بــه کــویـش مــشــت خــاکــی مــی فــرســتــمپــــــیـــــام دردنـــــاکـــــی مـــــی فــــــرســــــتــــــمدمــــــــاغ نــــــــامــــــــه پــــ…
| بــه کــویـش مــشــت خــاکــی مــی فــرســتــم | پــــــیـــــام دردنـــــاکـــــی مـــــی فــــــرســــــتــــــم |
| دمــــــــاغ نــــــــامــــــــه پـــــــــردازی نــــــــدارم | بـــه مـــســـتـــان بـــرگ تـــاکـــی مــی فـــرســـتـــم |
| *** | |
| گر تـو بـا هر خار و خس خواهی چو گل افروختـن | از چــراغ غــیــرتـــم (گــل) مــی کــنــد واســوخــتــن |
| مـا چـو گـل بـا سـینه صـد چـاک عـادت کـرده ایم | بــخــیـه را بــر زخــم نــتــوانــی بــه ســوزن دوخــتــن |
| *** | |
| مردم از افـسـردگی ای بـخـت چـشـمی بـاز کـن | گـــــریــــه را آگـــــاه گـــــردان، نــــالــــه را آواز کـــــن |
| ای کـه می بـخـشـی بـه گـلـچـینان کـلـید بـاغ را | اول ایـــن قـــفـــل گـــره از بـــال بـــلـــبـــل بـــاز کـــن |
| *** | |
| درگـذشــت از خــاکــســاری دشــمـن از آزار مـن | شـــد حـــصـــار عـــافـــیــت کـــوتـــاهــی دیــوار مــن |
| سـخـت جـانـی داردم از شـکـوه گـردون خـمـوش | خــنـده کـبــک اســت شــور ســیـل در کـهـســار مـن |
| *** | |
| از نــصــیـحــت دم مــزن بــا خــاطــر افــگــار مــن | کـــز دوای تـــلـــخ بـــدخـــوتـــر شـــود بـــیــمــار مــن |
| جـوش یکرنگی ز من نام و نشان بـرداشتـه است | مـــی دهـــد آزار خــــود، هـــر کـــس دهـــد آزار مـــن |
| *** | |
| خــیــره گــردد دیــده صــبــح از جــلــای داغ مــن | داغ دارد مــــهــــر تــــابـــــان را صــــفــــای داغ مــــن |
| نیسـت گـر صـحـرای مـحـشـر سـینه گـرمم، چـرا | مـی پــرد چـون نـامـه هـر سـو پـنـبــه هـای داغ مـن؟ |
| *** | |
| نـیـســت غــیـری در حــریـم دیـده نـمــنـاک مــن | نـام لــیـلــی نـقــش مــی بــنـدد ز اشــک پــاک مــن |
| اینقدر بـی طاقتـی در مشت خـاری بـوده اسـت؟ | روی دریــا شــد کــبــود از ســیــلــی خــاشــاک مــن |
| *** | |
| مـنـقـلـب گـشـتـه اسـت از دور فـلـک احـوال مـن | ضــعــف پــیـری در جــوانـی کــرده اســتــقــبــال مــن |
| جـنـس مـن قـارون شـد از گـرد کـسـادی و هنـوز | چــشــم حــاســد بــرنـمـی دارد ســر از دنـبــال مــن |
| *** | |
| خــون ز چــشـم عـاشــقـان بــیـگـنـاه آمـد بــرون | تـــا ز رویــش آن خـــط عـــاشـــق نــگــاه آمــد بـــرون |
| در کــنــار رحــمــت دریــای بـــی پـــایــان فــتـــاد | چــون حــبــاب آن کــس کـه از قــیـد کـلـاه آمـد بــرون |
| *** | |
| زبـان شانه را از حـرف زلفش کی تـوان بـسـتـن؟ | پــریـشـان گـوی را نـتــوان ز غـمـازی زبــان بــســتــن |
| کـسـی تـا چـند ریزد خـار در چـشـم تـماشـایی؟ | خـدا فـرصـت دهـد، خـواهـیـم نـخـل بـاغـبـان بـسـتـن |
| ز پـرکـاری نظـر مـی پـوشـد از عـشـاق سـودایی | دکـان داری اسـت در جـوش خـریـداران دکـان بـسـتـن |
| غنیمت می شـمارم صحـبـت گل، نیسـتـم بـلبـل | کــه عــمـرم بــگــذرد ایـام گــل در آشــیـان بــســتــن |
| *** | |
| ز رخـسـار تـو خـونـها در دل گـل مـی تـوان کـردن | ز زلـفـت حـلـقـه ها در گـوش سـنبـل می تـوان کـردن |
| ز بـس خـون جـگـر مـکـتـوب مـا را داده رنـگـیـنـی | بــه جــای بــرگ گـل در کـار بــلـبــل مـی تــوان کـردن |
| *** | |
| کجـا طی راه حق بـا جـان غافل می تـوان کردن؟ | بــه پـای خـفـتـه کـی قـطـع مـنـازل مـی تـوان کـردن؟ |
| اگـر ذوق شـهادت تـشـنه جـانان را امان بـخـشـد | چـه خـونـهـا در دل بــی رحـم قـاتــل مـی تـوان کـردن |
| سـراب و آب را نتـوان جـدا کردن بـه چـشم از هم | بــه نـور دل تــمــیـز حــق و بــاطــل مـی تــوان کــردن |
| رعیت نیسـت ممکن شـاه را محـکوم خـود سـازد | اگـر سـرپـیچـد از فـرمـان چـه بـا دل مـی تـوان کـردن؟ |
| *** | |
| بـه تـنهایی گل از وصل گلستـان می تـوان چیدن | که بی شرمی است گل در پیش چشم باغبان چیدن |
| ادب حـسـن حـجـاب آلـود را بـی پـرده می سـازد | بـه دسـت کـوتـه اینجـا بـیشـتـر گـل مـی تـوان چـیدن |
| *** | |
| بـیا ای عـشـق جـان پـای در گـل را بـه راه افـکـن | ز آه ســردی آتــش در دلـم چــون صــبــحــگـاه افـکـن |
| رگ خـواب اسـت از افسـردگی ها رشـتـه اشکم | بـه هـویـی ایـن گـرانـخـوابـان غـفـلـت را بـه راه افـکـن |
| نــدارد راهــی از افــتــادگــی نــزدیــکــتــر دولــت | چـو یـوسـف خـویـش را در مـنـزل اول بــه چــاه افـکـن |
| *** | |
| نمی آیی، نمی خوانی، نمی جـویی خـبـر از من | خــدا نـاکــرده در دل رنـجــشــی داری مــگــر از مــن؟ |
| بـگـو تـا گـریـه را دامـان کـوشـش بــر کـمـر بـنـدم | اگــر بــر دل غــبـــاری داری ای روشــن گــهــر از مــن |
| *** | |
| بـه فـکـر از عـقـده افـلـاک نـتـوان کـرد سـر بـیرون | چــرا در بــیـضــه آرد مــرغ زیــرک بــال و پــر بــیــرون؟ |
| چـو ملـک دلنشـین نیسـتـی ملکـی نمی بـاشـد | کـه از دلـبــسـتــگـی ز آنـجـا نـمـی آیـد خـبــر بــیـرون |
| ز فـرش بــوریـا گـردیـد خـواب تــلـخ مـن شـیـریـن | ز بــنــدیـخــانــه نـی صــاف مــی آیـد شــکــر بــیـرون |
| *** | |
| راز عــشـــق از دل بـــی تـــاب نــیــایــد بـــیــرون | گـــل از آتــــش، شــــکـــر از آب نـــیـــایـــد بــــیـــرون |
| نـگـه از چــشـم کـبــود تــو چــه خــوش مـی آیـد | یــوســـف از نـــیــل بـــه ایــن آب نـــیـــایـــد بـــیـــرون |
| در چـنـین فـصـل بـهـاری کـه گـل از سـنـگ دمـید | زاهـــد از گـــوشــــه مـــحــــراب نـــیـــایـــد بــــیـــرون |
| نـیـســت از ورطــه افــلــاک خــلــاصــی مـمـکــن | بــــه شــــنـــا مـــوج ز گــــرداب نـــیـــایـــد بــــیـــرون |
| *** | |
| ز عــشــق بـــی مــژه تـــر نــمــی تـــوان بـــودن | بـــهــار بـــی مـــی و ســـاغـــر نــمــی تـــوان بـــودن |
| نـگـه از چــشـم کـبــود تــو چــه خــوش مـی آیـد | یــوســـف از نـــیــل بـــه ایــن آب نـــیـــایـــد بـــیـــرون |
| در چـنـین فـصـل بـهـاری کـه گـل از سـنـگ دمـید | زاهـــد از گـــوشــــه مـــحــــراب نـــیـــایـــد بــــیـــرون |
| نـیـســت از ورطــه افــلــاک خــلــاصــی مـمـکــن | بــــه شــــنـــا مـــوج ز گــــرداب نـــیـــایـــد بــــیـــرون |
| *** | |
| ز عــشــق بـــی مــژه تـــر نــمــی تـــوان بـــودن | بـــهــار بـــی مـــی و ســـاغـــر نــمــی تـــوان بـــودن |
| دلــم ز کــنــج قــفــس تـــا گــرفــت دانــســتـــم | کـــه در بـــهــشـــت، مـــکـــرر نــمـــی تـــوان بـــودن |
| *** | |
| خــوش اســت چــاشــنــی ســود در زیـان دیـدن | رخ بــــــهــــــار در آیــــــیــــــنــــــه خــــــزان دیــــــدن |
| چـه خـوب کـرد کـه بـلـبـل خـزان ز گـلـشـن رفـت | شـــکــســـتـــه رنــگــی گــل را نــمــی تـــوان دیــدن |
| رویـت کـه شـســت چــهـره بــه آتــش نـقـاب ازو | شــــد مــــشــــرق ســــتــــاره و مـــه آفــــتــــاب ازو |
| چــشــم حــیـا مـدار ز خــوبــان، کـه آیـنـه اســت | امــــروز دیــــده ای کــــه نــــرفــــتــــه اســــت آب ازو |
| جـــرات نـــگـــر کـــه در قـــدح مـــوم کـــرده ایــم | آن بـــاده ای کـــه هـــســـت بـــط مـــی کـــبـــاب ازو |
| *** | |
| ای غــنــچــه زر خــریــد گــلــســتـــان بـــوی تــو | خـــورشــیــد خـــانــه زاد شـــبـــســـتـــان مــوی تـــو |
| ســرگــشــتــگــی و تــیـره ســرانــجــامــی مــرا | غــــیـــر از خــــط ســــیـــاه کــــه آرد بــــه روی تــــو؟ |
| *** | |
| در مــجـــلــس شــراب رخ شــرمــگــیــن مــجـــو | از جـــویــبـــار شـــعـــلـــه گـــل کـــاغـــذیــن مـــجـــو |
| مــجــنــون بــه پــای نــاقــه لــیـلــی نــهــاد روی | رنـــگ ادب ز لـــالـــه صــــحــــرانـــشــــیـــن مـــجــــو |
| از آفــــتــــاب، صــــلـــح بــــه روز ســــیـــاه کـــن | نــقــشــی کــه بـــر مــراد بــود زیــن نــگــیــن مــجــو |
| *** | |
| مـی بـده سـاقـی کـه از فـیض شـراب صـبـحـگـاه | نـــور مـــی بــــارد ز روی آفـــتــــاب صــــبــــحــــگـــاه |
| نـقـد انـجـم را بـه یـک جـام صـبـوحـی مـی دهـد | خــوب مــی دانــد فــلــک، قــدر شــراب صــبــحــگــاه |
| *** | |
| چه شیرینی است با لبهای آن شیرین پسر یارب | کـه پــیـغـام زبــانـی را کـنـد مـکـتــوب ســربــســتــه! |
| *** | |
| دســتــی کـه ریـزشـی نـکـنـد زیـر خــشــت بــه | از کــعــبــه ای کـه فــیـض نـبــخــشــد کــنـشــت بــه |
| هـر ســطـر، روزنـامـه آشـفـتــه خــاطـری اســت | گـــیــســـوی مــاتـــمــی ز خـــط ســـرنــوشـــت بـــه |
| *** | |
| از عـرق رخـسـار گـلـگـون را گـلـسـتـان کـرده ای | بــازای ســرچــشــمـه خــورشــیـد، طـوفـان کـرده ای |
| گر چـه شمشیر تـرا سـنگ فسـان در کار نیسـت | خــواب ســنـگـیـن را فــســان تــیـغ مـژگـان کــرده ای |
| *** | |
| پـا چـو مـجـنـون جـمـع اگـر در دامـن صـحـرا کـنی | مــی تـــوانــی رام لــیــلــی را ز اســـتـــغــنــا کــنــی |
| بـی تأمـل مـی کـنـی در کـار بــاطـل عـمـر صـرف | چـــون بـــه کــار حـــق رســی امــروز را فــردا کــنــی |
| کـار خـود را راسـت کـن بـا قـامـت هـمـچـون الـف | بــا قـد خــم چــون مـیـسـر نـیـسـت سـر بــالـا کـنـی |
| *** | |
| بـا خـموشی هسـتـی از نیکان عالم بـی سـخـن | چـون گـشـودی لب بـه گـفـتـن، نیک یا بـد می شـوی |
| *** | |
| ازان رخــســار حــیـرت آفــریـن تــا پــرده واکـردی | مــرا چـــون دیــده قــربـــانــیــان بـــی مــدعــا کــردی |
| بـه خـون آغـشـتـه نـتـوان دید آن لـبـهای نـازک را | وگـرنـه بـا تـو مـی گـفـتـم چـهـا گـفـتـی، چـها کـردی |
| *** | |
| ندارد حـسن خط چـون من غلام حلقه در گوشی | نـدارد صـفـحــه دوران چــو مـن عـاشــق بــنـاگـوشـی |
| مـرا در قـلـزمـی شـور مـحـبـت مـی دهد جـولـان | کـه بــاشـد آسـمـان آنـجــا حـبــاب خـانـه بــر دوشـی |
| *** | |
| دل هر کس که از خـورشـید ایمان گشـت نورانی | بـود از اشـک دایـم کـار چـشـمـش سـبــحـه گـردانـی |
| ز غــفــلــت مـگــذران بــی گــریـه ایـام مـحــرم را | کـه ده روزسـت سـالـی مـوسـم ایـن دانـه افـشـانـی |
| *** | |
| عـرق آلـود ز مـی طــرف جــبــیـن ســاخــتــه ای | دیـــده هـــا را صـــدف در ثـــمـــیـــن ســـاخـــتـــه ای |
| ســاده لــوحــی بــود آیـیـنــه صــد نــقــش مــراد | تــو ز صـد نـقـش بــه نـامـی چـو نـگـیـن سـاخـتـه ای |
| *** | |
| بـی سـبــب بـر سـرم ای عـربــده سـاز آمـده ای | از دل مــن چــه بــه جــا مــانــده کــه بـــاز آمــده ای؟ |
| ز ره صــبــر چــه پــوشــم، کـه (ز) الـمـاس نـگـاه | ســـیـــنـــه پــــردازتـــر از چـــنـــگـــل بــــاز آمـــده ای |
| *** | |
| از کــــجــــی نــــاخــــنـــه دیـــده انــــور گــــردی | راســت شــو راســت کــه ســرو لــب کــوثـــر گــردی |
| نـعــل نـان اســت در آتــش ز پــی گــرســنـگــان | چـــه ضـــرورســـت پـــی رزق بــــه هـــر در گـــردی؟ |
| خــم نـمــودنـد قــدت را کــه زمـیـن گــیـر شــوی | نــه کــه از بـــی بـــصـــری حـــلــقـــه هــر در گــردی |
| بــوالـهـوس نـیـسـت بـه لـطـف تـو سـزاوار، ولـی | شـــرمـــت آیـــد ز غـــلـــط کـــرده خـــود بــــرگـــردی |
| *** | |
| از سـخـن چـنـد چـو سـی پـاره پـریشـان گـردی؟ | مـــهـــر زن بـــر لـــب گـــفـــتـــار کـــه قـــرآن گـــردی |
| جــگــر خــود مـخــور از حــســرت گـلـزار خــلـیـل | آتـــش خـــشــم فــروخــور کــه گــلــســتـــان گــردی |
| بـــاش والــه کـــه دریــن دایــره بـــی ســـر و پـــا | مـــی شـــوی مـــرکـــز اگـــر دیــده حـــیــران گـــردی |
| *** | |
| کــنــد چــه نــشــو و نــمــا دانــه زمــیـن گــیـری | کـــه در گـــذار نـــدیـــده اســــت ابــــر تــــصـــویـــری |
| مـبــرهـن اســت ز شــبــنـم ربــایـی خــورشــیـد | کــه در بـــســـاط فــلــک نــیــســـت دیــده ســـیــری |
| بــه هـر کـه نـیـسـت بــه حــق آشـنـا، نـدارد کـار | نـــدیـــده ام چـــو ســـگ نـــفـــس آشـــنـــا گـــیــری |
| *** | |
| زهـی نــگــاه تــو بــا فــتــنـه گــرم هـمــدوشــی | بـــه دور خـــط تـــو خــورشــیــد در ســیــه پـــوشــی |
| ز قــرب زلــف دل آشــفــتــه بـــود، غــافــل ازیــن | کــه در دو روز کــشــد کــار خـــط بـــه ســرگــوشــی |
| *** | |
| ز چـــهــره تـــو چـــو خــوشــیــد نــور مــی بـــارد | اگـــر تـــو در دل شـــبــــهـــا ســـتـــاره بــــار شـــوی |
| بــه اعــتــبـــار جــهــان الــتــفــات اگــر نــکــنــی | بـــه دیــده هــمــه کــس ز اهــل اعـــتـــبـــار شـــوی |
| اگــر ز نــعــمــت الــوان بــه خــون شــوی قــانــع | چـــو نــافـــه از نــفـــس گــرم مــشـــکــبـــار شـــوی |
| فــریــب وعــده بـــی حــاصــلــان مــخــور صــائب | کــه هــمــچــو ســاده دلــان خــرج انــتـــظــار شــوی |
| *** | |
| غـــافـــل ز ســـیـــر عـــالـــم انـــوار مـــانـــده ای | در عــــقــــده بـــــزرگــــی دســــتـــــار مــــانــــده ای |
| گـم کـرده ای چـو شـعـلـه ره بـازگـشـت خـویـش | در زیـــر دســـت و پــــای خـــس و خـــار مـــانـــده ای |
| شــبـــنــم بـــه آفــتـــاب رســانــیــد خــویــش را | در دام رنـــگ و بــــو چـــه گـــرفـــتــــار مـــانـــده ای؟ |
| *** | |
| در گـریـه چــشـم افـشــک فـشــان را نـدیـده ای | فـــصـــل بــــهـــار لـــالـــه ســــتــــان را نـــدیـــده ای |
| ای عــنـدلــیـب ایـن هـمـه تــعــریـف گــل مـکــن | تـــو حـــســـن نـــیـــمـــرنـــگ خـــزان را نـــدیـــده ای |
| *** | |
| آســـوده ای کـــه لــطـــف نــمــایــان نــدیــده ای | آن ســـیـــنـــه را ز چــــاک گـــریـــبــــان نـــدیـــده ای |
| از شـــوخـــی نــگــاه در آن چـــشـــم غــافــلــی | در قـــطـــره چــــار مـــوجــــه طـــوفـــان نـــدیـــده ای |
| از شـسـت غـمـزه نـاوک مـشـکـیـن نـخــورده ای | در گـــرد ســـرمــه جـــنــبـــش مـــژگـــان نــدیــده ای |
| *** | |
| زهــاد را بـــه حــلــقــه رنــدان چــه مــی بـــری؟ | ایـن خــار خــشـک را بــه گـلـسـتــان چــه مـی بــری |
| جـنت بـه چـشـم مرده دلـان نخـل ماتـمی اسـت | زهــاد را بـــه ســیــر گــلــســتــان چــه مــی بـــری؟ |
| *** | |
| ای فــتــنــه از ســپــاه تــو تــیــری ز تــرکــشــی | از خـــنــده تـــو شـــور قـــیــامــت نــمــکـــچـــشـــی |
| مــیــدان بـــی قـــراری مــا را کـــنــار نــیــســـت | دل یــک ســـپـــنــدو عــشـــق تـــو دریــای آتـــشــی |
| *** | |
| صــبــر مــرا حــوالــه بــه ســیـمــاب مــی کــنـی | دلـــداری ســـفـــیـــنـــه بـــه گـــرداب مـــی کـــنـــی |
| مــا هــمــچـــو داغ لــالــه ســـیــه روزگـــار و تـــو | ســیــر ســمــن فــشــانــی مــهــتـــاب مــی کــنــی |
| بـــیـــدار مـــی کـــنـــنـــد بـــه آواز بــــوســـه ات | در دامـــن فـــرشـــتــــه اگـــر خــــواب مـــی کـــنـــی |
| *** | |
| مــــحـــــبـــــت چـــــون کـــــنــــد زورآزمــــایــــی | شــــکــــســــت آرد بــــه قــــلــــب مــــومــــیـــایـــی |
| بــــه رنـــگ و بــــو مــــنــــاز ای گــــل کــــه دارد | خـــــزان در آســـــتـــــیــــن دســـــت حـــــنـــــایــــی |
| *** | |
| مـــرا چـــون نـــیــســـت طـــالـــع ز آشـــنـــایــی | هـــمــــان بــــهـــتــــر کــــه ســــازم بــــا جــــدایـــی |
| مــن و بـــیــگــانــگــی، کــز خـــوش قــمــاشــی | نـــــدارد پــــــشـــــت و رو چــــــون آشـــــنـــــایـــــی |
| *** | |
| بــــاز رنـــگـــت شـــکـــســــتــــه اســـت امـــروز | تـــــا کــــجـــــا رنــــگ عــــشــــق ریــــخـــــتـــــه ای |
| *** | |
| تـــا چـــو ســرزلــف صــد شــکــســت نــیــابـــی | دامـــن مــــعــــشــــوق را بــــه دســــت نـــیـــابــــی |
| تـــا نــدهــی خــویــش را تــمــام بـــه عــلــمــی | بـــعــضـــی ازان را چـــنــان کــه هــســـت نــیــابـــی |
| *** | |
| نـهـشــت شــرم رخ از گــوشــه نـقــاب نـمــایـی | نــشــد کــه گــوشــه کــاری بـــه آفــتـــاب نــمــایــی |
| هـوا چــو ابــر شـود شـیـشـه را بــه جــلـوه درآور | مـــبــــاد دخــــتــــر رز را بــــه آفــــتــــاب نـــمـــایـــی |
| *** | |
| بــهــار مــی گــذرد، ســیـر گــلــســتــانــی کــن | بـــه آشــیــان چـــه فــرو رفــتـــه ای، فــغــانــی کــن |
| مـــبــــاد خــــیـــره شـــود آرزوی خــــام طـــمـــع | بـــه وقــت خـــواب گــل بـــوســه را نــشــانــی کــن! |
| تــرا بــه خــلـق، تــمـاشــایـیـان شــنـاخــتــه انـد | بـــرای گــلــشـــن خـــود فـــکـــر بـــاغـــبـــانــی کــن |
| *** | |
| بــه هــرزه نــالــه و فــریــاد ای ســپــنــد مــکــن | اگـــر ز ســـوخـــتـــگـــانــی صـــدا بـــلـــنـــد مـــکـــن |
| مــــبــــاد ز هــــر نــــدامــــت گــــزد زبــــان تــــرا | بـــه تـــلــخــکــامــی عــشــاق نــوشــخــنــد مــکــن |
| *** | |
| یـکــی هـزار شــد از عــشــق نـاتــمــامــی مــن | ز آفــــتـــــاب قــــیــــامــــت فــــزود خــــامــــی مــــن |
| کـــمـــال چـــون مـــه نــو بـــوتـــه گـــدازم شـــد | بـــه از تـــمـــامـــی مـــن بـــود نـــاتـــمـــامـــی مـــن |
| *** | |
| خـــتـــم اســـت بـــر خـــرام تـــو راه نـــظـــر زدن | چـــون آه صـــبــــحـــگـــاه بــــه قـــلـــب جـــگـــر زدن |
| در خــامـشـی گـریـز ز گـفـتــار، زان کـه هـســت | آن گــل بــه جــیـب ریـخــتــن، ایـن گـل بــه ســر زدن |
| *** | |
| اول عـــلـــاج مـــا بـــه نـــگـــاه کـــشـــنـــد کـــن | آنــــگــــاه غــــیـــر را هـــدف نـــوشــــخــــنــــد کــــن |
| از صــد یـکــی بــه ســوز نــهـانـی نــمــی رســد | ای کـــمــتـــر از ســـپـــنــد، صـــدایــی بـــلــنــد کــن |
| *** | |
| خــود را بــه عـشـق کـم ز خـودی مـتــهـم مـکـن | آیــیــنــه هــســت، بـــر نــگــه خــود ســتـــم مــکــن |
| عـشــق اســت و صــد هـزار غـم عــافـیـت گـداز | تــــاب جـــفـــا نـــداری بــــر خـــود ســـتـــم مـــکـــن |
| *** | |
| تــیـغ دو دم بــود لــب خــنـدان بــه چــشــم مـن | شــاخ گــل اســت زخــم نــمــایـان بــه چــشــم مــن |
| گـشـتــه اســت از نـظـاره آن ســرو جــامـه زیـب | ســوهـان روح، ســرو گــلــســتــان بــه چــشــم مـن |
| صــبـــح دگــر شـــود ز پـــی خـــواب غــفــلــتـــم | خــالــی اگــر کــنــنــد نــمــکــدان بـــه چــشــم مــن |
| *** | |
| هــر نــغــمــه طــرازی نــربـــایــد دل مــســتـــان | از نــالـــه نــی وجـــد کـــنــد مـــحـــمــل مــســـتـــان |
| از طـــاق فـــرود آیـــد و در پــــای خــــم افـــتــــد | خــشــتــی کـه ســرانـجــام کـنـنـد از گـل مـســتــان |
| *** | |
| ز لــبـــاس تـــن بـــرون آ بـــه گـــه نــیــاز کـــردن | کــه بــه جــامــه هـای صــورت نــتــوان نــمــاز کــردن |
| قد همچـو تـیر خـود را بـه سـجـود حـق کمان کن | کــه بــه ایــن کــلــیــد بـــتــوان در خــلــد بـــاز کــردن |
| *** | |
| دل ز مــــــهــــــر بــــــوالــــــهـــــوس آزاد کــــــن | شــــــعــــــلـــــه را از قــــــیـــــد خــــــس آزاد کــــــن |
| مـــا حــــریـــف درد غـــربــــت نـــیـــســــتــــیـــم | مـــــــرغ مـــــــا را بــــــــا قـــــــفـــــــس آزاد کـــــــن! |
| *** | |
| بـــرد تـــا رنـــگ حـــیـــا را بـــاده از رخـــســـار او | آنـچــه بــســیـارســت گــلـچــیـن اســت در گــلـزار او |
| طــره دســتــار او هــمــســایـه بــال هـمــاســت | پـــادشـــاهــی کــرد گــل بـــر گــوشـــه دســـتـــار او |
| *** | |
| نــیــســت هــر آیــیــنــه را تــاب رخ گــلــرنــگ او | هــم مــگــر آیـیــنــه ســازنــد از دل چــون ســنــگ او |
| در شــب تـــاریــک نــتـــوان دزد را دنــبـــال رفــت | دل گـرفــتــن مـشــکــل اســت از طــره شــبــرنـگ او |
| از لطـافـت نسـبـت رخـسـار او بـا گـل خـطـاسـت | کــــز نـــگــــاه گــــرم گـــردد آفــــتــــابــــی، رنـــگ او |
| *** | |
| عـــمـــر را ســـازد دو بـــالـــا، دیــدن بـــالـــای او | خـــضـــر و عـــمـــر جـــاودان، مـــا و قـــد رعـــنــای او |
| خواجه مستـغنی ز دین من بـه دنیای دنی است | چـون نـبـاشـم مـن بـه دین مـسـتـغـنـی از دنـیای او؟ |
| *** | |
| مـی بـه جـامـم مـی کـنـد چـشـم خـمـارآلـود تـو | گــل بـــه طــرحـــم مــی دهــد روی بـــهــارآلــود تـــو |
| مـی رســی از گـرد راه و مـی تــوان بــرداشـتــن | گــــرده خــــورشــــیــــد از روی غــــبـــــارآلــــود تـــــو |
| *** | |
| ای قــیـامــت نــخــل بــنــد قــامــت رعــنــای تــو | نـــخـــل رعـــنـــایـــی بــــه بــــارآورده بــــالـــای تــــو |
| حــق مـا افــتــادگـان را کـی تــوان پــامـال کــرد؟ | بــــوســـه مـــن کـــارهـــا دارد بـــه خـــاک پـــای تـــو |
| *** | |
| ای صــبـــا احــوال مــا بـــا پـــاســبـــان او بـــگــو | اشـــتـــیـــاق ســـجـــده را بــــا آســـتـــان او بــــگـــو |
| هـر کــجــا آن شــاخ گـل را نـاز بــگـشــایـد کـمـر | شــــکــــوه آغــــوش مـــا را بــــا مـــیـــان او بــــگــــو |
| *** | |
| مــگــر ذوق خــودآرایــی بـــرانــدازد نــقــابــش را | وگــرنـه عــشــق مــســکــیـن چــه دارد رونـمــای او؟ |
| *** | |
| قـــیــامـــت را بـــه رفـــتـــار آورد ســـرو روان تـــو | زنـد مـهـر خــمــوشــی بــر لــب عــیـســی زبــان تــو |
| صـبـا را مـنع می کـردم ز گـلـزارت، چـه دانسـتـم | کـه زیـر دســت صـد گـلـچــیـن بــرآیـد گـلـسـتــان تــو |
| *** | |
| یــکــی هــزار شــد از خــط ســبـــز، شــهــرت او | ازیــــن غــــبـــــار بــــلــــنــــدی گــــرفــــت رایــــت او |
| اگــر چـــه بـــود گــلــوســـوز آن لــب شــکــریــن | شـــد از خـــط عــســـلــی بـــیــشـــتـــر حـــلــاوت او |
| *** | |
| اگـــر ز تــــیـــغ کــــنـــد روزگــــار افــــســــر تــــو | بـــرون نـــمـــی رود ایــن بـــاد نـــخـــوت از ســـر تـــو |
| ز ســرکــشــی تــو نــبــیـنـی بــه زیـر پــا، ورنــه | بـــه لـــای نـــفـــی بـــنـــا کـــرده انـــد پـــیــکـــر تـــو |
| *** |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
