رخ تــو در دل شــبــهــا اگــر ســفــیـد شــودعجـب که ماه ز خجـلت دگر سفید شودچـو نـیسـت سـوخـتـه ای تـا دهد حـیات مـراچـرا زآهن وسنگ این شرر سـفید شو…
| رخ تــو در دل شــبــهــا اگــر ســفــیـد شــود | عجـب که ماه ز خجـلت دگر سفید شود |
| چـو نـیسـت سـوخـتـه ای تـا دهد حـیات مـرا | چـرا زآهن وسنگ این شرر سـفید شود |
| چـو آهوان شـود آن روز خـون گـرم تـو مشـک | که همچو نافه تـرا موی سر سفید شود |
| شــب ســیـاه مـرا صـبــح نـیـســت در طـالـع | مگر ز گریه مرا چـشـم تـر سـفـید شـود |
| کـنـم بــه خــون شــفـق ســرخ روی زریـن را | شبی که صبح ز من پیشتر سفید شود |
| ز صـیـقـل قـد خـم گـشـتـه بـی غـبــار نـشـد | دل سـیاه تـو مشـگل دگر سـفـید شـود |
| مــدار دســت ز ریـزش کــه ابــرهـای ســیـاه | ز بــرفـشــانـدن آب گـهـر ســفـیـد شـود |
| شـوم سـفـیـدچـسـان در مـیـان سـاده دلـان | مگـر ز نقـش مـرا بـال وپـر سـفـید شـود |
| ز آه ســرد مــشــو غــافــل ای ســیــاه درون | که چـهره شب تـار از سحـر سفید شود |
| بـه حـرف صـدق مکـن بـاز لـب ز سـاده دلـی | که روی صبـح بـه خون جـگر سفید شود |
| تو چون دهن به شکر خنده واکنی چون صبح | ز انـفـعـال نـیـارد شــکـر ســفـیـد شــود |
| تـوان ز وصـل بـرومـنـد شـد ز چـشـم سـفـید | که از شکوفه فشاندن ثـمر سـفید شود |
| ز گــرمــخــونـی مــن آب مــی شــود فــولــاد | چـگونه پـیش رگم نیشـتـر سـفید شـود |
| بــه گـرد خــویـش نـگـردیـده نـاقـصـی صـائب | اگر تـرا ز سـفـر موی سـر سـفـید شـود |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
