محمود بیهقی – صفا ی د ل

ز دو دیده اشک فشانم؛ ز فراق یار خو بم
تو نرو زپیشم ایدوست؛ من ترا زیاد نبردم

خو شا آ نکسی که با تو؛غم روزگا ر دارد
غم یار را که خوردم؛ غم تو ز د ل نبرد م

کی سر اغ تو گر فتم؛ خبرت بپیش آ ن یا ر
با سرا غ د ل گرفتن ؛ غمی هم با خود نبردم

پیش د ل گلا یه کردم؛ که ز بی وفا ئی تو
تو به آ ن نظر نکردی؛ د ل پر دردی را بردم

همه زیبا رو یا ن ؛ به تو چون نظر نمو د ند
روی را بر آ نها تا فتی؛ چه غمی با توکه بردم

ماهمه ترا ستا ئیم ؛ که تو هم معبود ما ئی
هرعنایتی که کردم؛که از آ ن چیزی نبردم

دل شکسته پیشت آ یم؛ زتو مهربا نی خواهم
مهرتو ارزا نیم شد؛ من فزون زمهرت بردم

همه وجود تو یا ر؛ شا دی و نشاط درآ نست
من برم کفی زشادی ؛ درد وغم با خود نبردم

دلبری کردی برا یم؛ دلستا نیت بیش بنمود
دلم را به تو سپرد م؛من چیزی با خود نبردم

فعله فاعل فعله مفعلن
م………ب