کـس آمد بـه ماهوی سـوری بـگـفـتکه شاه جهان گشت با خاک جفتســکـوبــا و قـســیـس و رهـبــان رومهـمــه ســوگــواران آن مــرز و بــومبــرفــتــنــد بـــا …
| کـس آمد بـه ماهوی سـوری بـگـفـت | که شاه جهان گشت با خاک جفت |
| ســکـوبــا و قـســیـس و رهـبــان روم | هـمــه ســوگــواران آن مــرز و بــوم |
| بــرفــتــنــد بـــا مــویــه بــرنــا و پــیــر | تـــن شـــاه بـــردنــد زان آبـــگـــیــر |
| یـکــی دخــمــه کــردنـد او رابــه بــاغ | بــلــنــد و بــزرگــیــش بـــرتــر ز راغ |
| چـنین گفت ماهوی بـدبـخـت و شـوم | که ایران نبـد پـش ازین خـویش روم |
| فـرسـتــاد تــا هـر کـه آن دخـمـه کـرد | هـم آنـکـس کـزان کـار تـیمـار خـورد |
| بـــکــشــتــنــد و تــاراج کــردنــد مــرز | چــنـیـن بــود مـاهـوی را کــام و ارز |
| ازان پــس بــگــرد جــهـان بــنــگــریـد | ز تــخــم بــزرگـان کـســی را نـدیـد |
| هـمــان تــاج بــا او بــد و مــهـر شــاه | شــــبـــــان زاده را آرزو کــــردگــــاه |
| هـمــه رازدارانــش را پــیـش خــوانــد | سخـن هرچ بـودش بـه دل در بـراند |
| بـه دسـتـور گـفـت ای جـهاندیده مـرد | فـــراز آمـــد آن روز نــنــگ و نــبـــرد |
| نـه گـنـجـسـت بــامـن نـه نـام و نـژاد | هـمـی داد خـواهـم سـرخـود بـبــاد |
| بــر انـگــشــتــری یـزدگــردســت نـام | بـه شـمـشـیـر بـر مـن نـگـردنـد رام |
| هــمــه شــهــر ایـران ورا بــنــده بــود | اگــر خــویـش بــد ار پــراگـنـده بــود |
| نــخـــوانــد مــرا مــرد دانــنــده شــاه | نــه بــر مــهـرم آرام گــیـرد ســپــاه |
| جـــزیــن بـــود چـــاره مــرا در نــهــان | چــرا ریـخــتــم خــون شـاه جــهـان |
| هـمـه شـب ز انـدیشـه پـر خـون بـدم | جــهـانـدار دانـد کـه مـن چـون بــدم |
| بـدو رای زن گفـت که اکـنون گذشـت | ازیـن کــار گـیـتــی پــر آواز گـشــت |
| کـنـون بـازجـویـی هـمـی کـارخـویـش | که بـگسستی آن رشته تار خویش |
| کـنـون او بــدخــمـه درون خــاک شـد | روان ورا زهـــــر تـــــریــــاک شـــــد |
| جــهـانــدیـدگــان را هـمــه گــرد کــن | زبـان تـیز گردان بـه شـیرین سـخـن |
| چـنـیـن گـوی کـایـن تـاج انـگـشـتـری | مــرا شـــاه داد از پـــی مــهــتـــری |
| چـو دانـسـت کـامـد ز تــرکـان سـپــاه | چوشب تیره تـر شد مرا خواند شاه |
| مـرا گـفـت چــون خـاسـت بــاد نـبــرد | که داند بـه گیتی که بـرکیست گرد |
| تــوایـن تــاج و انــگــشــتــری را بــدار | بــود روز کـیـن تــاجــت آیـد بــه کـار |
| مـرانـیـسـت چـیـزی جـزین در جـهـان | همـانا کـه هسـت این ز تـازی نهان |
| تـو زین پـس بـه دشـمن مده گـاه من | نـگــه دار هـم زیـن نـشــان راه مـن |
| مــن ایــن تــاج مــیــراث دارم ز شــاه | بـه فـرمـان او بــر نـشـیـنـم بـه گـاه |
| بـــدیــن چــاره ده بــنــد بــد را فــروغ | که داند که این راسـتـسـت از دروغ |
| چــوبــشـنـیـد مـاهـوی گـفـتــا کـه زه | تـو دستـوری و بـر تـو بـر نیست مه |
| هـمـه مـهـتـران را ز لـشـکـر بـخـوانـد | وزین گـونـه چـنـدین سـخـنها بـرانـد |
| بدانست لشکر که این نیست راست | به شوخی ورا سر بـریدن سزاست |
| یکـی پـهلوان گفـت کـاین کـار تـسـت | سخـن گر درسـتـسـت گر نادرست |
| چـوبـشنید بـر تـخت شاهی نشست | بـه افسون خـراسانش آمد بـدست |
| بــبــخــشــیـد روی زمـیـن بــر مـهـان | مـنـم گـفـت بــا مـهـر شـاه جــهـان |
| جـهان را سراسر بـه بـخـشش گرفت | ســتــاره نـظـاره بــرو ای شــگـفـت |
| بــه مـهـتــر پــســر داد بــلـخ و هـری | فـرسـتـاد بــر هـر سـوی لـشـکـری |
| بــد انـدیـشـگـان را هـمـه بــرکـشـیـد | بــدانـســان کـه از گـوهـر او سـزیـد |
| بـــدان را بـــهــرجـــای ســـالــار کــرد | خــردمــنـد را ســرنـگــونـســارکــرد |
| چـــو زیــرانــدر آمــد ســر راســـتـــی | پــدیـد آمـد از هـر سـوی کـاسـتـی |
| چـولـشـکـر فـراوان شـد و خـواسـتــه | دل مــرد بـــی تــن شــد آراســتــه |
| ســـــپـــــه را درم داد و آبـــــاد کــــرد | ســر دوده خـــویــش پـــربـــاد کــرد |
| بـــه آمــوی شــد پــهــلــو پــیــش رو | ابــا لــشــکــری جــنـگ ســازان نـو |
| طــلــایـه بــه پــیـش ســپــاه انــدرون | جـهـان دیـده یـی نـام او گـرسـتـون |
| بـــه شــهــر بـــخـــارا نــهــادنــد روی | چـنان سـاخـتـه لشکری جـنگجـوی |
| بــدو گـفـت مـا را ســمـرقـنـد و چــاچ | بــبــایـد گـرفـتـن بـدیـن مـهـر و تـاج |
| بــه فــرمــان شــاه جــهــان یـزدگــرد | کـه سـالار بـد او بـر این هفـت گـرد |
| ز بـیژن بـخـواهـم بـه شـمـشـیر کـین | کـزو تـیـره شـد بـخـت ایـران زمـیـن |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
