احمد انصاری هادی پور – یادیاران

ا گر آ یی در این محفل ، رهی از جمله بد حالان
به سر در افکنی غم را ،شوی همچون سبک بالان

بر ا یت قصّه ای گویم ، از آن عشّاقِ این سامان
که گه گاهی بر قصا ند ، به کلک و دفترواَ لحان

شبی در جمع ما آ مد ، حبیب و د لبری خندان
که بردوشش بدیدم من ، چر ا غی چون مه تابان

به اوگفتم تو سا لا ری، به دل ما را تو دلداری
بیا جا می بده ما را،که جان ها را کنی مستا ن

بگفتا ر و به مه با نو ، بگو تا پرکُند خُم را
از آ ن تلخی که سربر پا و پا تا سر کند خوبان

چو فر ها دی شوم امشب ،فنایی در پی دلبر
مکن منعم تو ای فاتح ،که حیرانم به کوهستان

ر سو لی دلبر ورعنا ، چو فر ز ا دی شود پیدا
نهم سر را به ر ا ه ا و ، کنم ر ا ز دل پنها ن

ا لهیا ر ی هو ید ا شد ، به جمع ما نمایان شد
زندچون مطربان چنگی،به رقصی او کندجوشان

اسد چون شیر غُر ند ه ،زند نعره چو درویشان
به کشفی و شهو د آ رد،من وما و همه اعوان

به نا گه نعره و آهی ،از آن جعفر به گوش آمد
که فرزا می کند ما ر ا ،همه پیر و همه رندان

چو نوری می کند روشن،برَدظلمت ازاین دل ها
تو گویی نستر ن آ مد ، دعایی بر لب و دستان

علی یا ر م نما یا ن شد،علی گویان علی مولا
به دستش کرده کشکولی،پراز ذکری ازآن پیران

ا گر آ ن پو ر یا آید به رقص آ رد د ل غمگین
کنم من ا ین سر و جانم ،نثارش با لبی گویان

حکومت می کند سلطان،براین دلهای ویرانگر
منم سر با ز سلطانی ،که دشمن را دهد پا یا ن

دلا را مم د ر ا ین محفل ، چونسرینی بردلبر
پر از من عاطفه گردم، همی گردم بسی شادان

بیا با نی گلستا نم ، همه ز ر تا بِ زر تا بم
عزیز ا نم به بر گیرم ، شوم سر تا به پا رقصان

مقدم با چگن غا یب ،همه گردیده چون صادق
همه مست می و با د ه ، فد ا گردم همه آنان

چه خوش کردی تو ای جاذب ،که خوردی با دهن سیبی
تعا ر ف کی کنی ما ر ا که لذّ ت بر ده با د ند ا ن

تو ا برا هیم اگر هستی شکن تو کُل بت ها را
به آ ن کعبه درآ یک شب،نشان تو رسم یکتایان

منم بیما ر پر د ر د ی ، پی د ا ر وو د رمانی
تو د ا ر و یی نما بر ما ، شفا بخشی تو بیماران.

چو ا حمد می کند نا له ، ز فقریّ و زبد بختی
خد ا یا تو رسان خسر و ، بسا ز د مُلک، آبادان

هر ا تی آ ید ش ایر ا ن، نبا شد نز د افغان ها
همه عمرش به سر آید،در این باغ وگل و بستان

جلالی تو نما رحمی ، ند ا یی با شکیبا یی
سهیلی هم چو مینایی ،شفیقی هم چو فرزانان

امیدی بهر من اکبر، بزن پر چم بر این دل ها
جوادی کن به یا ر انت،تو ای مهسای مسعودان

ا گر آن مرتضی یارم ،به هر د ر د ی رضا دارم
تو ها د ی گر شو ی با قر ،نیفتم در چه حرمان.

منم ا حمد که می آیم ، چو دریوزه به در گاهت
مَر ا ن عَبد ت ا زآ ن د رگه ،امید ما همه یا ران

احمد انصاری هادی پور …
توجه…در این غزل از حدود 40 نفر از شعرا وادیبان والا مقام وفرهیخته سایت بزرگ ومعتبر این مرز وبوم عزیز (شعر نو ) با اندک تصرفی در نام یا کم وزیاد کردن پسوند یا پیشوند شایسته به انها یادی شده تا مودت ودوستی را فزونتر گردد وموجبات انجام وظایف شاعری ونویسندگی را آنطور که باید وشاید فراهم کنیم .و نهایت سعی وافر به عمل آمد تا مبادا سخنی به کنایه یا تشبیه واستعاره بکار رود که خدای ناکرده حمل براسائه ادبی باشد به ساحت مقدس خواهران یابرادران بزرگوار وعزیز.بسیار ممنون خواهم بود اگر در جایی یا عبارتی به خطا رفته ام یاد وری فرمایند.باپوزش از دیگر دوستان که مجالی برای یادی از آن عزیزان نبو دکه قطعاٌ جبران خواهد شد …بیایید تا خارها برکنیم وگل ها بکاریم وباز گردیم به همان فرهنگی که از دست وپنجه مردان وزنانش جز هنر دیده نشد.همان فرهنگی که نیما وسهراب وسعدی وحافظ وامیر کبیروابوعلی وفارابی غزالی وهزاران امثال اینها در دامنش تربیت شد.اندکی هم بیندیشیم .از کجا آمدیم وآمدیم چه کنیم و به کجا رهسپاریم وجایگاه ما در دنیای بی فرهنگی ومادی مطلق این کهنه سرا کجاست. سعی وافر کردم تا کوتاه تر سخن رانم وکمتر مصدع گردم که بضاعت را یاری نبود یا علی.