نشئه ای داده به من دست از این مطلع شاهکه ننوشیده قدح بـی خـبـر از خـویشتـنمدگـر دهد بـاده کـنون سـاقـی سـیمـین بـدنـمتوبـه پـیش بـه یک جرعه می بـرشکنم…
| نشئه ای داده به من دست از این مطلع شاه | که ننوشیده قدح بـی خـبـر از خـویشتـنم |
| دگـر دهد بـاده کـنون سـاقـی سـیمـین بـدنـم | توبـه پـیش بـه یک جرعه می بـرشکنم » |
| تـا بــه پــیـرانـه سـرت جـام دمـادم بــخـشـنـد | ای جوان بـاده بـه من بـخش که پیر کهنم |
| مسـتـی عشـق تـو را چـند نهان بـاید داشـت | بـشنود گو همه کس بوی شراب از دهنم |
| حــال پــروانـه دل ســوخــتــه مــن مــی دانـم | کز ازل شمع رخت سوخت به هر انجمنم |
| آن که بـر کشتـن من تـیغ کشیده ست تـویی | وان که از تیغ تـو گردن نکشیده ست منم |
| آن چـنـان بــر سـر کـویـت بـه غـریـبـی شـادم | که بـه خـاطر نگذشتـه است خـیال وطنم |
| روز هـجــرت ز گــران جــانــی خــود حــیـرانــم | کـه نرفـتـه سـت چـرا جـان گـرامی ز تـنم |
| رهــبــری کــرد بــه کــوی تــو و بــرد از راهــم | عـشـق هم راه بـر من شـد و هم راهزنم |
| تـا لـبـت گـفـتـه بـه مـن سـر سـخـن دانـی را | کرده سلطان سـخـن سنج قبـول سخـنم |
| مــالــک نــظــم گــهــربــار مــلــک نــاصــردیـن | کــه ز فــیـض لـب او صــاحــب در عــدنـم |
| خـسـرو عـهـد فـروغـی نـظـری کـرده بــه مـن | که ز شیرین سخـنی شور بـه عالم فکنم |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
