حبیب رضایی رازلیقی
( شرم آفتاب )
روزِ عـاشـورا سَـرَم دارَد هـَـوا
گـوشِ جانـم را رسَد هردَم نَـوا
سـُرخ شُـد آن لاجـوَردی آسمـان
شَــرم دارد آفتـابَـش در سَمــا
نـالـه مـی آیــَد ز نهـرِ علقَمــه
مـن فَراتـَـم شـَرمگینـَم از شُمـا
خُفتـه در عَلقـَم علَمـداری شُجاع
مُنتظـر هَـردَم صـدا میـزد اَخـا
شیـر خـواری میزَنـد لَبخَنـده ای
بَرسـه سَـر تیری که آمد از قَفـا
آیه ها آغشته شد بر خاک و خون
سُـرخ شد در کربَـلا آن واژه هـا
می کُنم پرواز سویَـش بی امـان
دل به عَطرَش میدهد خود را صَفا
خاکِ مَرقـَد شـُد بهِشتـم،عاشقـم
تا ابـد بـر تَـن کُنـم مِشکـی رَدا
ای صَفا ای سَعیِ من ای ذبحِ حق
کُن تـِلاوَت آیه هـا بـَر نیـزه هـا
حـقّ مَطلَب را اَدا سازَم چه سان
قَـرن ها آیـد خروشَـش را صَـلا
مـن ( حبیبم ) کُن عَطـا آقا صلـِه
عمرِ خُود را نالـه کـردم دَر مَسـا
.
……..حبیب رضایی رازلیقی
…………………………………………
قالب غزل……متحدالارکان
وزن
فاعلاتن فاعلاتن فاعلن
بحر رمل مسدس محذوف
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: سایت شعر ایران
