فرهنگی، هنری و ادبی

امروز : 13 اردیبهشت 1403

مدح صاحب اجل العمید منصور بن سعید بن احمد

خـــردم نـــمـــود گـــردش چــــرخ چـــو آســـیـــاواکنون به خون دیده به سر شد همی مرااز درد و رنـج فــرقــت جــانــان شــدم چــنــانـکبــاد هـوا نــی…

خـــردم نـــمـــود گـــردش چــــرخ چـــو آســـیـــاواکنون به خون دیده به سر شد همی مرا
از درد و رنـج فــرقــت جــانــان شــدم چــنــانـکبــاد هـوا نــیـم مــن و شــد بــاد مــن هـوا
چــون کــهـربــا بــه رنـگــم و آن قــوتــم نـمــانـدکـان کـاه بـر کـشـم کـه ربــایـدش کـهـربــا
هـر چـنـد بــیـش گـریـم تـشـنـه تــرم بــه وصـلاز آب کـس شـنـیـد کـه افـزون شـود ظـمـا
روی ســمــا زدود دلــم گــشــتــه چــون زمــیـنپـشت زمین ز آب سرم گشتـه چـون سما
چشمم ز خون به سرخی چون چشم باده خواررویـم ز غــم بــه زردی چــون روی پــارســا
رسـتــم ز چـنـگ هـجـر کـه هـر چـنـد چـاره کـردبــیـش از خــیـال بــاز نــدانـســت مــرمــرا
تـــا گــاه روز او و مــن و هــجـــر دوســـت دوشپــیـکــار کـرده ایـم بــه لـشــکـرگـه قــضــا
از زخـم او و هـیـبــت حـکـمـش مـرا بـس اسـتپـــر خـــون دو دیــده مــن و زردی رخ گـــوا
نــاگــه درآمــد از در حـــجـــره خـــیــال دوســـتچــون روی او بــدیـدم گـفـتــمـش مـرحـبــا
زانـم ضـعـیـف تــن کـه دلـم نـاتــوان شــدســتدل نــاتــوان شــد کــش از انـده بــود غــذا
هم خـوابـه ام سـهـر شـد و هم خـانـه ام فـراقیک لـحـظـه نیسـتـند ز چـشـم و تـنم جـدا
شــد آشــنــا هــر آنــکــه مــرا بـــود دوســتــداربــیـگـانـه گـشــت هـر کـه مـرا بــود آشـنـا
بــی بــرگ مــانـده ام مـن و نـی بــا هـزار بــرگمـن بــیـنـوا و فـاخــتــه بــا گـونـه گـون نـوا
گــر تـــیــره هــمــچــو قــیــر شــود روزگــار مــنورتــنـگ چــون حـصـار شـود گـرد مـن هـوا
انـدر شــوم ز ظـلـمـت ایـن تــیـز چــون شــهـاببــیـرون روم ز تــنـگـی آن زود چــون صــبــا
از آتـــــــش دل مـــــــن و از آب دیـــــــدگـــــــاننـشـگـفـت اگـر فـزون شـودم دانـش ودهـا
گـــوهــر بـــود کـــش آب زیــادت کـــنــد ثـــمــنگـوهـر بــود کـه آتـشـش افـزون کـنـد بـهـا
از عـــمــر شـــاد گـــردم از بـــهــر نــام و نــنــگغـمـگـین شـوم چـو بـاز بـراندیشـم از فـنـا
بــســیـار عـمـر خــوردســت ایـن اژدهـای چــرخاو را هـمـی نـبــاشــد ســیـری ز عـمـر مـا
چــون اســت ای عــجـــب کــه ز چــرخ زمــردیدیـده بــرون نـمـی جــهـد از چـشـم اژدهـا
ای تـن ز غـم جـدا شـو مـی دان کـه هیچ وقـتیـکــتــا نــبــود کــس را ایـن گــنــبــد دوتــا
خــواهـی کـه بــخــت و دولـت گـردنـد مـتــصــلبــا نـهـمـت تـو هـیـچ مـکـن مـنـقـطـع رجـا
از صــاحـــب مــوفــق مــنــصــور بـــن ســعــیــدآنـکـش ز حـلـم پـیرهن اسـت از سـخـا ردا
نـفــســش بــه بــردبــاری و رایـش بــه بــرتــریعزمش بـه وقت مردی و طبـعش گه سخـا
کــوه اســـت بـــا رزانــت و نــارســت بـــا عــلــوبـاد اسـت بـا سیاسـت و آب است بـا صفا
گـــر بـــودی از طـــبـــیــعـــت او مـــایــه زمــیــنور بـــودی از بـــزرگــی او گــوهــر ســـمــا
نـــابـــارور نـــرســـتـــی هــرگـــز ازیــن درخـــتنـامـســتــجــاب بــازنـگـشــتــی از آن دعـا
ای طــبــع تــو چــو بــحــر وز بــحــرت مـرا گــهـرای رای تــو چــو مـهـر وز مـهـرت مـرا ضـیـا
ای خـلق تـو چـو مشـک وز مشـکـت مرا نسـیموی لفظ تـو چـو شـهد وز شهدت مرا شـفا
هـر نـهـمـتــی کـه خــیـزد طـبــعـت کـنـد تــمـامهـر حــاجــتــی کـه افــتــد رایـت کــنـد روا
رای تــو بــی تــغــیــر و طــبــع تــو بــی مــلــالحـلـم تـو بــی تــکـلـف و جـود تـو بــی ریـا
مــن بــنــده آنــچــنــانـم کــز ســنــگ هـا گــهـروز مــردمــان چــنــانــم کــز داس هـا گــیـا
خـردم بـه چـشـم خـلـق و بـزرگـم بـه نزد عـقـلاز بـخـت بـا حـضـیضـم و از فـضـل بـا سـنـا
آری شــگــفــت نـیـســت کــه از رتــبــت بــلـنـدکیوان بـه چـشم خـلق بـود کم تـر از سـها
از رنــج چــون هـبــا شــدم و نــیـســتــم پــدیـدمـن جــز در آفـتــاب بــزرگـیـت چــون هـبــا
مـن نـاشـنـیـده گـویـم از خــویـشــتــن چــو ابــرچـون کـوه نـیـسـتـم کـه بـود لـفـظ او صـدا
تـاری شـده اسـت چـشـم من از روی ناکـسـاناز خــاک پــات خــواهـم کــردنــش تــوتــیـا
مــن جــز تــو را نـدانـم و دانـم یـقــیـن کــه مــنچـونـانکـه واجـب اسـت ندانم همـی تـو را
آرم مـــدیــح ســـوی تـــو ایــن در خـــور مــدیــحبــر تــو ثــنـا کــنـم هـمـه ای در خــور ثــنـا
گــر هــیـچ نــاســزا را خــدمــت کــنــم بــدانــکهـسـتــم سـزای هـر چـه در آفـاق نـاسـزا
تــا خـط مـسـتـویـسـت بــر ایـن چـرخ مـنـحـنـیچــرخ اســتــوا نـگــیـرد و خــط وی انـحــنـا
از چــــرخ بـــــاد بـــــرتـــــر قــــدرتـــــو و انــــدروکـار تــو مـســتــقــیـم در آن خــط اســتــوا
جــای مـحــل و جــاه تــو چــون چــرخ بــا عــلــوروز نـشـاط و لـهـو تـو چـون چـرخ بــا سـنـا

گروه کتاب پایگاه خبری شاعر


منبع : درج