دادا بیلوردی
علی ای حبیب خدای دل ، شهِ مُـلک ارض و سما رضا (ع)
تو جهانِ عشقی و عاشقی به تو می سزد به خدا رضا
دلِ بیــــقرار من اوفتـــــد چـو کبــوتـران ِ حـــرم ، عطش
کـه کنـد طواف ِ مقام ِ تـو بـچـشد سبـوی بـقا رضا
بـــه کــدام معــرفت آورم بـه حضــورِ پاکت ارادتـــی
کــــه فقیر و عاجـزم از ادب ، مگر از تو معجزه یا رضا !
تو ابوالعجایبـــی و عـَــلم به جبال ِ عــاطفه مــی زنی
ای امـانسرای الـــهی اش دل ِ کعبه ی فـقـرا رضـــا
بـــرو ای رفیـق شکسته دل غـم راز پیش علی (ع)بگو
کــه اگــر چنین ادب آوری کنـد حاجت تـو روا رضا
بـه دو دیـده خـون بگـریـــسته ز مصیبت ِ پـدران ِ خـــود
چه دلی گداخته از محن به هــوای کـرب و بلا رضا !
نه مریـــد شیخ زمان ببین نه حریصِ مسند ِ خان نگر
بـه قـوای دولتِ معنـوی نـگــــرفتـه گـو کــه کجا رضا
تـو ارادتـــی بنـما طلب، کــرمی که آهـوی بـــی زبان
شـــده در پـناه محبّتش ز نـگاه مست رضــــا رضــــــا
برسان ز گلـرُخم ای صبـا بـه من عطــر ناب محمّدی
که خمار کــوی وصالـشم چـو حَسَن بُــوَد به ولا رضا
چـه خـوشست همـدم او شــدن به کنار گنبد زردکف
که به جرعه ای میِ لعلگون چشدم به قصد جلا رضا
دل خادمان، همه مست بین به رکابِ ساقــی ِ ذوالکرم
می ِ کبــــریا دهـد از وَلا بـه مجـالسِ عــــرفا رضـــــا
ندهـــم بـه عــالمی از مَلک دُر ِ ناب ِ مشهد ِ یار که
بکنـد نـهان ، رُخ ِ شمسْ گـون به خفای زلف ِ طلا رضا
اگر آسمان به تو قهـر شد بطلب شفاعت عشق که
ز دَم ِ رضاعـــت خـود کنـد به خـدای تشنه ثنا رضا
به تمام قـدرت حـق که دل ، شده فاتح ِ همه قلب ها
متحیّـــرم کـه ز دست ِ دون نـگـــــرفته تیـغ چرا رضا!
نگــر آن مـروّت و رحـم را به کمالِ علم و فــروتنـــی
کـــه نموده لـذ ّت ِ سلطنت ، به فـدای زهر ِ قضا رضا
ز چهــــارده طـــرف از قـضا در ِ میکده همه باز بیــن
بــه عطش می ِ عـــرفا دهد به مریض عبیر شفا رضا
چه خوشست عالم ِ بی غش آن دل بی ریای قبول را
که دهد به لطف خدائی اش به دعای خسته بها رضا
چه کنم که محرم سرّ حــق ز کـران به حیـرتم آوَ ر َد
شده جـانشینِ خـدا مگـــر بنـموده کـار ِ خــدا رضا !
روَد از بَـــرَم دل ِ آتشین سوی بـارگـــــــاه ِ ابــوالجواد
مگــــــــر اعتنـا بـنـمایـد و کــرمی کنـد بـه دادا رضا
*
1374 هجری شمسی
مشهد – دادا
بخش قصیده | پایگاه خبری شاعر
منبع: سایت شعر ایران
