رفتي و آن چه جاي تو آمد شماره ايست 
پيراهن و چفيه و پوتين پاره اي است 
يك مشت استخوان كه از آن قامت رسا 
(مانند چند واژه ي كوچك) اشاره اي ست
بايد قبول كرد؟ چگونه شماره اي 
از اسم و رسم عاشقي ات استعاره اي ست؟
گسترده ست سايه ي دستت بر آفتاب
خورشيد در برابر چشمت ستاره اي ست 
بعد از طلوع سرخ تو از مشرق خودت 
حيران نگاه آيينه ها از نظاره اي ست 
هر بار با مرور تو دريافتم كه عشق
در تو مدام گرم جنون دوباره اي ست 
پروانه اي كه شعله ور خويش گشته، كي
محتاج سوختن به خيال شراره اي ست؟



منبع : كتاب از هشت بهار سرخ/ مجموعه شعر دفاع مقدس استان قم