محمد مقدم – ترانه

با یک نظری ز گوشه ی چشم
عقل و دل من ز کف ربودی

هر غنچه ی خنده ات که وا شد
غم ها همه از دلم زدودی

شد بسته حیات من به مویت
می مردم اگر دمی نبودی

در فرش تمام خاطراتم
آن نقش و نگار و تار و پودی

بازا تو به این کویر قلبم
ای آنکه همیشه همچو رودی

بازا که به روی لیث عاشق
درهای خوشی تو می گشودی