اصـفـهـان شـد غـیـرت افـزای بـهـشـت جـاودانزیـن بــنـای تــازه ســلــطــان ســلـیـمـان زمـانصـاحـب اقـبــالـی کـه گـر بـر خـاک انـدازد نـظـرپــایــه ق…
| اصـفـهـان شـد غـیـرت افـزای بـهـشـت جـاودان | زیـن بــنـای تــازه ســلــطــان ســلـیـمـان زمـان |
| صـاحـب اقـبــالـی کـه گـر بـر خـاک انـدازد نـظـر | پــایــه قــدرش ز رفــعــت بـــگــذرد از آســمــان |
| خـاک زر گـشـتـن ز اقـبـال شـهان مـشـهور بـود | زین بـنا روشـن شـد این معنی بـر اربـاب جـهان |
| تـا کـنون صـورت نبـسـت از خـامه مـعـمـار صـنع | شـاه بـیتـی این چـنین بـر صـفـحـه کون و مکان |
| گشـت ازین منزل بـه تـشـریف تـمامی سـرفراز | بـود اگـر زین پـیش شـهر اصـفـهان نصـف جـهان |
| زیر ابـرو چـون سـواد دیـده مـی آیـد بـه چـشـم | در خــم طـاقـش سـواد سـرمـه خـیـز اصـفـهـان |
| در جــوار رفــعــت ایـن قــصــر گــردون مـنـزلــت | کـعـبــه زالـی اسـت طـاق شـهـرت نـوشـیـروان |
| از اســـاســش زیــر کــوه قــاف دامــان زمــیــن | وز سـتــونـش آسـمـان را تــیـر در بــحــر کـمـان |
| مــانــع بــر گــرد ســر گــردیــدن او مــی شــود | گــر نـدزدد ســیـنـه از بــام رفــیـعــش آســمـان |
| چون لبـاس غنچه تـنگی می کند بـر جـوش گل | بــر شــکــوه ایـن عــمــارت پــرنــیـان آســمــان |
| مـهر عـالـمـتـاب را در سـینه مـی سـوزد نفـس | تــا رســانـد روی زرد خــود بــه خــاک آســتــان |
| گر نمی بـود از سـتـون بـر پـای سـقـف عـالیش | مشتـبـه می شد بـه سقف بـی ستون آسمان |
| هـر درش از دلـگـشـایی صـبـح عـید دیگـرسـت | وز هلـال عـید بـخـشـد هـر خـم طـاقـی نـشـان |
| دلــربــا هــر غــرفــه او چــون دهــان تــنــگ یـار | دلنشین هر گوشه اش چون گوشه چشم بـتان |
| گــر بــه بــام او تــوانـد فــکــر دورانـدیـش رفــت | سـبـزه خـوابـیده می آید بـه چـشـمش آسـمان |
| تــا شــبــســتــان زرانـدودش نـیـفـتــد از صــفـا | شمع همچـون لاله می سازد گره در دل دخـان |
| در حـریـم او ز حـیـرانـی سـپــنـد شـوخ چـشـم | از سـر آتــش نـخـیـزد هـمـچــو خــال گـلـرخــان |
| گـــر شـــود طـــاق بـــلـــنــد او مــدار آفـــتـــاب | از زوال ایـــمـــن بــــود تـــا دامـــن آخـــر زمـــان |
| آب را در دیــده هــا مـــانــع ز گـــردیــدن شـــود | نیسـت نسـبـت شمسـه او را بـه مهر زرفشـان |
| از تــمـاشـایـی اگـر مـی داشـت چـشـم رونـمـا | از زر و گـوهر تـهی مـی شـد کـنـار بـحـر و کـان |
| هـــر ســــتــــون او بــــود فــــواره دریـــای نـــور | بـس کـه در آیینه گردیده اسـت سـر تـا پـا نهان |
| در بــســاط آســمــان یـک صــبــح دارد آفــتــاب | دارد از آییـنـه چـنـدیـن صـبـح روشـن این مـکـان |
| از حــضــور شــه دریـن آیـیـنــه زار دلــنــشــیـن | یوسـفـسـتـانـی مـصـور مـی شـود در هر زمـان |
| گشتـه دیوار و درش ز آیینه سـر تـا پـای چـشم | تــا بــه کــام دل شــود از دیـدن شــه کــامــران |
| آفــتـــاب از خــجــلــت گــلــجــام رنــگــارنــگ او | مـی دهد رنگـی و رنگـی می سـتـاند هر زمـان |
| گر ندیدسـتـی پـری در شـیشـه چـون گیرد قرار | در تــه آیــیــنــه تــصــویــرات او بــنــگــر عــیــان |
| صـورت دیـوار او تــقـصـیـر در جـنـبــش نـداشـت | گر نمی شـد محـو در حـسـن صـفای این مکان |
| خـط اسـتـادان ز زیر طـلـق مـی آیـد بـه چـشـم | چــون خــط نــارســتــه آیـیــنــه رویــان جــهــان |
| نیسـت دیوارش مـصـور، کـز تـمـاشـا مـانـده اند | پــشــت بــر دیـوار حــیـرت مــاهـرویـان جــهــان |
| هـر کـه را افــتــد نـظــر بــر شــمـســه زریـن او | مـی شـود مـژگـان او چـون مـهـر زریـن در زمـان |
| کشتـی نوح اسـت بـال از بـادبـان واکرده اسـت | در نــظــرهــا صــورت تـــالــار او بـــا ســایــبـــان |
| بـــیــضــه افــلــاک را در زیــر بـــال آورده اســت | طره اش کز شهپـر جـبـریل می بـخـشد نشـان |
| سـر بـرآورده اسـت از یک پـیرهن صـد ماه مصـر | تـا شـده اسـت از دور آن تـالـار کـنـگـرهـا عـیـان |
| نـیسـت کـنـگـر گـرد تـالـارش کـه بـهـر حـفـظ او | شد بـلند از شش جـهت دسـت دعا بـر آسمان |
| طــره اش بــال پــریـزادســت کـز فــرمـان حــق | سـایه افـکـنده اسـت بـر فـرق سـلـیمـان زمـان |
| کــنــگــر زریــن او ســرپـــنــجــه خــورشــیــد را | تـافت چـندانی که شـد خـون شفق از وی روان |
| تـا بــه حـوض افـتـاد عـکـس شـمـسـه زریـن او | گـشـت زر بـی مـنـت اکـسـیر، فـلـس مـاهـیـان |
| دارد از حــوض مــصــفــا در کــنــار آیــیــنــه هــا | تــا نـگــردد غــافــل از نــظــاره خــود یـک زمــان |
| بــر ســریــر حــوض، هــر فــواره ســیــمــیـن او | سـاق بـلقیسی اسـت کز صرح ممرد شد عیان |
| هـســت هـر فـواره او مـصـرع بــرجــســتــه ای | کــز روانـی وصــف او جــاری بــود بــر هـر زبــان |
| نـیـسـت جــز فـواره در بــسـتــانـسـرای روزگـار | سـرو سـیمینی کـه بـا اسـتـادگـی بـاشـد روان |
| چــون یــد بــیــضــا بـــرد فــواره ســیــمــیــن او | زنــگ بـــا تـــردســتــی از آیــیــنــه دلــهــا روان |
| وصـف او از خـامـه کـوتـاه زبـان نـاید کـه هسـت | عــاجــز از اوصــاف او فـواره بــا طــی الـلـســان |
| گـر چـنـین خـواهـد سـر فـواره سـاییـدن بـه ابـر | بـی نـیـاز از بـحـر مـی گـردد سـحـاب درفـشـان |
| جــدول مــواج او ســوهـان زنــگــار غــم اســت | آبــشـار او ز جـوی شـیـر مـی بــخـشـد نـشـان |
| آب بـــردارد گـــر از دریـــاچـــه اش ابـــر بـــهـــار | قــطــره هـایـش گـوهـر شــهـوار گـردد در زمـان |
| زنـده رود از خـاکـبــوسـش یـافـت جـان تـازه ای | چـون نـگـردد گـرد این دولـتـسـرا پـروانـه سـان؟ |
| بـس که افـتـاده اسـت دامنگیر خـاک دلکشـش | حــیـرتــی دارم کــه دروی آب چــون گــردد روان |
| صــبـــح را دارد صــفــای مــرمــر او ســنــگــداغ | شمسـه اش خـورشید را آب از نظر سـازد روان |
| گـر چـه می گـویند بـاران نیسـت در ابـر سـفـید | مــی چــکــد آب حــیــات از مــرمــر او جـــاودان |
| می شود بی پرده، از بس صیقلی افتاده است | از جـــبـــیـــن مـــرمـــر او چـــهـــره راز نـــهـــان |
| گـر نـلـغــزد پــای مـژگــان از صــفــای مـرمـرش | بـر بـیاض چـهره اش از لـطـف مـی مـاند نشـان |
| از صـــفـــای مـــرمــر او زاهــد شـــب زنــده دار | از طـلوع صـبـح می افتـد غلط در هر زمان (کذا) |
| نیست عکس بـاغ در حـوضش که فردوس بـرین | در عـرق گـردیده اسـت از شـرم این مـنزل نهان |
| عـنـدلـیـبــانـش نـمـی گـردنـد بــی بــرگ از نـوا | فرش چون سبزه است در باغش بهار بی خزان |
| از هــوای دلــگــشــایـش غــنــچــه تــصــویـر را | واشـود چـون گـل بـه شـکـرخـنده شـادی دهان |
| خـجـلت از بـال و پـر خـود بـیش از پـا می کشد | گـر دهـد طـاوس را در گـلـشـنـش ره بــاغـبــان |
| از خـــیــابـــان پـــر از گــلــهــای رنــگـــارنــگ او | داغــهـا دارد ز انـجــم بــر ســراپــا کـهـکــشــان |
| در نــظـــرهــا از ســـواد قــطـــعـــه ریــحـــان او | یک قـلم شـد نسـخ، خـط چـون غـبـار گـلـرخـان |
| چـشـم شـبـنم حـلقـه بـیرون در گـردیده اسـت | بـس که تنگی می کند بـر جوش گلها گلستـان |
| تـا شـد این قـصـر مـثـمن جـلـوه گـر، از انفـعـال | هشـت جـنت در پـس دیوار مـحـشـر شـد نهان |
| گـشــت تــا از ظـل ایـن قـصـر مـرصـع ســرفـراز | مـی کـنـد کـار جـواهـر سـرمـه خـاک اصـفـهـان |
| هـر چـنـار از بــرگ سـر تــا پــا بــود دسـت دعـا | تـا بـه کـام دل نـشـیـنـد شـه درین خـرم مـکـان |
| چـون بـه تـوفـیـق حـق و اقـبــال روزافـزون شـاه | یـافــت ایـن دولــتــســرا انـجــام در انـدک زمـان |
| بـــر زبـــان خــامــه صــائب بـــه تـــوفــیــق الــه | ایـن دو تــاریـخ آمـد از الــهـام غــیـبــی تــوأمـان |
| بـــاد یــارب قـــبـــلــه گــاه ســـرفـــرازان زمــان | بـــارگــاه تــازه ســلــطــان ســلــیــمــان زمــان |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
