محمود انصاری
باد آمد و برداشت ز ســــــر روسری ات را
انـــــــگار عیان کرده خــــــدا دلبری ات را
خوشبخت ترین آدم دنیاست کســــــی که
هــــر شب بتکاند غـــم خاکستـــری ات را
دق مــی کند آنکس کــه در آیینـــــه نبیند
آن صـــــــورت زیبــــای شبیه پــری ات را
مــن آمــــده ام تا که مگــر در شب شعرت
اثبات کـنم بـــا غـــــزلی بــــرتـــری ات را
هر کس که دلش را به تو بخشید نمی دید
بـــر تخت جهان جلوه ای از سروری ات را
بانـــــو تــــو کـه معصوم ترین فرد زمینی
یادم بـــده این شیـــــوه ی پیغمبری ات را
پایان غـــزل هست بگــــــو تا کــه بـگیرد
دستان مــن این حلقه ی انگشتری ات را
محمود انصاری
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: سایت شعر ایران
