نـگـار مـن تــویـی و یـار غـمـگـسـار تـویـیوگــر بــهـار نـبــاشــد مــرا بــهـار تــویـیجــدا شــدی ز کــنــار مــن و چــنـان دانـمکه شـب گرفـتـه مرا…
| نـگـار مـن تــویـی و یـار غـمـگـسـار تـویـی | وگــر بــهـار نـبــاشــد مــرا بــهـار تــویـی |
| جــدا شــدی ز کــنــار مــن و چــنـان دانـم | که شـب گرفـتـه مرا تـنگ در کـنار تـویی |
| چــگــونـه یـابــم بــا درد فــرقــت تــو قــرار | کـه جــان و دل را آرامـش و قــرار تــویـی |
| شـــکـــار کـــردی جـــانــا دل مـــرا و مـــرا | ز دام عشق بـه دست آمده شکار تـویی |
| چـو جـویبـارسـت از اشـک دیده مـن زانـک | بـه قد بـر شده چـون سرو جـویبـار تـویی |
| مــبــاد عــمــر مـن و روزگــار مـن بــی تــو | کـه شـادی و طـرب عـمر و روزگـار تـویی |
| مرا نه جـان هست امروز نه جـهان بـی تـو | از آنـکـه جـان جـهان مـن ای نـگـار تـویی |
| ولـیک کـبـر بـه اندازه کـن نه در حـشـمـت | عـمـید خـاصـه و سـالـار شـهـریـار تـویی |
| علی که خـسرو هر سـاعتـش همی گوید | چو جان و دیده و دل ملک را به کار تویی |
| بــزرگ بــار خــدایــا گــر افــتــخــار کــنــی | تـو را سـزد کـه سـر اهـل افـتـخـار تـویی |
| خــدایــگــانــا از بــهــر هــر مــهــم بـــزرگ | معـین و رایزن و پـشـت و دسـتـیار تـویی |
| گـر اسـتـواران دارد مـلـک بـه حـاشـیـه بـر | چـو بـاز کار بـه جـان افتـد اسـتـوار تـویی |
| سپـرد جان و تـن خویشتن بـه تو چو بـدید | که پیش او بـه همه وقت جانسپـار تویی |
| اگـر شـکـفـتـه گـلـی بــاغ مـلـک را شـایـد | کـه در دو دیده بـدخـواه ملـک خـار تـویی |
| ز پــور زال و ز نـوشــیـروان و حــاتــم طـی | بــه مـردی و خــرد وجــود یـادگـار تــویـی |
| چــو جــود ورزی دریـای بــی کــرانــی تــو | چــو رزم جــویـی گـردون در مـدار تــویـی |
| بــه پــیـش تــو گـردنـکـشــان عـصـر امـروز | پــیـاده انـد بــهـر دانـش و ســوار تــویـی |
| بـه عـرضـگاه بـزرگی که عـرض فـخـر کـنند | ســر جــریــده تــو و اول شــمــار تــویـی |
| بـه هـیـچ زلـزلـه و بـاد جـنـبـشـی نـکـنـی | کـه کـوه تـنـد و سـرافـراز و پـایـدار تـویی |
| چـو گـاه تـیـزی بـاشـد هـمـه شـتـابـی تـو | چــو وقـت حـلـم بــود مـایـه وقـار تــویـی |
| تو را سزد که به کف ذوالفقار گیری از آنک | بــه نـام و زور خـداونـد ذوالـفـقـار تــویـی |
| جـهان نبـیند و همچـون غبـار پـسـت شود | چـو دیـد مـرد مـبــارز کـه در غـبـار تـویـی |
| پــلـنـگ وار گــهـی در دم مـخــالـف مـلـک | گـرفـتـه راه و سـر تـیـغ کـوهـسـار تـویی |
| گهی چـو شـیرین عرین از پـی شـکار عدو | رده بــخــیـزد ز اطــراف مــرغــزار تــویـی |
| گـهـی شــتــابــان انـدر قـفــای افــغــانـان | چــو اژدهـای دژآگــه مــیـان غــار تــویـی |
| گـهـی بــه خـنـجــر درنـده مـصـاف تــویـی | گـهـی بـه تـیـغ گـشـاینـده حـصـار تـویی |
| چــو اخـتــیـار کـنـنـدت مـنـجــمـان جــهـان | کـه در سـعـادت فـهرسـت اخـتـیار تـویی |
| روان و دانـش و دل مـتـفـق شـدنـد بــر آن | کـز آفــریـنـش مـقــصــود کـردگـار تــویـی |
| تو شاد بنشین و کوشش به بندگان بـگذار | اگـر چـه لشـکـر سـاز و سـپـاه دار تـویی |
| ز کـارزار بـکش چـنگ و بـاده خـور یک چـند | نـه مــادر و پــدر جــنـگ و کــارزار تــویـی |
| بــروی خـبــان دلـشـاد و شـاد خـوار بــزی | که در حـقیقت دلشـاد و شادخـوار تـویی |
| بـه فـضـل خـویشـم سـیراب کـن خـداونـدا | کـه تـشـنه مـانـده ام و ابـر تـندبـار تـویی |
| غرض چـه گویم دانی همی بـه حاصل کن | کـه بــر مـراد مـن امـروز کـامـگـار تــویـی |
| هــزار کــرت روزی فــزون کــنــم ســجــده | بـه شـکـر آنـکـه خـداونـد ایـن دیـار تـویی |
| ز جـان و دیده کـنم مـدح تـو کـه مدح تـو را | بـه جـان و دیده خریدار و خواستـار تـویی |
| مـبــاد هـرگـز ایـوان خــسـرو از تــو تــهـی | کـه فـرو زیـنـت ایـوان بــه روز بــار تـویـی |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
