از کـشــت عـمـل بــس اســت یـک خــوشـه مـرادر روی زمـیـن بــس اســت یـک گـوشـه مـراتـــا چـــنــد چـــو کـــاه گـــرد خـــرمـــن گـــردیــمچـون مـرغ ب…
| از کـشــت عـمـل بــس اســت یـک خــوشـه مـرا | در روی زمـیـن بــس اســت یـک گـوشـه مـرا |
| تـــا چـــنــد چـــو کـــاه گـــرد خـــرمـــن گـــردیــم | چـون مـرغ بــس اسـت دانـه ای تــوشـه مـرا |
| *** | |
| دوشــیـنـه فــتــادم بــه رهـش مـســت و خــراب | از نـــشئه عــــشــــق او نـــه از بــــاده نـــاب |
| دانـســت کــه عــاشــقــم ولــی مــی پــرســیـد | این کیست، کجایی است، چرا خورده شراب |
| *** | |
| تـــا قـــبـــلـــه ابـــروی تـــو ای یــار کـــج اســـت | مــحـــراب دل و قــبـــلــه احـــرار کــج اســت |
| مـــا جــــانـــب قـــبــــلـــه دگـــر رو نـــکـــنـــیـــم | آن قـبـله مارسـت گـر چـه بـسـیار کـج اسـت |
| *** | |
| فـــرمــوده خـــدا بـــزرگـــی آیــیــن مـــن اســـت | تــمـکـیـن شـهـان ز فـر تــمـکـیـن مـن اسـت |
| فــرمــانــده اخــتـــران بـــه صــد جـــاه و جـــلــال | فــرمــان بــر شــاه نـاصــرالــدیـن مـن اســت |
| *** | |
| این دل که بـه شـهر عـشـق سـرگشـتـه تـسـت | بـیـمـار و غـریـب و در بــه در گـشـتـه تـسـت |
| بـــرگـــشـــتـــگـــی بـــخـــت و ســـیـــه روزی او | از مــژگــان ســیــاه بـــرگــشــتـــه تـــســـت |
| *** | |
| آمــــد مــــه شـــــوال و مــــه روزه گـــــذشـــــت | و ایــام صــیــام و رنــج ســی روزه گــذشــت |
| صــــد شـــــکــــر خـــــدا را کــــه روزی روزه مــــا | گـاهـی بــه غــنـا و گـه بــه دریـوزه گـذشــت |
| *** | |
| تــــــا دل بــــــه بـــــــرم هــــــوای دل بــــــر دارد | افـــســـانـــه عـــشـــق دل بــــر از بــــر دارد |
| دل رفـــــت ز بـــــر چـــــو رفـــــت دلـــــبـــــر آری | دل از دل بـــــر چـــــگـــــونـــــه دل بـــــر دارد |
| *** | |
| زلــفـــیــن ســـیــه کـــه در بـــنــاگــوش تـــوانــد | ســر بــر ســر هـم نــهـاده بــر دوش تــوانــد |
| ســـایــنــد ســر از ادب بـــه پـــایــت شــب و روز | آری دو ســیــاه حـــلــقــه در گــوش تـــوانــد |
| *** | |
| از هـــر دو جــــهـــان مـــرا مـــقــــیـــد کــــردنـــد | وان گــه بــه مــدیــح شــه مــقــیــد کــردنــد |
| ایـن نـامـه کــه مـدح نـاصــرالــدیـن شــاه اســت | تـــرتـــیــب وی از خـــط مـــحـــمــد کـــردنــد |
| *** | |
| یـک عــمــر شــهــان تــربــیــت عــیــش کــنــنــد | تـا نـیم نـفـس عـیـش بـه صـد طـیـش کـنـنـد |
| نـــازم بــــه جــــهـــان هـــمـــت درویـــشــــان را | کـایشـان بـه یکی لقـمه دو صـد عـیش کـنند |
| *** | |
| آشـفـتــه ســخــن چــو زلـف جــانـان خــوش تــر | چـون کار جـهان بـی سر و سـامان خـوش تـر |
| مــجـــمــوعـــه عـــاشـــقــان بـــود دفـــتـــر مــن | مـجــمـوعـه عـاشـقـان پــریـشـان خـوش تــر |
| *** | |
| تـــــا دل بـــــه هــــوای وصــــل جـــــانــــان دادم | لــــب بــــر لــــب او نــــهــــاده و جــــان دادم |
| خــضــر ار ز لـب چــشــمـه حــیـوان جــان یـافـت | مــن جــان بــه لــب چــشــمـه حــیـوان دادم |
| *** | |
| گـــــاهــــی هــــوس بـــــاده رنــــگـــــیــــن دارم | گــــــاه آرزوی وصــــــل نـــــگــــــاریـــــن دارم |
| گـه ســبــحــه بــه دســت و گــاه زنـار بــه دوش | یــارب چـــه کــنــم، کــیــم، چــه آیــیــن دارم |
| *** | |
| بـــگــذار کــه خـــویــش را بـــه زاری بـــکـــشـــم | مـپــســنـد کـه بــار شــرمـســاری بــکـشــم |
| چون دوست به مرگ من به هر حال خوش است | مـن نـیز بـه مـرگ خـود بـه هـر حـال خـوشـم |
| *** | |
| تــــا دســــت ارادت بــــه تــــو داده ســـت دلـــم | دامـــان طـــرب ز کـــف نــهــاده ســـت دلـــم |
| ره یــــافـــــتـــــه در زلــــف دل آویــــز کــــجـــــت | الــقــصــه بـــه راه کــج فــتـــاده ســت دلــم |
| *** | |
| بـــگــذار کــه تـــا مــی خــورم و مــســت شــوم | چـون مست شوم بـه عشق پـا بـست شوم |
| پــابـــســت شــوم بـــه کــلــی از دســت شــوم | ار مسـت شـوم نیسـت شـوم، هسـت شوم |
| *** | |
| تــــو مـــردمـــک چــــشـــم مـــن مـــهـــجــــوری | زان بـــا هــمـــه نــزدیــکـــیــت از مـــن دوری |
| نــی نــی غــلــطــم تــو جــان شــیـریـن مــنــی | زان بــا مــنـی وز چــشــم مــن مــســتــوری |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
