چـنـان بـد کـه روزی بـه نخـچـیر شـیرهـمـی رفــت بــا چــنـد گــرد دلـیـربـشـد پـیر مردی عـصـایی بـه دسـتبـدو گفت کای شـاه یزدان پـرسـتبــه راهـام مـرد…
| چـنـان بـد کـه روزی بـه نخـچـیر شـیر | هـمـی رفــت بــا چــنـد گــرد دلـیـر |
| بـشـد پـیر مردی عـصـایی بـه دسـت | بـدو گفت کای شـاه یزدان پـرسـت |
| بــه راهـام مـردیـســت پــرسـیـم و زر | جــهــودی فــریـبــنــده و بــدگــهــر |
| بـــه آزادگـــی لـــنـــبــــک آبــــکـــش | بــه آرایـش خـوان و گـفـتــار خـوش |
| بـپـرسـیـد زان کـهـتـران کـایـن کـیـنـد | بـه گـفـتـار ایـن پـیـر سـر بـر چـینـد |
| چــنـیـن گــفــت بــا او یـکــی نـامـدار | کــه ای بــا گــهـر نـامـور شــهـریـار |
| ســقــاایـســت ایـن لـنـبــک آبــکــش | جـوانمرد و بـا خـوان و گفتـار خوش |
| بـــه یــک نـــیــم روز آب دارد نـــگـــاه | دگـر نـیـمـه مـهـمـان بــجـویـد ز راه |
| نــمــانــد بـــه فـــردا از امــروز چـــیــز | نخـواهد که در خـانه بـاشـد بـه نیز |
| بـه راهـام بـی بـر جـهـودیسـت زفـت | کـجــا زفــتــی او نـشــایـد نـهـفـت |
| درم دارد و گــــنـــج و دیـــنـــار نـــیـــز | همـان فـرش دیبـا و هـرگـونـه چـیز |
| مــنــادیــگـــری را بـــفـــرمــود شـــاه | کـه شـو بــانـگ زن پـیـش بـازارگـاه |
| کـه هـرکــس کـه از لـنـبــک آبــکــش | خـرد آب خـوردن نبـاشـدش خـوش |
| هـمـی بــود تــا زرد گـشــت آفــتــاب | نشسـت از بـر بـاره بـی زور و تـاب |
| ســوی خــانـه لــنـبــک آمـد چــو بــاد | بـــزد حــلــقــه بـــر درش و آواز داد |
| کـه من سـرکـشـی ام ز ایران سـپـاه | چو شب تـیره شد بـازماندم ز شاه |
| دریـن خــانـه امـشــب درنـگـم دهـی | هـمـه مـردمـی بــاشــد و فــرهـی |
| بــــبــــد شـــاد لـــنـــبـــک ز آواز اوی | وزان خــوب گــفــتــار دمـســاز اوی |
| بـــدو گــفــت زود انــدر آی ای ســوار | کـه خــشـنـود بــاد ز تــو شـهـریـار |
| اگــر بـــا تــو ده تــن بــدی بــه بــدی | همه یک بـه یک بـر سـرم مه بـدی |
| فـــرود آمــد از بـــاره بـــهــرامــشـــاه | همـی داشـت آن بـاره لـنبـک نگـاه |
| بــمـالـیـد شـادان بــه چــیـزی تــنـش | یـکـی رشـتـه بـنـهـاد بــر گـردنـش |
| چـو بـنـشـسـت بـهـرام لـنـبــک دویـد | یکـی شـهره شـطـرنـج پـیش آورید |
| یــکــی کــاســه آورد پـــر خـــوردنــی | بــــیـــاورد هـــرگــــونــــه آوردنـــی |
| بــه بـهـرام گـفـت ای گـرانـمـایـه مـرد | بــنــه مــهـره بــازی از بــهـر خــورد |
| بــدیـد آنـک کـلـنـبــک بــدو داد شــاه | بــخـنـدیـد و بـنـهـاد بــر پـیـش گـاه |
| چـو نان خـورده شـد مـیزبـان در زمـان | بــیـاورد جــامـی ز مـی شــادمــان |
| همی خـورد بـهرام تـا گشـت مسـت | بـه خـوردنـش آنـگـه بـیـازید دسـت |
| شـگـفـت آمـد او را ازان جــشـن اوی | وزان خـوب گـفـتــار وزان تــازه روی |
| بــخــفــت آن شــب و بــامـداد پــگـاه | از آواز او چــشــم بــگـشــاد شــاه |
| چـنـیـن گـفـت لـنـبـک بـه بـهـرام گـور | کـه شـب بـی نوا بـد همانا سـتـور |
| یـک امـروز مـهـمـان مـن بــاش وبـس | وگـر یـار خـواهـی بــخـوانـیـم کـس |
| بــیـاریـم چـیـزی کـه بــایـد بــه جــای | یـک امـروز بـا مـا بـه شـادی بـپـای |
| چــنـیـن گـفـت بــا آبــکـش شـهـریـار | کــه امــروز چــنــدان نــداریــم کــار |
| کــه نــاچــار ز ایــدر بـــبـــایــد شــدن | هم اینـجـا بـه نـزد تـو خـواهم بـدن |
| بــســی آفــریـن کــرد لـنـبــک بــروی | ز گــفــتـــار او تـــازه تـــر کــرد روی |
| بــشـد لـنـبــک و آب چـنـدی کـشـیـد | خـــریــدار آبـــش نــیــامــد پـــدیــد |
| غـمی گـشـت و پـیراهنش درکـشـید | یـکـی آبـکـش را بـه بــر بـرکـشـیـد |
| بـهـا بــسـتـد و گـوشـت بــخـریـد زود | بـیامد سـوی خـانه چـون بـاد و دود |
| بـپـخـت و بـخـوردند و می خـواسـتـند | یـکـی مـجــلـس دیـگـر آراســتــنـد |
| بـیود آن شـب تـیره بـا می بـه دسـت | همـان لـنبـک آبـکـش می پـرسـت |
| چـو شـب روز شـد تـیز لـنـبـک بـرفـت | بــیـامـد بــه نـزدیـک بــهـرام تــفـت |
| بــدو گــفــت روز ســیــم شــادبــاش | ز رنـج و غـم و کـوشـش آزاد بــاش |
| بــزن دســت بــا مـن یـک امــروز نـیـز | چنان دان که بخشیده ای زر و چیز |
| بــدو گـفـت بــهـرام کـیـن خـود مـبــاد | کـه روز سـه دیـگـر نـبـاشـیم شـاد |
| بــرو آبــکـش آفـریـن خــوانـد و گـفـت | که بـیداردل بـاش و بـا بـخت جـفت |
| بــه بــازار شـد مـشـک و آلـت بــبــرد | گـروگـان بـه پـرمـایه مـردی سـپـرد |
| خــریــد آنــچ بـــایــســت و آمــد دوان | بــه نـزدیـک بــهـرام شـد شـادمـان |
| بـــدو گــفــت یــاری ده انــدر خــورش | کـه مـرد از خـورشـها کـنـد پـرورش |
| ازو بــســتــد آن گـوشـت بــهـرام زود | بــریـد و بــر آتــش خـورشـهـا فـزود |
| چو نان خورده شد می گرفتـند و جام | نـخـسـت از شـهنشـاه بـردنـد نـام |
| چو می خورده شد خواب را جای کرد | بـه بــالـیـن او شـمـع بــر پـای کـرد |
| بــه روز چــهـارم چــو بــفـروخـت هـور | شــد از خــواب بــیـدار بــهـرام گـور |
| بــشــد مـیـزبــان گـفـت کـای نـامـدار | بــبــودی دریـن خـانـه تــنـگ و تــار |
| بــدیـن خـانـه انـدر تــن آسـان نـه ای | گـر از شـاه ایـران هـراسـان نـه ای |
| دو هــفــتــه بــدیـن خــانــه بــی نــوا | بــبــاشــی گــر آیــد دلــت را هــوا |
| بـــرو آفـــریــن کـــرد بـــهــرامــشـــاه | که شادان و خـرم بـدی سال و ماه |
| سـه روز انـدریـن خـانـه بــودیـم شـاد | کـه شـاهـان گـیـتـی گـرفـتـیم یـاد |
| بــه جــایـی بــگـویـم سـخـنـهـای تــو | کـه روشــن شـود زو دل و رای تــو |
| کــه ایـن مــیــزبــانــی تــرا بــر دهــد | چـو افزون دهی تـخت و افسر دهد |
| بــیـامـد چــو گـرد اسـپ را زیـن نـهـاد | بـه نخـچـیرگه رفت زان خـانه شـاد |
| هـمـی کـرد نـخـچـیـر تـا شـب ز کـوه | بــرآمـد سـبـک بــازگـشـت از گـروه |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
