چــنـان بــود قـیـصـر بــدانـگـه بــرایکـه چـون دخـتـر او رسـیـدی بــجـایچو گشتـی بـلند اختـر و جفت جویبــدیـدی کـه آمـدش هـنـگـام شـوییـکـی گـرد کـرد…
| چــنـان بــود قـیـصـر بــدانـگـه بــرای | کـه چـون دخـتـر او رسـیـدی بــجـای |
| چو گشتـی بـلند اختـر و جفت جوی | بــدیـدی کـه آمـدش هـنـگـام شـوی |
| یـکـی گـرد کـردی بــه کـاخ انـجـمـن | بــــــزرگـــــان فـــــرزانـــــه و رای زن |
| هرانـکـس کـه بـودی مـر او را همـال | ازان نـــــامـــــدارن بـــــرآورده یـــــال |
| ز کــــاخ پــــدر دخــــتــــر مـــاه روی | بـگشـتـی بـران انجـمن جـفت جـوی |
| پـرسـتـنـده بــودی بــه گـرد انـدرش | ز مــردم نــبــودی پــدیـد افــســرش |
| پـــس پـــرده قـــیـــصـــر آن روزگـــار | سـه بــد دخـتــر انـدر جـهـان نـامـدار |
| بــه بــالــا و دیــدار و آهــســتــگــی | بـه بـایسـتـگی هم بـه شایسـتـگی |
| یـکـی بــود مـهـتـر کـتـایـون بــه نـام | خــردمـنـد و روشــن دل و شــادکـام |
| کتـایون چنان دید یک شب بـه خواب | کـه روشـن شـدی کـشـور از آفـتـاب |
| یـکــی انـجــمـن مـرد پــیـدا شــدی | از انـــبــــوه مـــردم ثــــریـــا شـــدی |
| ســر انــجــمــن بــود بــیـگــانـه یـی | غـــریــبـــی دل آزار و فـــرزانــه یــی |
| بــه بــالــای ســرو و بــه دیـدار مــاه | نشسـتـنش چـون بـر سـر گاه شـاه |
| یـکـی دسـتـه دادی کـتـایـون بـدوی | وزو بــسـتــدی دسـتـه رنـگ و بــوی |
| یـکـی انـجــمـن کـرد قـیـصــر بــزرگ | هر آن کـس که بـودند گرد و سـتـرگ |
| بـه شـبـگـیـر چـون بــردمـیـد آفـتـاب | ســـر نــامـــداران بـــرآمــد ز خـــواب |
| بــران انـجــمـن شــاد بــنـشــانـدنـد | ازان پــس پــری چــهـره را خـوانـدنـد |
| کتـایون بـشـد بـا پـرسـتـار شـسـت | یکی دسته گل هر یکی را به دست |
| همی گشت چندان کش آمد ستـوه | پـسـنـدش نـیامـد کـسـی زان گـروه |
| از ایـوان ســوی پــرده بــنــهـاد روی | خـرامـان و پـویـان و دل جـفـت جـوی |
| هم آنگـه زمین گـشـت چـون پـر زاغ | چـنـیـن تــا سـر از کـوه بــر زد چــراغ |
| بــفــرمـود قــیـصــر کــه از کـهـتــران | بــه روم انــدرون مــایـه ور مــهـتــران |
| بــیـارنــد یـکــســر بــه کــاخ بــلــنـد | بـدان تـا که بـاشد بـه خوبـی پـسند |
| چــو آگـاهـی آمـد بــه هـر مـهـتــری | بــــهـــر نـــامــــداری و کــــنـــداوری |
| خـردمند مهتـر بـه گشتـاسـپ گفت | که چـندین چه بـاشی تـو اندر نهفت |
| بـــرو تــا مــگــر تــاج و گــاه مــهــی | بــبــیـنـی دلـت گـردد از غــم تــهـی |
| چـو بـشنید گشتـاسـپ بـا او بـرفت | بــه ایـوان قــیـصــر خــرامـیـد تــفــت |
| بـه پـیغـولـه یی شـد فـرود از مـهـان | پـر از درد بـنـشـسـت خـسـتـه نهان |
| بـــرفــتــنــد بـــیــدار دل بـــنــدگــان | کــتــایـون و گـل رخ پــرســتــنـدگــان |
| همی گـشـت بـر گـرد ایوان خـویش | پـسـش بــخـردان و پــرسـتـار پـیـش |
| چـو از دور گـشـتـاسـپ را دید گفـت | که آن خـواب سـر بـرکشـید از نهفت |
| بــدان مــایـه ور نــامــدار افــســرش | هـم آنـگـه بــیـاراسـت خــرم سـرش |
| چــو دســتـــور آمــوزگــار آن بـــدیــد | هـم انـدر زمـان پــیـش قـیـصـر دویـد |
| کــه مـردی گـزیـن کــرد از انـجــمـن | بــه بــالـای سـرو سـهـی در چــمـن |
| بـه رخ چون گلستان و بـا یال و کفت | کـه هرکـش بـبـیند بـمـاند شـگـفـت |
| بـد آنـسـت کـو را نـدانـیـم کـیـسـت | تــو گــویـی هـمـه فــره ایـزدیـســت |
| چـنـیـن داد پـاسـخ کـه دخـتـر مـبـاد | کــه از پـــرده عـــیــب آورد بـــر نــژاد |
| اگــر مــن ســپـــارم بـــدو دخــتـــرم | بـه ننـگ انـدرون پـسـت گـردد سـرم |
| هــم او را و آنــرا کـــه او بـــرگـــزیــد | بــه کـاخ انـدرون ســر بــبــایـد بــریـد |
| سقف گفت کاین نیست کاری گران | کـه پـیش از تـو بـودند چـندی سـران |
| تـو بــا دخـتـرت گـفـتـی انـبـاز جـوی | نگـفـتـی کـه رومـی سـرافـراز جـوی |
| کـنون جـسـت آنرا که آمدش خـوش | تـــو از راه یــزدان ســـرت را مــکــش |
| چــنــیــن بــود رســم نــیــاکــان تــو | ســرافــراز و دیــن دار و پـــاکــان تــو |
| بـه آییـن این شـد پـی افـگـنـده روم | تــو راهــی مــگــیــر انــدر آبــاد بــوم |
| همـایون نبـاشـد چـنین خـود مگـوی | بـه راهی کـه هرگـز نـرفـتـی مـپـوی |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
