مـــاه رمـــضــــان آمـــد ای یـــار قـــمـــر ســــیـــمـــابـــربــنــد ســر ســفــره بــگــشــای ره بـــالــاای یــاوه هــر جـــایــی وقـــتـــســـ…
| مـــاه رمـــضــــان آمـــد ای یـــار قـــمـــر ســــیـــمـــا | بـــربــنــد ســر ســفــره بــگــشــای ره بـــالــا |
| ای یــاوه هــر جـــایــی وقـــتـــســـت کــه بـــازآیــی | بـنـگـر سـوی حـلـوایـی تـا کـی طـلـبـی حـلـوا |
| یـک دیــدن حــلــوایـی زانــســان کــنــدت شــیــریـن | کـه شـهـد تـرا گـویـد: « خـاک تـوم ای مـولـا » |
| مـرغـت ز خـور و هـیـضـه مـانـده سـت در این بـیضـه | بــیـرون شـو ازیـن بــیـضـه تـا بــاز شـود پــرهـا |
| بـــر یــاد لــب دلــبـــر خــشــکــســت لــب مــهــتــر | خـوش بـا شـکـم خـالـی می نالـد چـون سـرنا |
| خــالـی شــو و خــالـی بــه لــب بــر لــب نـابــی نـه | چـون نی زدمش پـر شـو وانگاه شـکـر می خـا |
| بـــادی کــه زنــد بــر نــی قــنــدســت درو مــضــمــر | وان مـریـم نـی زان دم حــامـل شــده حــلــویـا |
| گــر تـــوبـــه ز نــان کــردی آخـــر چـــه زیــان کــردی | کــو ســفــره نــان افــزا کــو دلــبــر جــان افــزا |
| از درد بـــه صــاف آیــیــم وز صــاف بـــه قــاف آیــیــم | کـز قـاف صـیام ای جـان عـصـفـور شـود عـنـقـا |
| صـــفـــرای صـــیــام ارچـــه ســـودای ســـر افــزایــد | لــیـکــن ز چــنـیـن ســودا یـابــنــد یـد بــیـضــا |
| هــر ســال نــه جــوهــا را مــی پـــاک کــنــد از گــل | تــا آب روان گــردد تــا کــشــت شــود خــضــرا |
| بــر جــوی کــنــان تــو هــم ایــثــار کــن ایــن نــان را | تـــا آب حـــیــات آیــد تـــا زنـــده شـــود اجـــزا |
| ســرنــامــه تــو مــاهــا هــفــتـــاد و دو دفــتــر شــد | وان زهـره حـاسـد را هـفـتـاد و دو دف تـر شـد |
| ای مــســتــمــع ایـن دم را غــریــدن ســیــلــی دان | مـی غـرد و مـی خـوانـد جـان را بــسـوی دریـا |
| بـــســـتـــیــم در دوزخ یـــعـــنـــی طـــمـــع خـــوردن | بــگـشــای در جــنـت یـعــنـی کـه دل روشــن |
| بـس خـدمـت خـیـر کـردی بـس کـاه و جـوش بــردی | در خـدمـت عـیـسـی هـم بــایـد مـددی کـردن |
| گــر خــر نــبـــدی آخــر کــی مــســکــن مــا بـــودی | گـردون کــشــدی مـا را بــر دیـده و بــر گـردون |
| آن گـــنـــده بــــغـــل مـــا را ســـر زیـــر بـــغـــل دارد | کــیــنــه بــکــشــیــم آخــر زان کــوردل کــودن |
| تـا سـفـره و نـان بــیـنـی کـی جـان و جـهـان بـیـنـی | رو جـان و جـهـان را جـو ای جـان و جـهـان مـن |
| اینـهـا همـه رفـت ای جـان بـنـگـر سـوی مـحـتـاجـان | بـی بـرگ شـدیم آخـر چـون گـل زدی و بـهمـن |
| ســیــریــم ازیــن خــرمــن زیــن گــنــدم و زیــن ارزن | بـی سـنـبـلـه و مـیزان ای مـاه تـو کـن خـرمـن |
| مــایــیــم چـــو فــراشـــان بـــگــرفــتـــه طــنــاب دل | تـا خـیمه زنیم امشب بـر نرگس و بـر سوسـن |
| تـــا چـــنــد ازیــن کــو کــو چــون فــاخــتـــه ره جـــو | مـی درد ایـن عـالـم از شـاهـد سـیـمـیـن تــن |
| هـر شــاهــد چــون مــاهـی ره زن شــده بــر راهـی | هر یک چـو شهنشاهی هر یک ز دگر احـسـن |
| جان بخش و مترس ای جان بر بخل مچفس ای جان | مـصــبــاح فـزون ســوزی افـزون دهـدت روغــن |
| شـاهـی و مـعـالـی جــو خــوش لـســت ابــالـی گـو | از شــیـر بــگــیـر ایـن خــو مــردی نـه آخــر زن |
| پـــا در ره پـــرخـــون نــه رخ بـــر رخ مـــجـــنـــون نــه | شـمـشـیر وغـا بـرکـش کـمیخـت اسـد بـرکـن |
| ای مــطــرب طــوطــی خــو تــرجــیــع ســوم بــرگــو | تــــا روح روان گــــردد چــــون آب روان در جــــو |
| ای عــیـســی بــگــذشــتــه خــوش از فــلـک آتــش | از چــرخ فـرو کـن سـر مـا را سـوی بــالـا کـش |
| بـــا خـــاک یــکــی بـــودم ز اقــدام هــمــی ســودم | چـون یک صـفـتـم دادی شـد خـاک مرا مفـرش |
| یک سـرمه کـشـیدسـتـی جـان را تـو درین پـسـتـی | کش چشم چو دریا شد هرچند که بود اخفش |
| بــی مـســتــی آن ســاغـر مـسـتــسـت دل و لـاغـر | بـی سـرمه آن قـیصـر هر چـشـم بـود اعـمـش |
| در بـــیــشـــه شـــیــران رو تـــا صــیــد کــنــی آهــو | در مجـلس سـلطـان رو وز بـاده سـلطان چـش |
| هــر ســـوی یــکـــی ســـاقـــی بـــا بـــاده راواقـــی | هر گوشـه یکی مطرب شـیرین ذقن و مه وش |
| از یـار هـمـی پــرســی کــه عــیـدی و یـا عــرســی | یــارب ز کــجــا داری ایـن دبــدبــه و ایـن کــش |
| در شــش جــهـت عــالــم آن شــیـر کــجــا گــنـجــد | آن پـنـجـه شـیـرانـه بــیـرون بــود از هـر شـش |
| خــورشــیـد بــســوزانـد مــه نـیـز کــنـد خــشــکــی | از وش عـلـیهـم دان این شـعـشـعـه و این رش |
| نـــوری کـــه ذوق او جـــان مـــســـت ابــــد مـــانـــد | انــدر نــرســـد وا خـــورشــیــد تـــو در گــردش |
| چــون غـرقـم چــون گـویـم اکـنـون صـفـت جــیـحــون | تا بـود سرم بـیرون می گفت لبـم خوش خوش |
| تــا تــو نـشــوی مـاهـی ایـن شــط نـکــنـد غــرقــت | جـز گـلـبـن اخـضـر را ره نیسـت درین مـرعـش |
| شـرحـی کـه بــگـفـت ایـن را آن خـسـرو بـی هـمـتـا | چـون گویی و چـون جـویی لا یکتـب و لا ینقش |
| آن دل کــه تـــرا دارد هــســت از دو جـــهــان افــزون | هم لـیلـی و هم مـجـنون بـاشـنـد ازو مـجـنون |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
