فـــرســـتـــاده آمـــد بـــه کـــردار بـــادبـگـفـت آنچ بـشـنید و نـامـه بـدادســکــنــدر فــرســـتـــاده از گــفــت روبــه نــزدیــک آن نــامــور بـ…
| فـــرســـتـــاده آمـــد بـــه کـــردار بـــاد | بـگـفـت آنچ بـشـنید و نـامـه بـداد |
| ســکــنــدر فــرســـتـــاده از گــفــت رو | بــه نــزدیــک آن نــامــور بــازشــو |
| بـگـویش کـه آن چـیسـت کـاندر جـهان | کـسـی را نـبــود آشـکـار و نـهـان |
| بـــدیــدنــد خــود بـــودنــی هــرچ بــود | سـپـهـر آفـرینـش نـخـواهـد فـزود |
| بـــیــامــد فــرســـتـــاده را نــزد شـــاه | بــه کــردار آتــش بـــپــیــمــود راه |
| چـنـین گـفـت بـا کـیـد کـاین چـار چـیـز | که کس را به گیتی نبـودست نیز |
| همی شاه خواهد که داند که چیست | کـه نـادیدنـی پـاک نـابـود نیسـت |
| چـو بـشـنـیـد کـیـد آن ز بـیگـانـه جـای | بـپـردخت و بـنشست بـا رهنمای |
| فـرســتــاده را پــیـش بــنـشــاخــتــنـد | ز هـر در فــراوانـش بــنـواخــتــنـد |
| ازان پــس فـرســتــاده را شــاه گـفـت | کـه مـن دخـتـری دارم اندر نهفـت |
| کــه گــر بـــیــنــدش آفــتــاب بـــلــنــد | شــود تــیـره از روی آن ارجــمـنـد |
| کـمـنـدسـت گـیسـوش هـمـرنـگ قـیـر | همـی آید از دو لـبـش بـوی شـیر |
| خــــم آرد ز بــــالــــای او ســــرو بــــن | گلفشان شود چـو سراید سـخـن |
| ز دیــدار و چــهــرش ســخــن بــگــذرد | هـمـی داســتــان را خــرد پــرورد |
| چو خامش بـود جـان شرمست و بـس | چــنـو در زمـانـه نـدیـدسـت کـس |
| سـپـهـبــد نـژادسـت و یـزدان پــرسـت | دل شرم و پـرهیز دارد بـه دسـت |
| دگــر جــام دارم کــه پــر مــی کــنــی | وگـــر آب ســـر انــدرو افـــگــنــی |
| بــه ده سـال اگـر بــا نـدیـمـان بـه هـم | نـشـینـد نـگـردد مـی از جـام کـم |
| هـمـت مـی دهـد جــام هـم آب سـرد | شـگفـت آنک کمی نگیرد ز خـورد |
| ســوم آنــک دارم یـکــی نــو پــزشــک | که علت بـگوید چـو بـیند سرشک |
| اگــر بــاشــد او ســالـیـان پــیـش گــاه | ز دردی نـپــیـچـد جــهـانـدار شـاه |
| چـــهــارم نـــهــان دارم از انـــجـــمـــن | یکـی فـیلـسـوفـسـت نزدیک مـن |
| هـمــه بــودنــیـهــا بــگــویـد بــه شــاه | ز گردنده خورشید و رخشنده ماه |
| فـــرســـتـــاده نــامـــور بـــازگـــشـــت | پــی بــاره بــا بــاد انـبــاز گـشـت |
| بــیـامـد چـو پــیـش سـکـنـدر بــگـفـت | دل شاه گیتی چو گل بـر شگفت |
| بـدو گفت اگر بـاشـد این گفتـه راسـت | بـدین چار چیز او جهان را بهاست |
| چــو ایـنـهـا فـرسـتــد بــه نـزدیـک مـن | درخـشـان شـود جـان تـاریک مـن |
| بـــر و بـــوم او را نــکــوبـــم بـــه پـــای | بـرین نیکـویی بـاز گـردم بـه جـای |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
