خانه / کتابخانه دیجیتال / کتاب های شاعران / ابوالقاسم فردوسی / شماره ٥

شماره ٥

پـسـر بـد مـر او را یـکـی هـمـچـو شـیـرکه ساسان همی خـواندی اردشیردگـر دخــتــری داشــت نـامـش هـمـایهـنـرمــنــد و بــادانـش و نـیـک رایهــمـــی خـــ…

پـسـر بـد مـر او را یـکـی هـمـچـو شـیـر	که ساسان همی خـواندی اردشیر
دگـر دخــتــری داشــت نـامـش هـمـای	هـنـرمــنــد و بــادانـش و نـیـک رای
هــمـــی خـــوانـــدنـــدی ورا چـــهــرزاد	ز گــیـتــی بــه دیـدار او بــود شــاد
پـــدر درپـــذیـــرفـــتـــش از نـــیـــکـــوی	بـران دین که خـوانی همی پـهلوی
هـــمـــای دل افـــروز تـــابـــنـــده مـــاه	چـنان بـد کـه آبـسـتـن آمـد ز شـاه
چـو شـش مـاه شـد پــر ز تــیـمـار شـد	چـو بـهـمـن چـنـان دید بـیمـار شـد
چــــو از درد شــــاه انـــدرآمـــد ز پــــای	بــفـرمـود تـا پـیـش او شـد هـمـای
بــزرگــان و نـیـک اخــتــران را بــخــوانـد	بـه تـخـت گـرانمـایگـان بـر نـشـانـد
چـنـیـن گـفـت کـایـن پــاک تـن چـهـرزاد	بـه گـیتـی فـراوان نـبـودسـت شـاد
ســپــردم بـــدو تــاج و تــخــت بـــلــنــد	همـان لـشـکـر و گـنـج بـا ارجـمـنـد
ولــی عـــهــد مــن او بـــود در جـــهــان	هـم انـکــس کــزو زایـد انـدر نـهـان
اگــر دخـــتـــر آیــد بـــرش گــر پـــســـر	ورا بــاشـد ایـن تــاج و تــخـت پــدر
چو ساسان شنید این سخن خیره شد	ز گـفـتـار بــهـمـن دلـش تـیـره شـد
بـــدو روز و دو شــب بــســان پــلــنــگ	ز ایران بـه مـرزی دگـر شـد ز نـنـگ
دمــان ســوی شــهــر نــشــاپــور شــد	پــــر آزار بـــــد از پـــــدر دور شــــد
زنـی را ز تــخــم بــزرگــان بــخــواســت	بپرورد و با جان و دل داشت راست
نـژادش بــه گـیـتــی کـسـی را نـگـفـت	همی داشت آن راسـتـی در نهفت
زن پـــــاک تـــــن خــــوب فــــرزنــــد زاد	ز ســاسـان پــرمـایـه بــهـمـن نـژاد
پــدر نــام ســاســانــش کــرد آن زمــان	مـر او را بــه زودی ســرآمــد زمــان
چــو کـودک ز خـردی بــه مـردی رسـیـد	دران خــانـه جــز بــیـنـوایـی نــدیـد
ز شـــاه نــشــاپـــور بـــســـتـــد گــلــه	کـه بـودی بـه کـوه و بـه هامون یله
هـمــی بــود یـکــچــنـد چــوپــان شــاه	بـــه کــوه و بـــیــابـــان و آرامــگــاه
کـــنــون بـــازگــردم بـــه کـــار هــمــای	پس از مرگ بهمن که بـگرفت جای