دیدم و می آمد از مقابل ِ من دوش خنده ی تلخی نهاده بر لب ِ پر نوش غمزده چون ماهتاب ِ آخر ِ پاییز دوخته بر روی من نگاه ِ غم انگیز من به خیال ِ گذشته بست…
دیدم و می آمد از مقابل ِ من دوش خنده ی تلخی نهاده بر لب ِ پر نوش غمزده چون ماهتاب ِ آخر ِ پاییز دوخته بر روی من نگاه ِ غم انگیز من به خیال ِ گذشته بسته دل و هوش : … ماه درخشنده بود و دریا آرام ساحل ِ مرداب درخموشی و ابهام شب ز طرب می شکفت چون گل ِ رؤیا عکس ِ رخ ِ مه در آبگینه ی دریا چون رخ ِ ساقی که واژگون شده در جام او به بر ِ من نشسته : عابد و معبود دوخته بر چشم ِ من دو چشم ِ غم آلود زورق ِ ما می گذشت بر سر ِ مرداب چهره ی او زیر ِ سایه روشن ِ مهتاب لذت ِ اندوه بود و مستی ِ غم بود سر به سر ِ دوش ِ من نهاده و دلشاد زمزمه می کرد و زلفش از نفس ِ باد بر لب ِ من می گذشت نرم و هوس خیز چون می ِ شیرین به بوسه های دل انگیز هوش ِ مرا می ربود و مستی می داد مست ِ طرب بود و چون شکوفه ی سیراب بر رخ ِ من خنده می زد آن گل ِ شاداب خنده ی او جلوه ی امید و صفا بود راحت ِ جان بود ، عشق بود ، وفا بود لذت ِ غم می نشست در دل ِ بی تاب دیدم و می آمد از مقابل ِ من دوش خنده ی تلحی نهاده بر لب ِ پر نوش آه کزان خنده آشکار شنفتم : ” بنگر رفتم دگر ز دست ِ تو رفتم ! … “ ناله فروماند در پس ِ لب ِ خاموش غمزده ، چون ماهتاب ِ آخر پاییز دوخته بر روی من نگاه ِ غم انگیز دیگر در خنده اش امید و صفا نیست راحت ِ جان نیست ، عشق نیست ، وفا نیست دیگر این خنده نیست نغز و دلاویز ! می نگرم در خیال و می شنوم باز می رود و می دهد به گوش ِ من آواز : ” بنگر رفتم دگر ز دست ِ تو رفتم ! … “
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
