دامِ عِشق اُفتادو مَن رُسوا شُدم!
کَندَم از جان، روحِ بی پَروا شُدم!
در میانِ بوستانِ عاشقان،!
غوره بودم شَربَتِ حَلوا شُدم!
عاشقان را یک به یک پَس میزَدَم!
عامِلِ دَعوایِ پُر بَلوا شُدم!
مَن تو را راحَت نیاوَردَم به دَست!
با خدا هِی غَرقِ در نَجوا شُدم!
زُهره یِ مَن شیره یِ در جانِ مَن!
ریشه کَردی تا گُل از گُل وا شُدم!
در نِیستانِ پُر از آوازِ نِی!
با تو من هَمخوان و هَم آوا شُدم!
