رفــتــی و دل ربــودی یـکــشــهـر مــبــتــلــا راتا کی کنیم بی تو صبری که نیست ما رابــازآ کـه عــاشــقـانـت جــامـه ســیـاه کـردنـدچـون نـاخـن عـروس…
| رفــتــی و دل ربــودی یـکــشــهـر مــبــتــلــا را | تا کی کنیم بی تو صبری که نیست ما را |
| بــازآ کـه عــاشــقـانـت جــامـه ســیـاه کـردنـد | چـون نـاخـن عـروسـان از هـجـر تـو نـگـارا |
| ای اهل شـهر ازین پـس من تـرک خـانه گفتـم | کــز نـالـهـای زارم زحــمـت بــود شــمـا را |
| از عشق خـوب رویان من دست شستـه بـودم | پـایـم بــگـل فـروشـد در کـوی تـو قـضـا را |
| از نـیـکـوان عـالـم کـس نـیـسـت هـمـسـر تــو | بـر انـبـیای دیگـر فـضـلـسـت مـصـطـفـا را |
| در دور خــوبــی تــو بــی قــیـمــتــنـد خــوبــان | گـل در رسـید و لـابـد رونـق بـشـد گـیـا را |
| ای مــدعــی کــه کــردی فــرهـاد را مـلــامــت | بـاری بـبـین و تـن زن شیرین خوش لقا را |
| تــا مـبــتــلـا نـگــردی گـر عــاقــلـی مـدد کــن | در کـار عـشـق لـیلـی مـجـنون مـبـتـلـا را |
| ای عشق بـس که کردی بـا عقل تـنگ خـویی | مسکین بـرفت و اینک بر تو گذاشت جا را |
| مـجـروح هجـرت ای جـان مرهم زوصـل خـواهد | ایـنـسـت وجــه درمـان آن درد بــی دوا را |
| من بـنده ام تـو شاهی بـا من هرآنچه خواهی | می کن که بـر رعیت حکم است پادشا را |
| گـر کـرده ام گـناهی درملـک چـون تـو شـاهی | حــدم بــزن ولـیـکـن از حـد مـبــر جــفـا را |
| از دهــشــت رقــیــب دورســت ســیـف از تــو | در کـویت ای تـوانگر سـگ می گزد گدا را |
| سعدی مگر چو من بود آنگه که این غزل گفت | (مشـتـاقی و صبـوری از حـد گذشت یارا) |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
