عشق و صراحت

امیرعلی مطلوبی(سخن سنج تبریزی)

غزل ” عشق و صراحت ”
از کتاب ” تنهاترین اردیبهشت من “
تقدیم به همسر عزیزم
________________________________
.
تکیه دادم به تو، دیوانه شدن یعنی این
مست ِ میخانه ی شاهانه شدن یعنی این
.
تا که لبخند ِ تو شد سرمه ی چشمم، گفتم
مستی از دیدن و پروانه شدن یعنی این
.
خاک باشی، وَ خـــدا تابش عشـــقی بخشد
شـــمس افلاک تو را خانه شدن یعنی این
.
دل به آزادی خود میرسد از عهدی خوش
اهل ِ خوش قولی و پیمانه شدن یعنی این
.
دل ِ بی پرده ی عاشق چه کند با ساقیست؟
غرق ِ یک ســـاغر ِ میخانه شدن یعنی این
.
خسته از جهل بشر بود سخن سنج آن سال
کردی آزاد کـــه مســــتانه شدن یعنی این
.
دست خورشـــید محبّت به دلم زد ماهــی
شــاعرم کـرد که دیــوانه شــدن یعنی این
______________________________
مطلوبی ( سخن سنج تبریزی )
26.Ekim.2016

بخش غزل | پایگاه  خبری شاعر

منبع: سایت شعر ایران