محمد لالوی – کنج

هرچه باشد تا که خود بغض مرا پایان دهد
مثل مرگی در خور یک مرد، آنم آرزوست

گرچه میخندم فقط تا باور مردم شود
مرد میخواهد زمانه آن زمانم آرزوست

حرف ها دارم اگر میماند،شاید میشنید
این گلوی خسته را یک همزبانم آرزوست

شعر میگریم ولی در کوچه ها گم می‌شود
چون “موذن زاده ای تنها” ،اذانم آرزوست

گرچه میدانم که امشب دست در دست کسیست
بد ز پا افتاده ام یک جو توانم آرزوست