ای صــاحــب مــسئلــه! تــو بــشــنـو از مــاتــحــقــیـق بــدان کــه لــامــکــان اســت خــداخـواهی کـه تـو را کـشـف شـود این معـنیجـــان در تــــن ت…
| ای صــاحــب مــسئلــه! تــو بــشــنـو از مــا | تــحــقــیـق بــدان کــه لــامــکــان اســت خــدا |
| خـواهی کـه تـو را کـشـف شـود این معـنی | جـــان در تــــن تـــو، بــــگـــو کـــجـــا دارد جـــا |
| *** | |
| از دســـت غـــم تـــو، ای بـــت حـــور لــقـــا | نـــه پــــای ز ســـر دانـــم و نـــه، ســـر از پــــا |
| گــفــتــم دل و دیـن بــبــازم، از غــم بــرهـم | ایـن هـر دو بــبــاخــتــیـم و غــم مـانـد بــه جــا |
| *** | |
| ای عــقــل خــجــل ز جــهـل و نــادانـی مــا | درهــم شــده خــلــقــی، ز پـــریــشــانــی مــا |
| بــت در بــغـل و بــه سـجـده پـیـشـانـی مـا | کــافـــر زده خـــنــده بـــر مــســـلــمــانــی مــا |
| *** | |
| دوش از درم آمـــد آن مـــه لـــالـــه نـــقـــاب | سـیـرش نـه بــدیـدیـم و روان شـد بــه شـتـاب |
| گـفـتــم کـه : دگـر کـیـت بــخــواهـم دیـدن؟ | گـفــتــا کـه: بــه وقــت ســحــر، امـا در خــواب |
| *** | |
| ایـــن راه زیـــارت اســــت، قـــدرش دریـــاب | از شـــدت ســــرمـــا، رخ از ایـــن راه مـــتــــاب |
| شـک نـیـسـت کـه بــا عـیـنـک اربــاب نـظـر | بــرفـش پــر قـو بــاشــد و خــارش، ســنـجــاب |
| *** | |
| شیرین سخنی که از لبـش جـان می ریخت | کــفــرش ز ســر زلـف پــریـشــان مـی ریـخــت |
| گــر شــیــخ بــه کــفــر زلــف او پــی بــردی | خــاک ســیـهـی بــر ســر ایـمـان مـی ریـخــت |
| *** | |
| دی پــیـر مـغـان، آتــش صـحــبــت افـروخـت | ایــمــان مــرا دیــد و دلــش بــر مــن ســوخــت |
| از خـــرقــه کــفــر، رقــعــه واری بـــگــرفــت | آورد و بــــر آســـتــــیـــن ایـــمـــانـــم دوخــــت |
| *** | |
| دنــیــا کــه از او دل اســیــران ریـش اســت | پــامــال غــمــش، تــوانــگــر و درویــش اســت |
| نـیشـش، همـه جـانـگـزاتـر از شـربـت مـرگ | نوشـش، چـو نـکـو نگـه کـنی، هم نیش اسـت |
| *** | |
| مالـی کـه ز تـو کـس نسـتـاند، عـلـم اسـت | حـرزی کـه تـو را بـه حـق رسـانـد، عـلـم اسـت |
| جــز عــلــم طــلــب مـکــن تــو انـدر عــالــم | چــیـزی کـه تــو را ز غـم رهـانـد، عــلـم اســت |
| *** | |
| دنــیــا کــه دلــت ز حـــســرت او زار اســـت | ســرتـــاســر او تـــمــام، مــحـــنــت زار اســت |
| بـــالــلــه کــه دولــتــش نــیــرزد بـــه جــوی | تــالــلــه کــه نــام بـــردنــش هــم عــار اســت |
| *** | |
| بـا هر که شدم سخت، بـه مهر آمد سست | بــگــذاشــت مـرا و عــهـد نـگـذاشــت درســت |
| از آب و هــوای دهــر، ســـبـــحـــان الـــلـــه | هـر تــخــم وفـا کـه کـاشـتــم، دشـمـن رسـت |
| *** | |
| آن دل که تواش دیده بـدی، خون شد و رفت | و ز دیـده خــون گـرفــتــه، بــیـرون شــد و رفـت |
| روزی، بـه هـوای عـشـق، سـیری مـی کـرد | لـیـلـی صـفـتــی بــدیـد و بــیـرون شــد و رفـت |
| *** | |
| فـرخـنـده شـبـی بــود کـه آن دلـبــر مـسـت | آمـــد ز پـــی غـــارت دل، تـــیـــغ بــــه دســـت |
| غـارت زده ام دیـد و خــجــل گـشــت، دمـی | بــا مــن ز پــی رفــع خــجــالــت بــنـشــســت |
| *** | |
| تــا شــمــع قــلــنــدری بــهــائی افــروخــت | از رشــتــه زنــار دو صــد خــرقــه بـــســوخــت |
| دی پـــیــر مــغــان گــرفــت تـــعــلــیــم از او | و امــروز، دو صــد مـسئلــه مـفــتــی آمـوخــت |
| *** | |
| تـــا مـــنـــزل آدمـــی ســـرای دنــیــاســـت | کارش همه جـرم و کار حـق، لطف و عطـاسـت |
| خـوش بـاش کـه آن سـرا چـنین خـواهد بـود | سـالـی کـه نـکـوسـت، از بــهـارش پــیـداسـت |
| *** | |
| حـاجـی بـه طـواف کعبـه اندر تـک و پـوسـت | وز سـعـی و طـواف، هرچـه کـردسـت نکوسـت |
| تـــقـــصـــیــر وی آن اســـت کــه آرد دگــری | قـربــان سـازد، بــه جــای خــود، در ره دوسـت |
| *** | |
| در مــیـکــده دوش، زاهــدی دیـدم مــســت | تــســبــیـح بــه گــردن و صــراحــی در دســت |
| گـفـتـم: ز چـه در میکـده جـا کـردی؟ گفـت: | از مـیـکـده هـم بـه سـوی حـق راهـی هـسـت |
| *** | |
| هـر تــازه گـلـی کـه زیـب ایـن گـلـزار اســت | گـر بــیـنـی، گـل و گـر بــچــیـنـی، خــار اســت |
| از دور نـظــر کــن و مـرو پــیـش کــه شــمـع | هـر چــنــد کــه نـور مــی نـمــایـد، نــار اســت |
| *** | |
| آن کس که بـدم گفت، بـدی سـیرت اوسـت | وان کـس کـه مـرا گـفـت نـکـو خـود نـیکـوسـت |
| حــال مــتــکــلــم از کــلــامــش پــیـداســت | از کــوزه هــمــان بـــرون تــراود کــه در اوســت |
| *** | |
| علم است بـرهنه شاخ و تـحصیل، بـر است | تــن، خـانـه عـنـکـبــوت و دل، بــال و پــر اسـت |
| زهر اسـت دهان علم و دسـتـت شکر است | هـر پــشـه کـه او چــشـیـد، او شـیـر نـر اسـت |
| *** | |
| رفــتــم ز درت ز جــور، بــیــش از پــیــشــت | از طـــعـــن رقــیــب گــبـــر کــافـــر کــیــشـــت |
| پــیــش تــو ســپـــردم ایــن دل غــمــزده ام | کـی بــاشـدم آنـکـه جــان ســپــارم پــیـشــت |
| *** | |
| پـیوسـتـه دلم ز جـور خـویشان، ریش اسـت | وین جـور و جـفـای خـلـق، از حـد بـیـش اسـت |
| بـــیــگــانــه بـــه بـــیــگــانــه، نــدارد کــاری | خویش است که در پی شکست خویش است |
| *** | |
| در مــزرع طــاعــتــم، گــیـاهــی بــنــمــانــد | دردســـت بـــجـــز نــالـــه و آهــی بـــنــمــانــد |
| تـــا خـــرمــن عــمــر بـــود، در خــواب بـــدم | بــیـدار کــنـون شــدم کــه کــاهـی بــنــمــانــد |
| *** | |
| نــقــد دل خــود بـــهــائی آخـــر ســره کــرد | در مـجــلـس عـشـق، عـقـل را مـسـخــره کـرد |
| اوراق کـــتــــابــــهـــای عـــلـــم رســـمـــی | از هـــم بـــدریـــد و کـــاغـــذ پـــنـــجـــره کـــرد |
| *** | |
| آن حــرف کــه از دلــت غــمـی بــگــشــایـد | در صــحــبــت دل شــکــســتــگــان مـی بــایـد |
| هـر شـیـشـه کـه بـشـکـنـد، نـدارد قـیـمـت | جــز شــیــشــه دل کــه قــیــمــتــش افــزایــد |
| *** | |
| عــشــاق بــه غــیـر دوســت، عــاری دارنـد | از حـــــــســـــــرت آرزوی او بـــــــیــــــزارنــــــد |
| و آنـان کـه کـنـنـد طـاعـت از بــهـر بـهـشـت | عـــشـــاق نــیــنـــد، بـــهــر خـــود در کـــارنــد |
| *** | |
| رنـدان گــاهـی مــلــک جــهـان مــی بــازنـد | گــاهـی بــه نـگـاهـی، دل و جــان مـی بــازنـد |
| ایـن طـور قـمـار، نـه چـنـد اسـت و نـه چـون | هــر طـــور بـــرآیــد، آنــچـــنـــان مـــی بـــازنــد |
| *** | |
| بــا دل گـفــتــم: بــه عــالـم کـون و فــســاد | تـــا چــنــد خــورم غــم؟ تـــنــم از پـــا افــتـــاد |
| دل گفت: تو نزدیک به مرگی، چه غم است | بـــیــچـــاره کــســـی کــه ایــن دم از مــادر زاد |
| *** | |
| ای در طــلــب عــلــوم، در مـدرســه چــنـد؟ | تـحـصـیل اصـول و حـکـمـت و فـلـسـفـه چـنـد؟ |
| هـر چــیـز بــجــز ذکـر خـدا وسـوسـه اسـت | شـرمـی ز خــدا بــدار، ایـن وســوســه چــنـد؟ |
| *** | |
| خــوش آن کــه صــلـای جــام وحــدت در داد | خــــاطــــر ز ریـــاضــــی و طــــبــــیـــعـــی آزاد |
| در مــنــطــقــه فــلــک نــزد دســت خــیــال | در پـــای عـــنــاصـــر، ســـر فـــکـــرت نــنــهــاد |
| *** | |
| دیـدی کـه بــهـائی چــو غـم از ســر وا کـرد | از مـــــدرســـــه رفـــــت و دیــــر را مأوا کـــــرد |
| مــجـــمــوع کــتـــابـــهــای عــلــم درســـی | از هـــم بــــدریـــد و کــــاغــــذ حــــلـــوا کــــرد |
| *** | |
| او را کــه دل از عــشــق مـشــوش بــاشــد | هـر قــصــه کــه گـویـد هـمـه دلـکــش بــاشــد |
| تــو قـصـه عـاشــقـان، هـمـی کـم شــنـوی | بـشـنـو، بـشـنو کـه قـصـه شـان خـوش بـاشـد |
| *** | |
| تــا نـیـسـت نـگـردی، ره هـسـتــت نـدهـنـد | ایـن مــرتــبــه بــا هـمــت پــســتــت نــدهـنــد |
| چــون شــمـع قـرار ســوخــتــن گـر نـدهـی | ســر رشــتــه روشـنـی بــه دســتــت نـدهـنـد |
| *** | |
| فــردا کــه مــحــقــقــان هـر فــن طــلــبــنـد | حــســن عـمـل از شـیـخ و بــرهـمـن طـلـبــنـد |
| از آنــچــه دروده ای، جـــوی نــســتـــانــنــد | وز آنـچــه نـکـشـتــه ای، بــه خــرمـن طـلـبــنـد |
| *** | |
| بــر درگــه دوســت، هــر کــه صــادق بــرود | تــــا حـــشـــر ز خـــاطـــرش عـــلـــائق بــــرود |
| صــد ســالــه نــمــاز عــابـــد صــومــعــه دار | قــــربــــان ســــر نــــیــــاز عــــاشــــق بــــرود |
| *** | |
| دل درد و بــلـای عـشــقـش افـزون خــواهـد | او دیــده دل هــمــیــشـــه در خـــون خـــواهــد |
| وین طـرفه که این ز آن «بـحـل » می طـلبـد | و آن در پـــی آنــکــه عـــذر او چـــون خـــواهــد |
| *** | |
| دل جـور تـو، ای مـهـر گـسـل، مـی خـواهـد | خــود را بــه غــم تــو مــتــصــل مــی خــواهــد |
| می خـواست دلت که بـی دل و دین بـاشم | بــاز آی، چــنــان شــدم کــه دل مــی خــواهـد |
| *** | |
| لــطــف ازلــی، نــیــکــی هــر بــد خــواهــد | هــر گــمــره را روی بـــه مــقـــصـــد خـــواهــد |
| گـر جـرم تـو بـی عـد اسـت، نـومـیـد مـشـو | لــطــف بـــی حـــد گــنــاه بـــی عــد خــواهــد |
| *** | |
| ای آنــکــه دلــم غــیــر جــفــای تـــو نــدیــد | وی از تـــو حـــکــایــت وفــا کــس نــشـــنــیــد |
| قــربـــان ســرت شــوم، بــگــو از ره لــطــف | لـعــلـت، بــه دلـم چــه گـفـت کـز مـن بــرمـیـد |
| *** | |
| کـــاری ز وجـــود نـــاقـــصـــم نــگـــشـــایــد | گــویــی کـــه ثـــبـــوتـــم انــتـــفـــا مــی زایــد |
| شــایـد ز عــدم، مـن بــه وجــودی بــرســم | زان رو کـــه ز نـــفـــی نـــفـــی، اثـــبـــات آیـــد |
| *** | |
| آهــنـــگ حـــجـــاز مـــی نــمـــودم مـــن زار | کــامـد ســحــری بــه گــوش دل ایـن گــفــتــار |
| یــارب، بـــه چــه روی جــانــب کــعــبــه رود | گـــبــــری کـــه کـــلـــیـــســــا از او دارد عــــار |
| *** | |
| از دام دفــیــنــه، خــوب جـــســتـــیــم آخــر | بـــر دامــن فــقــر خــود نــشــســتـــیــم آخـــر |
| مـــردانـــه گـــذشـــتـــیــم، زآداب و رســـوم | ایـن کــنــده ز پــای خــود شــکــســتــیـم آخــر |
| *** | |
| گـفـتـم کـه کـنـم تــحـفـه ات ای لـالـه عـذار | جـــان را، چـــو شــوم ز وصــل تـــو بـــرخــوردار |
| گـفــتــا کـه بــهـائی، ایـن فـضــولـی بــگـذار | جـان خـود ز مـن اسـت، غـیر جـان تـحـفـه بـیار |
| *** | |
| از نــــالــــه عــــشــــاق، نــــوایـــی بــــردار | وز درد و غـــــم دوســــــت، دوایـــــی بــــــردار |
| از مــنــزل یــار، تـــا تـــو ای ســســت قــدم | یــک گـــام زیــاده نـــیــســـت، پـــایــی بـــردار |
| *** | |
| در بــزم تــو ای شــمــع، مــنـم زار و اســیـر | در کــشــتــن مــن، هــیــچ نــداری تــقــصــیــر |
| بـا غـیر سـخـن کـنـی، کـه از رشـک بـسـوز | ســویـم نـکــنـی نـگــه، کــه از غــصــه بــمـیـر |
| *** | |
| تـــا بـــتـــوانــی، ز خــلــق، ای یــار عــزیــز! | دوری کـــــن و در دامـــــن عـــــزلـــــت آویـــــز! |
| انــســان مــجــازیــنــد ایــن نــســنــاســان | پـــرهــیــز! ز انــســـان مـــجـــازی، پـــرهــیــز! |
| *** | |
| از سـبــحـه مـن، پــیـر مـغـان رفـت ز هـوش | وز نـــالـــه مـــن، فـــتـــاد در شـــهــر خـــروش |
| آن شــیــخ کــه خـــرقــه داد و زنــار خــریــد | تــکــبـــیــر ز مــن گــرفــت، در مــیــکــده دوش |
| *** | |
| ای زاهـد خــود نـمــای ســجــاده بــه دوش | دیـگــر پــی نــام و نــنــگ، بــیـهــوده مــکــوش |
| ســتــاری او چــو گــشــت در عــالـم فــاش | پــنـهـان چــه خـوری بــاده؟ بــرو فـاش بــنـوش |
| *** | |
| کــردیــم دلــی را کــه نــبــد مــصــبــاحــش | در خـــانـــه عـــزلـــت، از پــــی اصـــلـــاحـــش |
| و ز «فـر مـن الـخــلـق » بــر آن خــانـه زدیـم | قـفـلـی کـه نـســاخــت قـفـلـگـر مـفــتــاحــش |
| *** | |
| از ذوق صـــدای پـــایــت، ای رهــزن هــوش | وز بــــهـــر نـــظــــاره تــــو ای مــــایـــه نـــوش |
| چــون مـنـتــظـران بــه هـر زمـانـی صـد بــار | جــان بـــر در چــشــم آیــد و دل بـــر در گــوش |
| *** | |
| از بـس کـه زدم بـه شـیشـه تـقـوی سـنـگ | وز بــس کـه بــه مـعـصــیـت فـرو بــردم چــنـگ |
| اهــل اســـلـــام از مـــســـلـــمـــانــی مــن | صـــد نــنــگ کـــشـــیــدنــد ز کــفـــار فـــرنــگ |
| *** | |
| یـک چــنــد، مــیــان خــلــق کــردیـم درنــگ | ز ایـشــان بــه وفــا، نـه بــوی دیـدیـم نـه رنــگ |
| آن بــه کـه ز چـشـم خـلـق پــنـهـان گـردیـم | چـــون آب در آبـــگـــیــنــه، آتـــش در ســـنـــگ |
| *** | |
| در چــهــره نــدارم از مــســلــمــانــی رنــگ | بـــر مـــن دارد شـــرف، ســـگ اهــل فـــرنـــگ |
| آن روســیــهــم کــه بـــاشــد از بــودن مــن | دوزخ را نـــــنـــــگ و اهـــــل دوزخ را نـــــنـــــگ |
| *** | |
| در مـدرسـه جـز خـون جـگـر، نیسـت حـلـال | آســوده دلــی، در آن مــحــال اســت، مــحــال |
| ایـن طـرفـه کـه تـحـصـیـل بـدین خـون جـگـر | در هـر دو جـهـان، جــمـلـه وبــال اسـت، وبــال |
| *** | |
| عــمــری اســت کــه تــیـر زهــر را آمــاجــم | بـــر تـــارک افـــلـــاس و فـــلـــاکـــت، تـــاجـــم |
| یـک شــمـه ز مـفـلـســی اگـر شــرح دهـم | چـنـدان کـه خـدا غـنی اسـت، مـن مـحـتـاجـم |
| *** | |
| غــمــهــای جـــهــان در دل پـــر غــم داریــم | وز بـــــحــــر الــــم، دیــــده پـــــر نــــم داریــــم |
| پـــس حـــوصـــلــه تـــمــام عـــالـــم بـــایــد | مـــا را کــــه غــــم تــــمـــام عــــالــــم داریـــم |
| *** | |
| افـسـوس کـه عـمـر خـود تــبــاهـی کـردیـم | صــــد قـــافــــلـــه گـــنـــاه، راهـــی کـــردیـــم |
| در دفــتــر مـا نـمـانـد یـک نـکــتــه ســفــیـد | از بـــس بــه شــب و روز ســیــاهــی کــردیــم |
| *** | |
| بــی روی تــو، خـونـابــه فـشـانـد چــشـمـم | کــاری بـــجـــز از گــریــه، نــدانــد چـــشـــمــم |
| مــی تــرســم از آنــکــه حــســرت دیــدارت | در دیــده بـــمـــانـــد و نــمـــانـــد چـــشـــمـــم |
| *** | |
| یـکــچــنــد، در ایـن مــدرســه هــا گــردیـدم | از اهــل کـــمـــال، نــکـــتـــه هــا پـــرســـیــدم |
| یـک مـسئلـه ای کـه بـوی عـشـق آیـد از آن | در عـــمــر خـــود، از مــدرســـی نــشـــنــیــدم |
| *** | |
| مــا بــا مــی و مــیـنــا، ســر تــقــوی داریـم | دنــیــا طـــلــبـــیــم و مــیــل عــقــبـــی داریــم |
| کـی دنـیی ودیـن بـه یـکـدگـر جـمـع شـونـد | ایــن اســت کــه نــه دیــن و نــه دنــیــا داریــم |
| *** | |
| در خـــانــه کــعــبـــه، دل بـــه دســت آوردم | دل بــــردم و گـــبــــر و بــــت پــــرســـت آوردم |
| زنـــار ز مـــار ســـر زلـــفـــش بــــســــتــــم | در قـــبــــلـــه اســـلـــام، شـــکـــســـت آوردم |
| *** | |
| هــر چـــنــد کــه رنــد کـــوچـــه و بـــازاریــم | ای خــواجــه مــپـــنــدار کــه بـــی مــقــداریــم |
| ســری کــه بــه آصــف ســلــیــمــان دادنــد | داریــم، ولــی بـــه هــرکــســی نــســپـــاریــم |
| *** | |
| خــو کـرده بــه خــلـوت، دل غــم فـرســایـم | کـــوتـــاه شـــد از صـــحـــبـــت مــردم، پـــایــم |
| تـا تـنـهـایم، هم نـفـسـم یاد کـسـی اسـت | چــون هـم نـفـســم کـســی شـود، تــنـهـایـم |
| *** | |
| گــفــتــیـم: مــگــر کــه اولــیـایـیـم، نــه ایـم | یــا صـــوفــی صـــفــه صـــفـــایــیــم، نــه ایــم |
| آراســتــه ظــاهـریـم و بــاطــن، نــه چــنــان | الــقــصــه، چــنـانـکــه مــی نـمــایـیـم، نـه ایـم |
| *** | |
| امـــشـــب بـــوزیـــد بـــاد طـــوفـــان آیــیــن | چــنـدانـکـه بــرفــت، گـرد عــصــیـان ز جــبــیـن |
| از عــالــم لــامــکــان، دو صــد در نـگــشــود | بــر ســیـنـه چــرخ، بــس کــه زد گــوی زمــیـن |
| *** | |
| بــرخــیـز ســحــر، نــالــه و آهـی مــی کــن | اســـتـــغـــفـــاری ز هــر گــنــاهــی مــی کــن |
| تــا چــنــد، بــه عــیــب دیــگــران درنــگــری | یـکــبــار بــه عــیـب خــود نـگــاهـی مــی کــن |
| *** | |
| فــصــاد، بـــه قــصــد آنــکــه بـــردارد خـــون | مـی خـواسـت کـه نـشـتـری زنـد بــر مـجـنـون |
| مجـنون بـگـریسـت، گـفـت: زان می تـرسـم | کـــایـــد ز دل خـــود غـــم لـــیــلـــی بـــیـــرون |
| *** | |
| یــارب، تـــو مــرا مــژده وصــلــی بـــرســـان | بــرهـانــم از ایـن نـوع و بــه اصــلــی بــرســان |
| تـــا چـــنــد از ایــن فـــصـــل مــکـــرر دیــدن | بــیـرون ز چــهــار فــصــل، فــصــلــی بــرســان |
| *** | |
| ای بـــرده بـــه چــیــن زلــف، تــاب دل مــن | وی کـشـتـه بــه سـحـر غـمـزه، خـواب دل مـن |
| در خـواب، مـده رهـم بــه خــاطـر کـه مـبــاد | بـــــیــــدار شـــــوی ز اضـــــطـــــراب دل مــــن |
| *** | |
| هــر شــام و ســـحـــر مــلــائک عــلــیــیــن | آیـــنـــد بــــه طـــرف حــــرم خــــلـــد بــــریـــن |
| مـــقـــراض بـــه احـــتـــیــاط زن، ای خـــادم | تــرســم بــبــری، شــهــپــر جــبــریــل امــیــن |
| *** | |
| ای عـــاشــــق خــــام، از خــــدا دوری تــــو | مـا بــا تــو چــه کــوشــیـم؟ کــه مـعــذوری تــو |
| تـو طـاعـت حـق کـنـی بــه امـیـد بــهـشـت | رو رو! تـــو نــه عــاشــقــی، کــه مــزدوری تــو |
| *** | |
| رویــت کـــه ز بـــاده لــالــه مــی رویــد از او | وز تـــــاب شـــــراب، ژالــــه مــــی رویــــد از او |
| دسـتـی کـه پــیـالـه ای ز دسـت تـو گـرفـت | گـــر خـــاک شـــود، پـــیــالـــه مــی رویــد از او |
| *** | |
| خـــواهــم کــه عــلــیــرغــم دل کــافــر تـــو | آیـــیـــنــــه اســــلــــام نــــهــــم، در بــــر تــــو |
| آنـــگـــه ز تـــجـــلـــی رخـــت، بـــنــمـــایــم | نــوری کــه بــه طــور یــافــت پــیــغــمــبـــر تــو |
| *** | |
| زاهــد نــکـــنــد گـــنــه، کـــه قـــهــاری تـــو | مـــا غـــرق گـــنــاهــیــم، کـــه غـــفـــاری تـــو |
| او قــــهـــارت خــــوانــــد و مــــا غــــفــــارت | آیــــا بـــــه کــــدام نــــام، خــــوش داری تــــو؟ |
| *** | |
| هـرچــنـد کـه در حـسـن و مـلـاحـت، فـردی | از تـــــو بـــــنــــمـــــانـــــد، در دل مـــــن دردی |
| ســویــت نــکــنــم نــگــاه، ای شــمــع اگــر | پـــــروانــــه مــــن شـــــوی و گــــردم گــــردی |
| *** | |
| ای هـســت وجــود تــو،ز یـک قـطــره مـنـی | مــعــلــوم نـمــی شــود کــه تــو چــنـد مــنـی |
| تـا چـند مـنی ز خـود کـه: کـو همـچـو منی؟ | نــیــکــو نــبــود مــنــی، ز یـک قــطــره مــنــی |
| *** | |
| تــا از ره و رســم عــقــل، بــیـرون نــشــوی | یـک ذره از آنـچــه هـســتــی، افــزون نـشــوی |
| مـن عــاقــلــم، ار تــو لـیـلـی جــان بــیـنـی | دیــوانـــه تـــر از هــزار مـــجـــنـــون نـــشـــوی |
| *** | |
| ای دل، کــه ز مــدرســه بــه دیــر افــتــادی | ونـــدر صــــف اهـــل زهـــد غـــیـــر افـــتــــادی |
| الـحـمـد کـه کـار را رسـانـدی تــو بــه جــای | صــد شــکـر کـه عــاقــبــت بــه خــیـرافــتــادی |
| *** | |
| ای دل، قــدمــی بـــه راه حـــق نــنــهــادی | شـــرمــت بـــادا کــه ســـخـــت دور افــتـــادی |
| صـد بــار عـروس تــوبــه را بــســتــی عـقـد | نـــایـــافـــتــــه کـــام از او، طــــلـــاقـــش دادی |
| *** | |
| ای چــــرخ کــــه بــــا مـــردم نـــادان یـــاری | هـر لـحــظـه بــر اهـل فـضــل، غـم مـی بــاری |
| پـیـوسـتـه ز تـو، بـر دل مـن بــار غـمـیـسـت | گــــویـــا کــــه ز اهـــل دانـــشــــم پــــنـــداری |
| *** | |
| زاهـــد، بــــه تـــو تــــقـــوی و ریـــا ارزانـــی | مــن دانــم و بـــی دیــنــی و بـــی ایــمـــانــی |
| تـو بــاش چـنـیـن و طـعـنـه مـی زن بــر مـن | مــن کــافـــر و مــن یــهــود و مــن نــصـــرانــی |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج











