حسن جعفری – دلیل من

شاعرتر از تمام قصاید نگاه توست
در بیت بیت این غزلم ارمغان تویی

گویا که چشم های تو جادوم کرده بود
تأثیر آن تلاوت شیرین ،عیان تویی

در دل بمان که این شروعی دوباره است
من مثل میهمان و کنون میزبان تویی

تصویر مبهمی ز تو در یاد من نشست
چون فال قهوه در ته یک استکان تویی

می گویم ای ستاره که ماه نوام تویی
گفتم هلال ماه ؟ نه بدر زمان تویی

ما سر کشیده ایم از این جام ، شوکران
بی باده لیک مست چنان راهبان تویی

عادت نموده بود دلم از شکست خود
آن حسّ خوب ، حیف یکی در میان تویی

زندانی توام ز فرارم نترس هیچ
چون قهرمان اول کلّ رمان تویی

آرام می نشست غمی در وجود من
آن غم که شاد می کند ای مهربان تویی

هر کس برای خویش دلیلی بیاورد
تنها دلیل بودن من بی گمان تویی