پـس آگـاهی آمـد سـوی شـهریارکــه آمــد ز ره زال ســـام ســوارپـذیره شـدندش همه سـرکشـانکـه بـودنـد در پـادشـاهی نشـانچــو آمــد بــه نــزدیـکــی بــار…
| پـس آگـاهی آمـد سـوی شـهریار | کــه آمــد ز ره زال ســـام ســوار |
| پـذیره شـدندش همه سـرکشـان | کـه بـودنـد در پـادشـاهی نشـان |
| چــو آمــد بــه نــزدیـکــی بــارگــاه | سـبـک نزد شـاهش گشادند راه |
| چـو نـزدیـک شـاه انـدر آمـد زمـین | بـبـوسـیـد و بـر شـاه کـرد آفـرین |
| زمانی همی داشت بـر خاک روی | بـــدو داد دل شـــاه آزرمـــجـــوی |
| بـفرمود تـا رویش از خـاک خـشک | سـتـردند و بـر وی پـراگند مشک |
| بــیـامـد بــر تـخـت شـاه ارجـمـنـد | بــپــرســیـد ازو شـهـریـار بــلـنـد |
| کـه چـون بـودی ای پـهلـو راد مـرد | بــدیـن راه دشـوار بــا بــاد و گـرد |
| بـه فـر تـو گفـتـا همه بـهتـریسـت | ابـا تـو همه رنج رامـشـگـریسـت |
| ازو بــســتــد آن نــامــه پــهـلــوان | بخندید و شد شاد و روشن روان |
| چو بـر خواند پـاسخ چـنین داد بـاز | که رنجـی فـزودی بـه دل بـر دراز |
| ولــیـکــن بــدیـن نــامــه دلــپــذیـر | که بـنوشـت بـا درد دل سـام پـیر |
| اگـر چـه مـرا هسـت ازین دل دژم | بـرانم که نندیشـم از بـیش و کم |
| بــســازم بــرآرم هــمــه کــام تــو | گــر ایـنــســت فــرجــام آرام تــو |
| تو یک چند اندر بـه شادی بـه پای | که تـا من بـه کـارت زنم نیک رای |
| بــبــردنـد خــوالــیـگــران خــوان زر | شـهنـشـاه بـنشـسـت بـا زال زر |
| بـــفــرمــود تــا نــامــداران هــمــه | نـشـسـتـنـد بـر خـوان شـاه رمـه |
| چـو از خـوان خـسـرو بـپـرداخـتـنـد | بـه تـخت دگر جای می ساختـند |
| چو می خورده شد نامور پور سام | نشست از بـر اسـپ زرین ستـام |
| بــرفـت و بــپــیـمـود بــالـای شـب | پـر انـدیشـه دل پـر ز گـفـتـار لـب |
| بـیامـد بـه شـبـگـیر بـسـتـه کـمـر | بــه پــیـش مـنـوچــهـر پــیـروزگـر |
| بــرو آفــریــن کــرد شــاه جــهــان | چو بـرگشت بـستودش اندر نهان |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
