شهلا خرم پور – 24

چه بلا ها که سرش آمد و گردن نگرفت
قلم بی خود بی کاغذ بی چاره ی ما..

گیج رفتیم از این قدر تکان خورده شدن
کاش خوابش ببرد صاحب گهواره ی ما..

جای مارا نشناسد دو جهان جز در شعر
ما همان قدر غریبیم که سیاره ی ما..

دست بردیم که آغوش کسی باز شود
همچنانیم و همان دست خودآزاره ی ما..

مرده را وحشتی از کشته شدن دیگر نیست
چه کند تیغ نفس با دل صد پاره ی ما؟

هرکه را میل جنون بود، بیابانی داشت
به کجا سر بگذارد سر اواره ی ما؟

مثل سگ خوار همینیم که آدم زادیم
چه دروغی که خدا ساخته درباره ی ما..

اسم این شعر ،و هر شعر،تری خورشید است
تا خجالت بکشد از شب همواره ی ما..