چـو بـنـهـاد بــر نـامـه بــر مـهـر شـاهبـرآراسـت بـر سـاز نخـچـیرگـاهبـه لـشـکـر ز کـارش کـس آگـه نـبـودجـز از نـامـدارانش همـره نـبـودبـیامـد بـدین …
| چـو بـنـهـاد بــر نـامـه بــر مـهـر شـاه | بـرآراسـت بـر سـاز نخـچـیرگـاه |
| بـه لـشـکـر ز کـارش کـس آگـه نـبـود | جـز از نـامـدارانش همـره نـبـود |
| بـیامـد بـدین سـان بـه هـنـدوسـتـان | گـذشـت از بـر آب جـادوسـتـان |
| چــو نـزدیـک ایـوان شــنـگـل رســیـد | در پــرده و بــارگــاهــش بــدیـد |
| بــــرآورده یـــی بــــود ســـر در هـــوا | بــدربــر فــراوان ســلــیـح و نـوا |
| ســواران و پــیـلـان بــدربــر بــه پــای | خــروشــیـدن زنـگ بــا کــرنـای |
| شـگـفـتــی بــان بــارگـه بــر بــمـانـد | دلش را بـه اندیشه اندر نشاند |
| چــنــیـن گــفــت بــا پــرده داران اوی | پــرسـتــنـده و پــای کـاران اوی |
| کــه از نــزد پـــیــروز بـــهــرامــشـــاه | فـرسـتـاده آمـد بــدیـن بــارگـاه |
| هــم انــدر زمــان رفــت ســالــار بــار | ز پــرده درون تــا بــر شــهـریـار |
| بـــفــرمــود تــا پــرده بـــرداشــتــنــد | بـه ارجـش ز درگاه بـگذاشـتـند |
| خــرامـان هـمـی رفــت بــهـرام گــور | یکـی خـانه دید آسـمانش بـلور |
| ازارش هـمــه ســیـم و پــیـکــرش زر | نشانده به هر جای چندی گهر |
| نـشـسـتـه بــه نـزدیـک او رهـنـمـای | پـس پشت او ایستاده بـه پـای |
| بـــــرادرش را دیــــد بــــر زیــــرگــــاه | نهاده بـه سـر بـر ز گـوهر کـلاه |
| چــو آمـد بــه نـزدیـک شــنـگـل فــراز | ورا دیـد بــا تــاج بــر تــخـت نـاز |
| هــمــه پـــایــه تـــخـــت زر و بـــلــور | نشسـتـه بـرو شـاه بـا فر و زور |
| بــر تـخـت شـد شـاه و بــردش نـمـاز | همی بـود پـیشـش زمانی دراز |
| چنین گفت زان کو ز شاهان مهست | جـهـانـدار بـهرام یزدان پـرسـت |
| یـکــی نــامــه دارم بــر شــاه هــنــد | نوشـتـه خـطی پـهلوی بـر پـند |
| چــو آواز بـــهــرام بـــشــنــیــد شــاه | بــفــرمـود زریـن یـکــی زیـرگـاه |
| بــران کــرســی زرش بــنـشــانــدنـد | ز درگــاه یـارانـش را خــوانــدنـد |
| چـو بـنشـسـت بـگشـاد لب را ز بـند | چـنین گفـت کای شـهریار بـلند |
| زبــان بـرگـشـایـم چـو فـرمـان دهـی | کـه بـی تـو مبـادا بـهی و مهی |
| بـدو گـفـت شـنگل کـه بـر گوی هین | کـه گـوینـده یابـد ز چـرخ آفـرین |
| چـنـیـن گـفـت کـز شـاه خـسـرونـژاد | که چون او بـه گیتی ز مادر نزاد |
| مـهـسـت آن سـرافـراز بــر روی دهـر | که بـا داد او زهر شـد پـای زهر |
| بـــزرگـــان هــمـــه بـــاژ دار وی انـــد | بـه نخچیر شیران شکار وی اند |
| چـو شـمشـیر خـواهد بـه رزم اندرون | بـیابـان شود همچو دریای خون |
| بـه بــخـشـش چـو ابــری بــود دربــار | بـود پـیـش او گـنـج دیـنـار خـوار |
| پــیـامـی رسـانـم سـوی شـاه هـنـد | همان پـهلـوی نامه یی بـرپـرند |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
