ایــا نـــمـــوده ز یــاقـــوت درفـــشـــان گـــوهــربـنکـتـه لـعـل تـو می بـارد از زبـان گـوهرتــرش نـشـیـنـی گـیـرد هـمـه جـهـان تــلـخـیسـخـن بـگوی…
ایــا نـــمـــوده ز یــاقـــوت درفـــشـــان گـــوهــر | بـنکـتـه لـعـل تـو می بـارد از زبـان گـوهر |
تــرش نـشـیـنـی گـیـرد هـمـه جـهـان تــلـخـی | سـخـن بـگویی گردد شـکرفشـان گوهر |
دل مــرا کــه بــبــاران فــیــض تــو زنــده اســت | ز مـهر تـسـت صـدف وار در مـیان گـوهر |
بــهـای گــوهـر وصــلـت مـرا مـیـســر نـیـســت | وگـرنه قـیمت خـود می کـند بـیان گوهر |
دو کــون در ره عــشــق تــو تـــرک بـــایــد کــرد | که جـمع می نشود خاک بـا چنان گوهر |
نـمـود عـشــق تــو از آســتــیـن غـیـرت دســت | فـشـاند لـعـل تـو در دامـن جـهان گـوهر |
درم ز دیـده چــکـد چــون شـود بــگـاه ســخــن | زنــاردان شــکــر پــاش تــو روان گــوهـر |
تـراسـت زآن لـب نوشـین همه سـخـن شـیرین | تـراسـت زآن در دندان همه دهان گـوهر |
تــرش چـو غـوره نـشـیـنـد شـکـر ز تــنـگ دلـی | دهـانــت ار بــنــمــایـد ز نــاردان گــوهـر |
چـو در بــرشـتـه تـعـلـق گـرفـت عـشـق بــمـن | اگـرچـه زیـب نـگـیـرد ز ریسـمـان گـوهـر |
هـمـای عـشـق تـو گـر سـایه افـگـنـد بـر جـغـد | بـجـای بـیضـه نـهـد انـدر آشـیـان گـوهـر |
نـبــود تــا تــو تــویـی حـسـن لـطـف از تــو جـدا | کـه دیـد هـرگـز بــا بـحـر تـوأمـان گـوهـر |
صــدف مــثــال مــیــان پــر کــنــد جــهــان از در | چـو بـحر لطف تـو انداخت بـر کران گوهر |
دهـان تــو کـه چــو ســوراخ در شــد از تــنـگـی | همـی کـنـد لـب لـعـلـت درو نهان گـوهر |
بجان فروشی از آن لب تو بوس و این عجبست | کـه در مـیـانـه مـعـدن بــود گـران گـوهـر |
ز شـــرم آن در دنــدان ســـزد کــه حـــل گــردد | چو مغز در صدف همچو استـخوان گوهر |
ز سـوز سـینـه و اشـک مـنـت زیـانـی نـیـسـت | بـلـی از آتـش و آبـسـت بـی زیان گـوهر |
عـروس حـسـن تـو در جـلـوه آمد و عـجـبـسـت | که بـر زمین نفـشـاندند از آسـمان گوهر |
چــو چــنــگ وقــت ســمــاع از مــیـان زیـورهــا | چـو تـو بـرقـص درآیی کـنـد فـغـان گـوهر |
زبـــدو کــان کــه عــالــم نــبـــود ظــاهــر شـــد | بــامـر ایـزدی از کــان کـن فــکـان گـوهـر |
چــو دانــه در صــدف در ضــمــیــر اســتـــعــداد | هوای عشق تو می داشتم در آن گوهر |
مــرا وصــال تـــو آســان بـــدســت مــی نــایــد | گرفت بـی خطر از بـحر چـون تـوان گوهر |
بـــچــشــم مــردم خــاک در تــو بـــر ســر مــن | چـنان نموده که بـر تـاج خـسـروان گوهر |
جــمـال تــو نـرســانـیـد بــوی عــشــق بــعـقـل | کـه جـوهـری نـنـمـاید بـتـرکـمـان گـوهـر |
اگــر بــمــدحــت ایـن مــردم نــه مــرد و نــه زن | ز کـان طـبـع فـشـانـدند شـاعـران گـوهر |
ز تـــنــگ دســتـــی یــا از فــراخ گــامــی بـــود | کـه ریخـتـنـد در اقـدام نـاکـسـان گـوهـر |
بــهــر ســیــاه دلــی چــون تــنــور آتــش خــوار | بــنـرخ آب بــدادنـد بــهـرنـشــان گــوهـر |
بـسـنگ دل چـه گـهرها شـکـسـتـه اند ایشـان | نگـاه داشـتـه ام من ز سـنگشـان گوهر |
مـــرا کـــه روی بـــمــردان راه تـــســـت ســـزد | اگــر بـــســازم پـــیــرایــه زنــان گــوهــر |
مـرا کـه چــون تــو خــریـدار هـســت نـفـروشـم | بــنــرخ مــهـره بــبــازار دیـگــران گــوهـر |
ســخــن بـــنــزد تـــو آرم اگــر چــه مــی دانــم | کـه کـس نـبـرد بـدریـا در و بـکـان گـوهـر |
دل چــو کــوره مـن خــاک مــعــدن اســت کــزو | چو آب از آتـش عشق تو شد روان گوهر |
بــســان اشـک زلـیـخــا فـشـانـدم از سـر سـوز | ز دیـده بـر درت ای یوسـف زمـان گـوهـر |
در ســخــن چــه بـــرم بـــر در تـــو چـــون داری | از آب دیـده عـاشـق بــر آسـتــان گـوهـر |
بـدین صـفـت کـه تـویی ای نـگـار شـهـر آشـوب | تـو بـحـر حسنی وزآن بـحـر نیکوان گوهر |
سـزد کـه در قـدمـت جـمـلـه جـان نـثــار کـنـنـد | بــر آفـتــاب فـشــانـنـد اخــتــران گـوهـر |
حــدیـث حــســن تــو از مـن بــمـانـد در عــالـم | شدم بـخـاک و سـپـردم بـخـاکدان گوهر |
چـو تــاج وصـف تـو مـی سـاخـت زرگـر طـبــعـم | درو نـشـانـد زبــانـم یـکـان یـکـان گـوهـر |
اگـرچــه کــس بــطــمـع مـدح تــو نـگـویـد لـیـک | بـچـون تـویی نـدهم مـن بـرایگـان گـوهر |
ســزد اگــر بـــســخـــن خـــاطــرم نــگــه داری | کـنی بـلـطـف صـدف را نـگـاهبـان گـوهر |
اگـرچـه بـا تـو مـرا این مـجـال نـیـسـت کـه مـن | بـوصـف حـال فـشـانم ز درج جـان گـوهر |
هـم ایـن قـصـیـده بــگـویـد حــدیـث مـن بــا تــو | میان بـحر و صدف هست تـرجمان گوهر |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج