بــرفـت و بــیـامـد بــه ایـوان خـویـشهمه شب همی ساخت درمان خویشپـراندیشه آن شـب بـه ایوان بـخـفتبــخــنــدیـد و آن راز بــا کــس نـگــفــتبـه شـبـگـی…
| بــرفـت و بــیـامـد بــه ایـوان خـویـش | همه شب همی ساخت درمان خویش |
| پـراندیشه آن شـب بـه ایوان بـخـفت | بــخــنــدیـد و آن راز بــا کــس نـگــفــت |
| بـه شـبـگـیر چـون تـاج بـر سـر نـهـاد | ســـپـــه را ســـراســر هــمــه بـــار داد |
| بـــفـــرمــود تـــا لــنــبـــک آبـــکـــش | بــشـد پـیـش او دسـت کـرده بـه کـش |
| بـــبـــردنـــد ز ایـــوان بـــه راهـــام را | جـــهـــود بــــدانـــدیـــش و بـــدکـــام را |
| چــو در بــارگــه رفــت بــنـشــانـدنـد | یــکـــی پـــاک دل مـــرد را خـــوانــدنــد |
| بـــدو گــفــت رو بـــارگــیــهــا بـــبـــر | نــگـــر تـــا نــبـــاشـــی بـــجـــز دادگــر |
| بــه خــان بــه راهـام شــو بــر گــذار | نــگــر تــا چــه بــیــنــی نــهــاده بــیــار |
| بــشـد پــاک دل تـا بــه خـان جـهـود | هــمـــه خـــانــه دیــبـــا و دیــنــار بـــود |
| ز پــوشــیـدنـی هـم ز گـســتــردنـی | ز افــــگــــنـــدنـــی و پــــراگـــنـــدنـــی |
| یـکـی کــاروان خــانـه بــود و ســرای | کــزان خــانـه بــیـرون نـبــودیـش جــای |
| ز در و ز یــاقـــوت و هـــر گـــوهـــری | ز هـر بــدره یـی بــر ســرش افــســری |
| کــه دانـنـد مـوبــد مـر آن را شــمــار | نـــدانـــســــت کــــردن بــــس روزگـــار |
| فــرســتــاد مــوبــد بــدانـجــا ســوار | شـتـر خـواسـت از دشـت جـهـرم هـزار |
| هـمــه بــار کــردنـد و دیـگــر نـمــانـد | هــمـــی شـــاددل کـــاروان را بـــرانـــد |
| چـــو بـــانــگ درای آمــد از بـــارگــاه | بــشـد مـرد بـیـنـا بــگـفـت آن بـه شـاه |
| که گوهر فزون زین بـه گنج تو نیست | هـمـان مـانـده خـروار بــاشـد دویـسـت |
| بـمـانـد انـدران شـاه ایـران شـگـفـت | ز راز دل انــدیــشـــه هــا بـــرگـــرفـــت |
| کــه چــنــدیـن بــورزیـد مــرد جــهـود | چــو روزی نـبــودش ز ورزش چــه سـود |
| ازان صــــــد شــــــتـــــــروار زر و درم | ز گــســتــردنــیــهــا و از بــیــش و کــم |
| جــهـانـدار شــاه آبــکـش را ســپــرد | بــشــد لــنـبــک از راه گــنـجــی بــبــرد |
| ازان پـس بـراهـام را خـوانـد و گـفـت | که ای در کمی گشـتـه بـا خـاک جـفت |
| چـه گویی که پـیغمبـرت چـند زیست | چه بـایست چندی بـه زشتـی گریست |
| سـوار آمـد و گـفـت بــا مـن سـخــن | ازان داســتــانــهــای گــشــتــه کــهــن |
| کـه هـرکـس کـه دارد فـزونـی خــورد | کــســـی کــو نــدارد هــمــی پـــژمــرد |
| کـنـون دسـت یـازان ز خـوردن بـکـش | بــبــیـن زیـن سـپــس خــوردن آبــکـش |
| ز سرگین و زربفت و دستار و خشت | بـسـی گـفـت بـا سـفـلـه مرد کـنشـت |
| درم داد نــــاپـــــاک دل را چـــــهــــار | بــدو گـفــت کـایـن را تــو ســرمـایـه دار |
| سـزا نـیـسـت زیـن بـیـشـتـر مـر تـرا | درم مـــــرد درویـــــش را ســـــر تــــــرا |
| بــه ارزانــیــان داد چــیــزی کــه بــود | خــروشــان هـمـی رفــت مــرد جــهـود |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
