عاشورا

حبیب رضایی رازلیقی

بنام خدا

[عاشورا]
بسر دارم امشب،هوایِ نوایِ عاشورا
مرهم است زخم دلم را دوای عاشورا

آسمان راچه گذشته،گشته سُرخ فام
گوئیاشرم داردآفتابِ،نینوایِ عاشورا

نگرَ به آبِ فرات و چگونه ناله کُنـد
به صخره بکوبد سر،از برایِ عاشورا

کشیده مرغ دلم پَر،بسوی کربُ وبلا
به دیدن آن یار،که شد فدایِ عاشورا

جَنّت عاشق ، دراین صحن وسراست
تا ابد به تن کنم ، این ردایِ عاشورا

تیرسه شُعبه را، چه کار است باغُنچه
که قُنداقه لاله گونه،درجفایِ عاشورا

توسعی وصفای منی،ای ماه نیزه ها
فتاده انداسماعیل ها،درمنایِ عاشورا

به علقمه خفته هنوز،آن صالح فاضـل
شده عباس، علمدار ِعاشقایِ عاشورا

آندمیکه بصورت او،زمرکبــش افتاد
ندای وآ اَخا پیچیده ،درفضایِ عاشورا

برسرنیزه نمایان شد،همی طُرّه اکبر
نیست یارا دیدنِ آن،سر جدایِ عاشورا

به داماد سیزده ساله ،یادگـار حَسن
گریبان دَرم ومن،شوَم فدایِ عاشورا

ببین که عشق برادر،کجا بـرَد زیـنب
که عاشقی آموخته،ازوفایِ عاشورا

وصف حسین را،همین گویــم وبَس
چهارده قرنه،رِسَدَش صدایِ عاشورا

عمری که دراین کوی برزن [حبیب]
چه ناله هاسردهد، از برای عـاشورا

حبیب رضایی رازلیقی

بخش غزل | پایگاه  خبری شاعر

منبع: سایت شعر ایران