ثمرِعشق..

جعفر فتحی

یزدان را سپاس
پس از آن هنگامه که قضا گفت گیر و قدر گفت ده! دیگر چندان جواب طبع را نمی دادم تا نوروز امسال که به زادبوم بازگشته بودم برای زندگی..

ده ده زدن ِ سحر به صبح بود که این غزل متولد شد و اینجا که اقای علمدار مرا دعوت کرد و اجابت کردم به رسم هدیه نهادم..

یک گوشه نشستم که ببینم ثمر ِ عشق
چل سال پس از حادثه ِ مختصر ِ عشق

یک لحظه بناگوش ِ نظر مقنعه پس زد ،ر
تا چله بیندازد از آن پس پسرِ عشق

چنگیز تر از هر مغولی برسرم آمد
محمودتر از هر پسری با پدر ِ عشق

تریاق تر از هر چه که دانی!، هیجان داشت:
آغاز ِجوان مرگی ما زیر ِ سر ِ عشق…

مسموم تر از شهرت ما در شب ِ این شهر
بدنام تر از خلوت مردم گذر ِعشق

لمس ِ تن شب بود و سحرگاه ِ ندامت
لغزیدن ِ بر بام ِ هوس ، بی خبر ِ عشق

سوگند به گمراهی مان با تبر ِ عشق !
ما هر دو شکستیم به قرآن ! ، کمر ِ عشق

شد عاقبت ما به مثل ، نسیه فروشی
بازار ِ خراب ِ دل! و دائم ضرر ِ عشق

ای عشق ِ محال از نظر ِ عقل ِ جهان بین،
بگذار و برو، دور شو از دردسر ِ عشق

((ایماژ)) نگاهی به کجا برد قلم را!
تا لحظه ی شاعر شدن و شور و شرِ عشق

ای شعر، تو زیبا تر از آنی که نویسم..
ایهام کن ایهام کن ، ای پرده در ِ عشق

طبعم سه بهاران و خزان، خواب ِ زمستان
ترسالی ِ امسال و من و شعر ِ تر ِ عشق!…

نوش جان ِ هر که شد..

((ج.ف.هبوط))
12/1/94
6 صبح

بخش غزل | پایگاه  خبری شاعر

منبع: سایت شعر ایران