حــــــد و انــــــدازه نــــــدارد نــــــالــــــهـــــا و آه راچـون نمـاید یوسـف مـن از زنخ آن چـاه راراه هــســتــی کــس نــبــردی گــرنــه نــور …
| حــــــد و انــــــدازه نــــــدارد نــــــالــــــهـــــا و آه را | چـون نمـاید یوسـف مـن از زنخ آن چـاه را |
| راه هــســتــی کــس نــبــردی گــرنــه نــور روی او | روشـن و پـیدا نکردی همچـو روز آن راه را |
| چـون مـه مـا را نبـاشـد در دو عـالـم شـبـه و مـثـل | خـاک بـر فـرق مـشـبـه بـاد مـر اشـبـاه را |
| عشق او جاهم بس است در هر دو عالم پس دلم | می بـروبـد از سرای وهم خود هم جاه را |
| مــاه اگــر ســجــده نــیــارد پــیـش روی آن مــهــم | رو سـیاه هر دو عـالـم دان تـو روی مـاه را |
| هـیـچ کـس بــا صــد بــصـیـرت ذره نـشــنـاســدش | گرچه پیش شه نشیند چون نیابد شاه را |
| مـر شــقــاوتــهـای دایـم را درونـم عــاشــقــســت | چون بـدان میلست آن جان پرورد اخ واه را |
| بــنــدگــان بــســیــار آیــنــد و رونــد بــر درگــهــش | لـیـک آســتــان درش لـازم بــود درگــاه را |
| آستـانش چـشم من شد جـان من چون کاه گشت | کهربـای عشقش ربـاید هر زمان آن کاه را |
| ای خـداونـد شـمـس دیـن نـاگـاه بــخـرام از سـوی | کین دلم در خواب می بـیند چـنان ناگاه را |
| گــشــتــه مــن زیـر و زبــر از صــرصــر هـجــران تــو | تـا بـبـینم روی تو بـدتر شوم پـیچان شوم |
| درنــگــر انــدر رخ مــن تــا بـــبـــیــنــی خــویــش را | درنـگـر رخـسـار این دیوانه بـی خـویش را |
| عـشـق مـن خـالـی و بــاقـی را بـه زیـر خـاک کـرد | آن گـذشـتـه یاد نـارد نـنـگـرد مـر پـیش را |
| تــا ز مـوی او در آویـزان شــدســت ایـن جــان مــن | فـرق نکـنـد این دل مـن نوش را و نیش را |
| ریـش دلــهـای هـمــه صــحــت پــذیـرد در نــشــان | گـر بـبـیند ریش ایشـان دولت این ریش را |
| صــدقــه کــن وصــل دلــارام جـــهــان امــروز خــود | آنچـنـان صـدقـات اولـیتـر چـنین درویش را |
| گـــر نـــبــــیـــنـــد روش تـــرســـا بــــر درد زنـــار را | ور مسلمان بـیندش آتـش زند مر کیش را |
| وهــم کــی دارد ازان ســـوی جـــهــان زو آگــهــی | کز تـفکر جـان بـسـوزد عـقل دوراندیش را |
| گـر گــذر دارد ز لـطــفــش ســوی قــهـرســتــانـهـا | پـرشکر گردد دهان مر تـرکش و ترکیش را |
| گـر تـو ایـن مـعـشـوقـه را بــا پـیـرهـن گـیـری کـنـار | بـی کنایت گو لقب تو آن رئیسی پـیش را |
| آن خـداوند شـمـس دین را جـان بـسـی لـابـه کـند | مـنتـظـر جـان بـر لـب مـن از پـی آریش را |
| ای بـــرای آفــتـــابـــت فــتــنــه گــشــتــه آفــتــاب | روی سـرخ من تـوی از روی زردم رو مناب |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
