شــب ســیـاه چــو بــرچــیـد از هــوا دامــنزدوده گــشــت زمـیـن را ز مــهـر پــیـرامــنز بـرگ و شـاخ درخـتـان کـه بـر زمین افـتـادفـروغ مـهـر هـمـه ب…
| شــب ســیـاه چــو بــرچــیـد از هــوا دامــن | زدوده گــشــت زمـیـن را ز مــهـر پــیـرامــن |
| ز بـرگ و شـاخ درخـتـان کـه بـر زمین افـتـاد | فـروغ مـهـر هـمـه بــاغ کـرد پــر ســوســن |
| چـــو بـــرگ بـــرگ گـــل زرد پـــاره پـــاره زر | کـه گـر بـخـواهـی بـتـوانـی از زمـین چـیدن |
| نــســـیــم روح فــزای آمــد از طـــریــق دراز | بــه مـن ســپــرد یـکـی درج پــر ز در عــدن |
| اگــر چـــه بـــود کـــنــارم ز دیــدگـــان دریــا | بــمـانـد خــیـره در آن درج هـر دو دیـده مـن |
| چــگــونــه دری بــود آنــکــه بـــر لــب دریــا | هـمـی نـدیدم جـز جـان و دیدگـانـش ثـمـن |
| یـکـی بــهـار نـو آیـیـن شـکـفـت در پـیـشـم | کــه آنــچــنــان نـنــگــاریـد ابــر در بــهـمــن |
| هـمـی بـه رمـز چـگـویـم قـصـیـده ای دیـدم | چــو از زمـانـه بــهـار و چـو از بــهـار چــمـن |
| حـقـیقـتـم شـد چـون گـرد مـن هوا و زمـین | ز لـفـظ و مـعـنـی آن شـد مـعـطـر و روشـن |
| که هسـت شعر رشیدی حـکیم بـی همتـا | بـه تـیـغ تـیـز قـلـم شـاعـری بـلـنـد سـخـن |
| بــه وهـم شـعـرش بــشـنـاخـتـم ز دور آری | ز دور بــوی خـبــر گـویـدت ز مـشـک خـتــن |
| چــو بــاز کــردم یـک فــوج لـعــبــتــان دیـدم | بــدیـع چــهـره و قـد و لـطــیـف روح و بــدن |
| چـو عـقـد گـوهر مـکـنـون بـه قـدر او اعـلـی | چـوتـخت دیبـه مدفون بـه خوبـی او احسن |
| چــو آســمــانـی پــر زهـره و مــه و پــرویـن | چـو بـوسـتـانـی پـر لـالـه و گـل و سـوسـن |
| بــه دیـده بــر نـتــوانـسـتــمـش نـهـاد از آن | کـه تـر هـمـی شـد ازو آسـتـین و پـیـراهـن |
| زدود طـبــع مـرا چــون حــســام را صــیـقـل | فـروخــت جــان مـرا چــون چــراغ را روغــن |
| ز بــهــر جــانــم تــعــویــذ ســاخــتــم آن را | کـه کــرد قــصــد بــه جــانـم زمـانـه ریـمـن |
| زهـی چـو روز جـوانـی سـتـوده در هـر بـاب | زهـی چـو دانـش پـیـری گـزیـده در هـر فـن |
| سخن فرستـم نزد تـو جـز چنین نه رواست | کـه زر و آهـن مـا را تـویی مـحـک و مـسـن |
| مـرا جــز ایـن رخ زریـن ز دســتــگـاه نـمـانـد | وگـرنـه شـعـری نـبــودی ز مـنـت پــاداشـن |
| بــه شـعـر تـنـهـا بــپـذیـر عـذر مـن کـامـروز | زمانه سخت حرونست و بـخت بـس توسن |
| نـه بــر نـظــامـم کـار و نـه بــر مـراد جــهـان | نـه نـیـکـخـواه سـپــهـر و نـه کـارسـاز زمـن |
| بــســان آب ز مــاه و ز مـهـر در شــب و روز | مرا فـزاید و کاهد بـه روز و شـب غـم و تـن |
| نه مـر دلـم را بـا بـا لـشـکـر غـمـان طـاقـت | نـه مـر تــنـم را بــا تــیـر انـدهـان جــوشــن |
| ز ضـعـف گـشـتـه تـنـم سـوزن و ز بــیـداری | همه شـبـم مژگـان ایسـتـاده چـون سـوزن |
| چـو فـاخـتـه نه عـجـب گـر همی بـگریم زار | چـو کبـک نشگفت ار کوه بـاشـدم مسـکن |
| بــنـفـشـه کـارد بــر مـن طـپــانـچـه هـمـی | چـو سـان نـرویـدم از دیـدگـان هـمـی روین |
| بـقای مورد همی خـواستـم ز دولت خویش | گمان که بـرد که خواهدش بـود عمر سمن |
| رمـیده گـشـتـنـد از مـن فـریشـتـه طـبـعـان | تــبــارک الــلـه گــویـی نـیـم جــز اهـریـمـن |
| ز پـیش بـودم بـیم امـید دشـمـن و دوسـت | بــه رنـج دوسـتـم اکـنـون و کـامـه دشـمـن |
| نه دشمن آید زی من نه من روم بر دوست | کــه اژدهــایــی دارم نــهــفــتـــه در دامــن |
| دو سـر مـر او را بـر هـر سـری دهـانـی بـاز | گرفتـه هرسـر یک سـاق پـای من بـه دهن |
| بـه خـویشـتـن بـر چـون پـیچـد و دهان گیرد | چـنان بـپـیچـم کـم پـر شـود دو رخ ز شـکن |
| گـزنـد کــرد نـیـارد مـرا کـه چــون افــســون | هـمـی بـخـوانـم بـر وی مـدیـح شـاه ز مـن |
| ابــوالـمـظــفـر ســلـطــان عــادل ابــراهـیـم | که چـرخ و خـورشیدش تـخـت زیبـد و گرزن |
| شــنــیـده بــودم کــوهـی کــه دارد آهـن را | نــدیــده بــودم کــوهــی کــه داردش آهــن |
| در آن مـضـیقـم آنـجـا کـه تـابـش خـورشـید | نـــیــارد آمـــد نـــزدیــک مـــن جـــز از روزن |
| شـبـم چـو چـنـبــر بــسـتـه در آخـرش آغـاز | غـــم دراز مـــرا انــدرو کـــنــد چـــو رســـن |
| بـایستاده و بـنشسته پـیش من همه شب | چـو بـنده سـره شـمـع و چـو یار نیک لـگـن |
| من این قصـیده همی گفتـم و همی گفتـم | چـگونه هدیه فرسـتـم بـه بـوسـتـان راسن |
| کـه اوسـتـاد رشـیدی نه زان حـکـیمانسـت | کـه کـرده بـودی تـقـدیـر و بـرده بـودی ظـن |
| حـکیم نیسـت کـه او نیسـت پـیش او نادان | فـصـیح نیسـت کـه او نیسـت نـزد او الـکـن |
| همی بـخواهم ز ایزد بـه روز و شب بـه دعا | کـه پـیش از آنـکـه بـدوزد مـرا زمـانـه کـفـن |
| در اســتـــقــامــت احـــوال زود بـــنــمــایــد | مــرا هــمــایــون دیــدارش ایــزد ذوالـــمــن |
| ز بـس که گفتـی اشـعار و پـس فرسـتـادی | بــضــاعــتــی ز ســمـرقـنـد بــه ز در عــدن |
| شـگفتـم آمد از آن که آتـشـسـت خـاطر تـو | سـخـن چـگـونـه تـوانـدش گـشـت پـیرامـن |
| هـمـه زبــانـی هـنـگـام شـعـر گـفـتـن از آن | کـه در شـنـیدن آن گـوش گـرددم همـه تـن |
| بـــداد شـــعــرت از طـــبـــع آگــهــی مــا را | چـنـانکـه بـوی دهد آگـهی ز مـشـک خـتـن |
| بـسـان فاخـتـه گشـتـم که شـعرهای تـو را | هـمــی ســرایـم و طــوق هـوات در گــردن |
| چـو ز آرزوی تـو من شعر خـود همی خـوانم | شـــود کـــنـــارم پـــر در ز دیــده و ز دهـــن |
| مـرا کـه شـعـر تـو ای سـیـدی تـوانـگـر کـرد | کــه هـر زمـانـم پــر در هـمـی کــنـد دامـن |
| چـو سنگ و آهن داریم طبـع هایی سـخـت | همی بداشتم از وی سخن به حیلت و فن |
| شـگـفـت نیسـت کـزین کـارگـاه زاید شـعـر | کــه آب و آهــن زایــد ز ســـنــگ و از آهــن |
| مــرا مــپـــنــدار از جـــمــلــه دگــر شـــعــرا | بـه شـعـر گـفـتـن تـنـهـا مـدار بــر مـن ظـن |
| یـگــانـه بــنــده شــاهـم گــزیـده چــاکــر او | ازوســت عـیـشـم صـافـی و روز ازو روشـن |
| همـی بـتـابـم از حـضـرتـش چـو مـاه سـمـا | همی بـبـالم در خـدمتـش چـو سـرو چـمن |
| بـــه جـــاه اوســت مــرا رام روزگــار حــرون | بـــه فــر اوســت مــرا نــرم کــره تـــوســن |
| ز مـــن نــثـــاری پـــنــدار و هــدیــه انــکـــار | هر آن قـصـیده کـه نزدیک تـو فـرسـتـم مـن |
| نکـو بـخـوان و بـیندیش و بـنگـر و سـره کـن | مدار خـوارش و مشـکوه و مشـکن و مفکن |
| چـو در و گـوهر در یک طـویله جـمعـش کـن | چـو زر و سـیـمـش هـر جــایـگـاه مـپــراکـن |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
