علی روح افزا
چنـد سال است ایـن دلـم را غـــرقِ مــاتـم میکنی
زخـم هجــران را بگو ، پس کِی تو مَرهَم میکنی
…
با تــــو حتـــا در جهنــم ، هـم بهشتـی میشـــــوم
بی تـــــــو گــــر بـــاشم ، بهشتم را جهنم میکنی
…
هــــر نَفَس یـــادت کنـم ای ماهــــروی نــــازنین
گــــر چه بــــا هجــران ، نَفَسهای مرا کم میکنی
…
اشک چشـم عـــاشقان شد گـــوهر دریــای عشق
شــــایــدم از ایــن سبـب چشـم مــــرا نَـم میکنی
…
در غَمَت درویشِ مسکینم به وصلت روز و شب
مستحـق هستـم اگـــر بخشش چـــو حــاتم میکنی
…
اولش آرام بـــودی ، چـــون غـــزالــی دلـــرُبــا
بعدش اما دیدمت ، خــود را چــو ضیغم میکنی ؟
…
یک گــلستان گـُل بـه روی مـــاهِ مــــولایم علی
خـــاک عــالم بـــر ســـرِ هـر ابـن ملجـم میکنی
…
من کـه جَـلـدم در کمنـد عشـقِ تـــــو زیبـا نگـار
از چه رو بند اســارت را ، تــو محکم میکنی ؟
…
در غمت تنهــــای تنهـــــایم ، بیــــــا رحمی نمـا
تا چو ” روح افــزا ” مرا ، با عشق محرم میکنی
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: سایت شعر ایران
