بــه گــفــتــار ایـن نـامـدار اردشــیـرهـمـه گــوش داریـد بــرنـا و پــیـرهرانکـس کـه داند که دادار هسـتنبـاشد مگر پـاک و یزدان پـرستدگــر آنـک دانـش…
| بــه گــفــتــار ایـن نـامـدار اردشــیـر | هـمـه گــوش داریـد بــرنـا و پــیـر |
| هرانکـس کـه داند که دادار هسـت | نبـاشد مگر پـاک و یزدان پـرست |
| دگــر آنـک دانـش مــگــیـریـد خــوار | اگـر زیردسـتـسـت و گـر شـهریار |
| سـه دیگر بـدانی کـه هرگز سـخـن | نــگـــردد بـــر مــرد دانــا کـــهــن |
| چـهـارم چـنـان دان کـه بــیـم گـنـاه | فزون بـاشـد از بـند و زندان شـاه |
| بـه پـنجـم سخـن مردم زشت گوی | نـگـیـرد بــه نـزد کـسـان آب روی |
| بــگــویـم یــکــی تــازه انــدرز نــیــز | کـجـا بـرتـر از دیده و جـان و چـیز |
| خـــنـــک آنــک آبـــاد دارد جـــهــان | بــود آشــکــارای او چــون نــهـان |
| دگــــــر آنـــــک دارنـــــد آواز نـــــرم | خـرد دارد و شـرم و گـفـتــار گـرم |
| بـه پـیش کسـان سـیم از بـهر لاف | بـه بـیـهـوده بــپـراگـنـد بـر گـزاف |
| ز مـردم نـدارد کـسـی زان سـپـاس | نبـپـسـندد آن مرد یزدان شـناس |
| مـیـانـه گـزیـنـی بــمـانـی بـه جـای | خـردمـنـد خـوانـنـد و پـاکـیزه رای |
| کـزین بـگـذری پـنـج رایـسـت پـیش | کـجـا تـازه گـردد تـرا دین وکـیـش |
| تــن آســانــی و شــادی افــزایـدت | کـه بــا شــهـد او زهـر نـگـزایـدت |
| یـکــی آنــک از بــخــشــش دادگــر | بـه آز و بـه کـوشـش نیابـی گـذر |
| تـوانگر شود هرک خـرسـند گشـت | گـل نـوبـهـارش بـرومـنـد گـشـت |
| دگـــر بــــشـــکـــنـــی گـــردن آز را | نـگــویـی بــه پــیـش زنــان راز را |
| سـه دگـیر نـنـازی بـه نـنـگ و نـبـرد | کــه نـنـگ ونـبــرد آورد رنـج و درد |
| چـــهــارم کــه دل دور داری ز غـــم | ز نـــــا آمـــــده دل نـــــداری دژم |
| نه پیچی به کاری که کار تو نیست | نتـازی بـدان کو شکار تـو نیسـت |
| هــمــه گـــوش داریــد پـــنــد مـــرا | ســخــن گـفـتــن سـودمـنـد مـرا |
| بــود بــر دل هـرکــســی ارجــمـنـد | کــه یـابــنـد ازو ایـمـنـی از گـزنـد |
| زمــانــی مــیـاســای ز آمــوخــتــن | اگر جـان همی خواهی افروختـن |
| چـو فـرزنـد بـاشـد بـه فـرهـنـگ دار | زمــانــه ز بـــازی بــرو تــنــگ دار |
| هــمــه یــاد داریــد گـــفـــتـــار مـــا | کـشـیـدن بــدیـن کـار تـیـمـار مـا |
| هرآن کس که بـا داد و روشـن دلید | از آمـیـزش یـکــدگـر مـگـســلـیـد |
| دل آرام داریـــد بــــر چــــار چـــیـــز | کزو خـوبـی و سـودمندیسـت نیز |
| یـکـی بــیـم و آزرم و شــرم خــدای | کـه بــاشـد تـرا یـاور و رهـنـمـای |
| دگـــر داد دادن تــــن خــــویـــش را | نـگـه داشـتــن دامـن خــویـش را |
| بـــه فــرمــان یــزدان دل آراســتــن | مرا چون تـن خویشتـن خواستـن |
| سـه دیگـر کـه پـیدا کـنی راسـتـی | بــدور افـگـنـی کـژی و کـاسـتـی |
| چــهــارم کــه از رای شــاه جــهـان | نـپــیـچــی دلـت آشـکـار و نـهـان |
| ورا چون تن خویش خواهی بـه مهر | بـه فـرمـان او تـازه گـردد سـپـهـر |
| دلـت بـسـتـه داری بـه پـیمـان اوی | روان را نـپــیـچــی ز فــرمـان اوی |
| بـرو مهر داری چـو بـر جـان خـویش | چـو بـا داد بـینی نگهبـان خـویش |
| غم پـادشـاهی جـهانجـوی راسـت | ز گیتی فزونی سگالد نه کاست |
| گـــر از کـــارداران وز لـــشـــکـــرش | بـداند که رنجـسـت بـر کشـورش |
| نـیـازد بـه داد او جـهـانـدار نـیـسـت | بـرو تـاج شـاهی سـزاوار نیسـت |
| سـیه کـرد مـنـشـور شـاهنـشـهی | ازان پــس نـبــاشــد ورا فــرهـی |
| چـنـان دان کـه بــیـدادگـر شـهـریـار | بـــود شــیــر درنــده در مــرغــزار |
| همـان زیردسـتـی کـه فـرمان شـاه | بـه رنج و بـه کـوشـش ندارد نگاه |
| بــود زنــدگــانــیــش بــا درد و رنــج | نـگـردد کـهـن در سـرای سـپـنـج |
| اگــر مــهــتــری یــابــد و بــهــتــری | نـیـابــد بــه زفــتــی و کــنـداوری |
| دل زیــردســـتـــان مــا شـــاد بـــاد | هـم از داد مـاگــیـتــی آبــاد بــاد |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
