برگشته است از سفر، اقيانوس
با بال هاي شعله ور، اقيانوس
حال و هواي چشم هاي تو را دارد
اين آسمان خفته در اقيانوس
يك شب از اين حوالي خاك آلود
با خود مرا ببر، ببر! اقيانوس
باران رها شده است و به جاي چتر
دريا گرفته روي سر، اقيانوس
اينجا هميشه مرگ و شكستن هست
آنجا نشسته بي خبر، اقيانوس
اما نه، روز واقعه مي ميرد
جاي هزار و يك نفر، اقيانوس
تنها تويي كه وارث پروازي
از تو گرفته بال و پر اقيانوس
هرگز كسي صفاي نگاهت را 
جبران نمي كند، مگر اقيانوس
كي مي شوند بر اثر گريه
اين چشم هاي نيمه تر، اقيانوس
چيز زيادي از تو نمي خواهم 
يك ذره ماه و مختصر اقيانوس!