رسـم بــهـمـن گـیـر و از نـو تـازه کـن بـهـمـنـجـنـهای درخـت مـلـک! بـارت عـز و بـیداری تـنهاورمــزد و بــهــمــن و بــهــمــنــجــنــه فــرخ بـــودفـ…
| رسـم بــهـمـن گـیـر و از نـو تـازه کـن بـهـمـنـجـنـه | ای درخـت مـلـک! بـارت عـز و بـیداری تـنه |
| اورمــزد و بــهــمــن و بــهــمــنــجــنــه فــرخ بـــود | فـرخـت بـاد اورمـزد و بـهمـن و بـهمـنـجـنه |
| بــر سـرانـگـشـت مـعـشـوقـان نـگـر سـبـزی حـنـا | بر سر انگشت سبزی بر سر و سبزش نه |
| راســت پــنـداری بــلــوریـن جــامــهـای چــیـنـیـان | بــر ســر تــصــویـر زنــگــاری و بــنــد آیـنـه |
| یـا بــه مــنـقــار زجــاجــی بــرکــنــد طــاووس نــر | پـرهـای طـوطـیـان از طـوطـیان وقـت چـنـه |
| ای خــداونـدی کـه روز خــشـم تــو از خــشـم تــو | در جـهد آتـش بـه سـنگ آتـش و آتـشـزنه |
| خــشــم تــو چــون مــاهـی فــرزنــد داوود نــبــی | کو بـیوبـارد جهان، گوید که هستم گرسنه |
| در دعـای مؤمـنـیـن و مؤمـنـاتــی، زانـکـه هـسـت | زیـر بــارت گــردن هـر مؤمـن و هـر مؤمـنـه |
| تـــا تـــوانــی شـــهــریــارا روز امـــروزیــن مــکـــن | جز بـه گرد خم خرامش جز بـه گرد دن دنه |
| بــامـدادان حــرب غـم را لـشــکـری کـن تــعـبــیـه | اخـتـیـارش بـر طـلـایه، افـتـخـارش بـر بـنـه |
| تـو بـه قـلـب لشـکـر اندر خـون انگـوران بـه دسـت | سـاقـیان بـر میسـره، خـنیاگـران بـر میمنه |
| ســـاقــیــان تـــو فــکــنــده بـــاده انــدر بـــاطــیــه | خـادمـان تـو فـکـنـده عـنـبـر انـدر مـدخـنـه |
| مـطـربــان سـاعـت بـه سـاعـت بـر نـوای زیـر وبـم | گاه سروسـتـان زنند امروز و گاهی اشکنه |
| گــاه زیــر قـــیــصـــران و گــاه تـــخـــت اردشـــیــر | گــاه نـوروز بــزرگ و گـه بــهـار بــشــکــنـه |
| گــه نـوای هـفــت گــنــج و گــه نـوای گــنـج گــاو | گـه نـوای دیـف رخـش و گـه نـوای ارجـنـه |
| نــوبــتــی پــالــیـزبــان و نـوبــتــی ســرو ســهـی | نـوبـتـی روشـن چـراغ و نـوبـتـی کـاویـزنـه |
| ســاعـتــی سـیـوارتــیـر و سـاعـتــی کـبــک دری | سـاعتـی سروسـتـاه و سـاعتـی بـا روزنه |
| بـامدادان بـر چـکک، چـون چـاشتـگاهان بـر شخج | نـیمـروزان بـر لـبـینـا، شـامـگـاهان بـر دنـه |
| مـاه فـروردیـن بـه گـل چـم، مـاه دی بـر بــاد رنـگ | مهرگان بـر نرگس و فصل دگر بـر سوسـنه |
| سال سیصد سرخ می خور، سال سیصد زرد می | لعل می الفین شـهر و العصیر الفی سـنه |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
