حسین سپهری (پرواز)
یک شاعر پیر در کتابش بنوشت
از جور زمان و دل بی کینه خویش
با کاغذ وبا قلم بگفتا سخنی
از مسجد و از نماز آدینه ی خویش
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
با آنکه زبان ز رنج گفتار بخفت
گفتا سخنی ز رفتنش در راهی
از دوست نما رفیق گفتا سخنی
آنکس که ورا ببرد اندر چاهی
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
تا صحبت دوش بر زبان آوردی
ناگاه ززجر،دیده باران بگرفت
با یاد گذشته ی پر از تنهایی
یکباره سراغ یاد یاران بگرفت
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
گفتا به خودش دوباره هذیان گفتی
ای پیر شکسته خاطر از این خانه
مردان که دگر سراغ مردی نروند
یا در پی آن شراب و آن پیمانه
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ابرو بزنند و با کمی زینت لب
نسرین شده اند از کمر تا زانو
آویز به گوش وگیس برقله ی سر
سهراب برفت و آمده شُه بانو
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
یک عده کراک همسری بگرفتند
یک عده شده انیس دود و شیشه
یک عده رفیق ناب قلیان شده اند
یک عده به تاخت گشته بی اندیشه
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
وآن جمله که حرف دل میگویند
در چشم حکیم شهر بس بیمارند
یا در شبی از بهار همراه رفیق
برچوبه ی دار گردنی بسپارند.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ح.س.پرواز 18آذر94
بخش چهار پاره | پایگاه خبری شاعر
منبع: سایت شعر ایران
