آرش بهمنی – غزل1

گر برسد یا نرسد لطفِ تو
عاشقِ محتاج، نگاهِ من است

شعله بزن، خاک نما، هیچ کُن
علّتِ هر اوج تباهِ من است

سروِ سَهی قد چو تویی مرحبا!
دل که به دامت شده ماهِ من است

شب زده را حسرتِ خورشید کو؟
روشنیِ عشق پگاهِ من است

سلسله یِ یادِ تو زنجیر وار
با که بگویم که پناهِ من است

این همه احساس و حدیث از وفا
از تب و تابِ دل و آهِ من است