در این شهربـاری بـه سـمعم رسیدکــه بــازارگــانـی غــلـامـی خــریـدشبـانگه مگر دست بردش به سیببـبـر درکـشـیدش بـه نـاز و عـتـیـبپـری چهره هرچ اوفتادش …
| در این شهربـاری بـه سـمعم رسید | کــه بــازارگــانـی غــلـامـی خــریـد |
| شبـانگه مگر دست بردش به سیب | بـبـر درکـشـیدش بـه نـاز و عـتـیـب |
| پـری چهره هرچ اوفتادش بـه دست | ز رخـت و اوانیش در سـر شکسـت |
| نه هرجـا که بـینی خـطی دل فریب | تــوانـی طـمـع کـردنـش در کـتـیـب |
| گـوا کـرد بــر خــود خــدای و رسـول | کـه دیـگـر نـگـردم بــه گـرد فـضــول |
| رحیل آمدش هم در آن هفتـه پـیش | دل افگار و سـربـسـتـه و روی ریش |
| چو بـیرون شد از کازرون یک دو میل | بـه پـیش آمدش سـنگلاخـی مهیل |
| بـپـرسـید کاین قله را نام چـیسـت؟ | که بسیار بیند عجب هر که زیست |
| کسـی گفـتـش این راه را وین مقام | بــجــز تــنـگ تــرکــان نـدانـیـم نــام |
| بـرنـجـید چـون تـنـگ تـرکـان شـنـید | تـو گـفـتـی کـه دیدار دشـمن بـدید |
| سـیـه را بـفـرمـود کـای نـیـکـبــخـت | هم این جا که هستی بـینداز رخت |
| نه عقل است و نه معرفت یک جوم | اگــر مــن دگــر تــنــگ تــرکــان روم |
| در شــهـوت نـفــس کــافــر بــبــنــد | وگر عاشـقی لت خـور و سـر بـبـند |
| چـو مـر بــنـده ای را هـمـی پــروری | بـه هـیبـت بـر آرش کـز او بـرخـوری |
| وگــر ســیـدش لـب بــه دنـدان گـزد | دمــــاغ خـــــداونــــدگــــاری پـــــزد |
| غـلـام آبــکـش بــایـد و خــشـت زن | بــود بــنــده نــازنــیــن مــشــت زن |
| *** | |
| گـروهی نـشـینـنـد بـا خـوش پـسـر | کـه مـا پــاکـبــازیـم و صـاحـب نـظـر |
| ز مـــن پـــرس فـــرســـوده روزگـــار | که بـر سفره حسرت خورد روزه دار |
| ازان تــخـم خـرمـا خـورد گـوسـپــنـد | که قفل است بـر تـنگ خـرما و بـند |
| سـر گاو و عـصـار ازان در کـه اسـت | که از کنجدش ریسمان کوتـه است |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
