علی قیصری – مگر نه

از جلــوه ی مهتاب رخ و بـرق نگاهت
روشن بشود منزل ﻭ ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ ﻣﮕــﺮ ﻧـﻪ

ﺑﺎ خال لب و زلف خم و گونه ی چالت
ره می زنی از عارف و فــرزﺍﻧﻪ ﻣﮕﺮ ﻧﻪ

از روی لبت ریزد و پیوستـه بـــریــزد
هنگــام تبسم درّ و درّدانـــه مگــــر نه

لرزانده ای از فاصله هــا ارگ دلـــم را
ﭼﻮﻥ ﺯﻟـﺰﻟﻪ ﺍﯼ ﺑﺮ ﺩﻝ ﻭﯾــﺮﺍﻧﻪ ﻣﮕــﺮ ﻧﻪ

مـرغ سحــر از نازکی طبع تـــو گــوید
وقتی کــه کند نغمه ی مستانه مگـر نه

ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻋﺴﻞ ﺍﺯ ﺷﺐ ﺷﮑﻨﯽ ﻫﺎ
ﺁﺗﺶ ﺑـــﺰﻧﯽ ﺑﺮ ﭘـﺮ ﭘــــﺮﻭﺍﻧﻪ ﻣﮕــــﺮ ﻧﻪ