قاسم پیرنظر
برسینه نزن سنگش
برسینه نَـــــزن سنگـش آنرا دَغلباز است
درجــمـع شرفـــــبازان سرمنـشأ آوازاست
آســان نتوان آنـــــرا پــا بـــند وفا بنــمود
آئـین هوسـرانی بـیــهـــوده سرآغـاز است
*
هر گاه دل از دوری تو مست و خراب است
چشـمـان برَه مانده من رسـته ز خواب است
در خلوت شب شـمع به پروانه می آموخت
جامی ز جنون بهــرجنون ساغر ناب است
*
بوی بـاران بهـار آمـــد و گل غـوغــا کـرد
عـطر گیـسوی چـَمن نقش بهشت ایـــفاکرد
سرودلخـسـته تکان خوردغـُـبارش رارُفت
بـین مُـرغـان مهـُـــاجر صَنمی پـــــیداکرد
*
باز ایـن دل دیـــــــــوانه معصوم غریبانه
با آنکه سرا دارد خــو کـــرده به ویرانه
در اوج پریشان و با حوصله درگیر است
هی می شکند در خود گم کرده ره خانه
*
ای اجل موهبتی کن که دلـم تنگ تــوشد
گوش رنجور دلـم طــالب آهــــنگ تـوشد
بسکه بـازیـگـرگردون غزل ازغُصّه سرود
سیـنه مُـحـتاج قـدمهـای شباهـَــنگ توشد
*
ای دل گله کم کن قــدَحی نیست مرا
تـا سربکــشــم بـــــاز کـُنم مست ترا
آرام نشـین ولـوله آغـــــــــاز مکــُن
دیـوانه ؟ مگـر کـــاردگــرنیست ترا
*
ای باد صبا که می روی رقـص کنان
پیــغام مـرا بگــــــوش دلـبر برسان
آهسـته به او که بگو من عاشـقـشم
بر کنج دلش حـرف دلم را بنشان
*
پیرنظر “سلیم ”
بخش دو بیتی | پایگاه خبری شاعر
منبع: سایت شعر ایران
