یـکـی ســیـرت نـیـکـمـردان شـنـواگـــر نــیــکـــبـــخـــتـــی و مـــردانــه روکه شـبـلی ز حـانوت گندم فـروشبـــه ده بـــرد انــبـــان گــنــدم بــه د…
| یـکـی ســیـرت نـیـکـمـردان شـنـو | اگـــر نــیــکـــبـــخـــتـــی و مـــردانــه رو |
| که شـبـلی ز حـانوت گندم فـروش | بـــه ده بـــرد انــبـــان گــنــدم بــه دوش |
| نـگـه کـرد و مـوری در آن غـلـه دید | که سـرگشـتـه هر گوشـه ای می دوید |
| ز رحمت بر او شب نیارست خفت | بـــه مأوای خـــود بـــازش آورد و گــفــت |
| مـروت نـبـاشـد کـه این مـور ریـش | پــراگــنــده گــردانــم از جــای خــویــش |
| درون پـــراگـــنــدگـــان جـــمــع دار | کــه جــمــعــیــتـــت بـــاشــد از روزگــار |
| چه خوش گفت فردوسی پـاک زاد | کــه رحــمــت بــر آن تــربــت پــاک بـــاد |
| میازار مـوری کـه دانه کـش اسـت | که جان دارد و جان شیرین خوش است |
| سـیـاه انـدرون بـاشـد و سـنـگـدل | کـه خــواهـد کـه مـوری شــود تــنـگـدل |
| مـزن بــر ســر نـاتــوان دســت زور | کـه روزی بــه پـایـش در افـتـی چـو مـور |
| نـبـخـشـود بـر حـال پـروانه شـمـع | نگه کن که چون سوخت در پـیش جـمع |
| گرفتـم ز تو ناتوان تـر بـسی است | تــوانـاتــر از تــو هـم آخـر کـسـی اسـت |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
