مـاهـو آن سـیـد سـتـوده خـصـالبـاشد آهستـه طبـع در همه حالمــایــه دانــش اســت پـــنــداریهسـت مسـتـی او چـو هشیاریذات دانـا و طـبــع بــرنـا نـیـســ…
مـاهـو آن سـیـد سـتـوده خـصـال | بـاشد آهستـه طبـع در همه حال |
مــایــه دانــش اســت پـــنــداری | هسـت مسـتـی او چـو هشیاری |
ذات دانـا و طـبــع بــرنـا نـیـســت | مـثـل او هـیـچ تـیز و دانـا نـیسـت |
در هـمــه کــارهـا کــنــد انــجــاح | نـبــود مــثــل او بــه هـزل و مـزاح |
شــه چــو از حــال او خــبــر دارد | هــر زمـــانـــش عـــزیــز تـــر دارد |
بـــنــهــد بـــد ســگــال را گــردن | گـر چــه خــو دارد او فـرو خــوردن |
می کند نرم نرم کوشش خویش | می کند آشکاره جوشش خویش |
دلـش ار گـه گـهـی گــران گــردد | در ســر او هــمــیـشــه آن گــردد |
که بـود جاهش از دگر کس بیش | داردش شه عزیز و خـاصه خویش |
بـرتـر از دست خـود نخواهد کس | عـیـب او این تـوان نـهـادن و بـس |
از هـمـه چـیـز جــاه دارد دوسـت | این ز اصـل بـزرگ و همت اوسـت |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج