قصیده خراسان

طارق خراسانی

قصیده خراسان
شامل 171 بیت است
این قصیده را چون فرزندی دوست دارم.

1. خـراسـان، گـوهرِ من، گـوهـرستان

2. ســرایـت جلوه گـاهِ عشــق و ایمان

3. زِ هــجرت ای بـلـنـد آوازه ی دهـر

4. دریــدم ســال هـــا از غم گـریـبان

5. به مژگان گر غباری نقره گون است

6. مرا خـونِ جگـر دیده سـت مژگـان

7. اگر نی ناله ای دارد عجـب نـیـست

8. جـدایـش کرده دســتی از نـیستان

9. پــریـشـانـی ز خــاکَ ت دور بــادا

10. اگر چه بی تـو هستم بس پریشان

11. ز خاکـت رُسته بادا سرو و سوسـن

12. کـویـرت جمـله بـادا بـاغ و بسـتان

13. ســرآورده اگــــر الــبــرز، از ری

14. به سـر دارد تمــاشــای خـراســـان

15. نه تنـهـا سـر که دیـری بـر کـشیده

16. به سـویَ ت این عـروس دهر دامان

17. تــو را قصــری بســازم از قـصـیده

18. کـه ایـمـن بـاشــد از باران و بـوران

19. نه کم آرم بـر ایــن قصـرِ مــُرَصَّـع

20. مسـلمان را، وَأوفُـوا الکَیلَ ومیـزان

21. تــــو بــس والا و در بــالاتـریــنـی

22. تــــو را والا و بــــالا کـرد…، قـرآن

23. بـه انگـشــتـر نشـاندی گـوهرِ نـور

24. چه نوری! رشـکِ خورشید درخـشان

25. به لعـلِ خـفـته در خاکِ تــو بی شک

26. زَنَــد زانــو بَـرَش لعـلِ بَـدخـشــان

27. عــزیـز است آن فـروغِ چشمِ طاهـا

28. غریب است آن به آغوشِ تو مهمـان

29. عـجــب دارالــشـفایی بـاشــد آنجـا

30. کـه دردِ بی دوا، آنـجـاســت درمـان

31. پـنـاه آورده آهـــو…، بَر مـُقــامـش

32. نبــایـد بُـــد دلا…، کمتـر ز حـیــوان

33. به چشـم خویش دیدم در حریمَ ش

34. شـتر خیـزان و خود در پی شـتربان

35. گهی بر دست و گه بر پای می جَست

36. تـو گویی آتشـی بـودش به کـوهـان

37. کــنــارِ پَنـجَــــره فـــولاد…، آرام

38. نشـسـت و دیـدگانــش پُـر ز باران

39. شـتر بر خوان رحمت خوش نشستی

40. شـتربان غافل از آن خــوانِ رحمان

41. بــرو بَـر درگـهِ فـــرزندِ مــوســـی

42. شکسـته دل مُراد خــویش بســتان

43. دلــم دارد هـــــوایِ بــارِگــاهــت

44. بگیرم دسـت و… بَر درگاه بنشــان

45.نشانده خاکِ نیشــابور بـر چـشـم

46. فـقــیه معـرفت، فضــل بنِ شــاذان

47. زمعصومان چهـارش بـــوده اسـتاد

48. بـزرگ آوازه ای عـــاری ز نقـصان

49. به خــاکت بوسـه زد شـیخِ بهـایی

50. به عشــق تــو رهـا کـرده سـپاهـان

51. به شوق دیـدنت چـون مـرغِ بـِسمِل

52. چـه پَرپَر زد دلِ خــاقــانِ شَــروان

53. به سال سیصد و هـفتاد و دو گـفت

54. خــراســـــان را یک از قوم فـریغـان

55. زمین گِرداست و میگرددکه این مرد

56. زِ خـاکِ تـو سـر آورده بـه کیــهـان

57. الا ای مـــرد اهـل فــضــل و دانـش

58. به گالــیله کــه کــشفت بــاد رُجحان

59. ابــوالحـــارث …، امیرِ آل فـرغـــون

60. عـــزیـزا، آسمـــانی مـرد ســبـحـان

61. خـــدا را… گــر بجــویـم آســتانـت

62. در آیـم بـــر سـرا، اُفتــان و خیــزان

63. خراسـان شـاد زی، افشـانده ای تـو

64. به دامــان لــوء لــوءِ لالا و مــرجـــان

65. نـظامُ المُلـکِ تــو اعجــــوبه ی دهـــر

66. کـه مُلکِ خـود از او دادی تو ســامان

67. به دین و دانش و حِلمَ ش توان گفت

68. نصــیـر الــدین طــوسی را مسـلمـان

69. کلات و کــاخِ خورشـــیدت ســـُرایـد

70. ابــوریـحـان کـــجــا بگــرفــته پایـان؟!

71. ز خــــوارزمــی، جـهــان رایـانه دارد

72. پــدیـد آورده خــــوارزمی…، در ایــران

73. به طوس َت خفته اعجـــازی زحکمت

74. مسـیحــای ادب ، فــرزنـدِ دهــقــان

75. نگـردد تـا وطـــن ویــران ز دشــمن

76. جـــوانان را به ناوَردی…، فَـراخـوان

77. کـمر در خـدمـتِ فـرهنـگ بشـکـست

78. دریغــا زان شکـستِ عهــد و پیـمـان

79. گدایـان…، اعــتـبــارِ گـفــتـه دارنـد

80. نـــدارد اعتـبـــاری گُفــتِ ســلـطـان

81. سخن را… ، دانشی باید که دانـست

82. کــجـا قــدر سـخـن دانـســته نـادان؟!

83. تمــاشـــــایـی بــــود کــاخِ سـخــن را

84. کـه دلها عـــرصه و اشـــعار اعیـــان

85. خــراسـان، کــارگـاهِ گـــوهـرِ نـظـــم

86. بـه کــارِ گــوهــــری…، آری کـمـاکان

87. شـنـاســـای قـصـــیـده…، انـوری بـاد

88. چنان رنگین کمان را…، نقـش الوان

89. به بیـهـق…، رایـت تاریـخ بر پاسـت

90. زِ بـیـهـقـی…، نـشــان بـر رایــت آن

91. هـمـــانـا تالـی او…، شـــد جــوینــی

92. به صدق گـفتـه هایـش بُـد که ایقان

93. به شــعر رودکی…، در رقـص و آواز

94. همه جسمم، همه روحم، همـه جان

95. به خـاکـت رابعـه، عشـق آفـرین شـد

96. به عصــــرِ او، کجــا این بــوده امکـان؟

97. بــه اکــسـیرِ هـنر آن ماه ، گــــویی

98. لطـیف از پرنیــان بـــودی دو چندان

99. ولـی بـا ایـن همــه…، در گـاهِ پیـکـار

100. همانا ، همچو پتکی بُـد بـه سندان

101. به “بکتاش” او دل و دین داد و افـتاد

102. درونِ آتـشـی…، از عشقِ ســوزان

103. به جُـــرمِ عاشقی در خــون تپیــده

104. خداوند ســـرود و عشــق و عــرفان

105. زنــــی معشـوق خـــود را می رباید

106. بـه میــدان نبـــرد از چنگِ گُــردان

107. خراســان را ، خــداوند شــرف بـود

108. شـهــیدِ اولِ بلـخَـت ، زِ ” نِســوان”

109. چه جانسوزست مرگِ سرخِ عاشق

110. که کوه از غم شود چون برگِ ترخان

111. مـــرا باشــد دعــایی در ســحـرگـاه

112. الهـی…، عـشــق را از مـا مگـیـران

113. مئی ده ، تـا که بی تـاوان رَوَد غــم

114. که جان ها غم، همی گیرد به تاوان

115. خـراسـانا… ، خـراسانا…، خـراسان

116. بـرآمـدگـاهِ عشـــق و شــید تـابـان

117. تو را گـفتن، سرودن، وصف کردن

118. الا ای خــاکِ پــاک من…، نَـبِـتـوان

119. به گردون کی فــروشم خاکِ خیام

120. فــــدای او هـمـــه گردونِ گـردان

121. که دانش ریزه خوارِ سفـره اوست

122. جهــان دارانِ دانش گردِ آن خـوان

123. شـرابِ جــامِ جامــی هر کـه نـوشد

124. بـه مســتی رَه بَــرَد تا کـشـورِ جان

125. ســــرودِ عنصــری دارد چه اعجــاز

126. بـه طبــعِ مُــرده بخـشـد آبِ حیوان

127. غــــزال وحـــشی عشــقـت غـزالی

128. به کوی عشق و، جانش پای کـوبان

129. ادیب وعــارف و آدم… ، سـنـایـی

130. بخیـلان را که دل از اوست بـریان

131. بـه اَقـــرانـش نیــارد چرخِ گـردون

132. که بر نفسِ ستمگـر ، گشـته اِقران

133. بخـارا، شـــــاد زی، از ابـن ســیـنا

134. ز حکــمت او بــود رُکـــنی زِ اَرکـان

135. هـمـه دانـا از آن فرزانه ی عـشــق

136. “همه دان” را گــواه آورده بُـرهان

137. بـه حیــرت مانده ام از بوســعـیدت

138. نبُــرد و بُـــرد عــرفان از بَــرَش نان

139. به عصرِ خود، به چشـمِ خویش دیدم

140. بــرای نان…، کـه عـرفان بــود دکـان

141. بــه دارِ عشـق تــو مــردان و مَـردَت

142. بـه مُلـکِ « باشــتینَ ت » سـربـداران

143. کــه ایـن قــــومِ بـزرگِ دار بــر دوش

144. گـــرفتـه خـــاکـت از غـــــولِ بیــابـان

145. بـه پنــــــدارم اهـــورایـی ســــرایـی

146. اهــــورایـــی، اهـــورایـت نگـــهــبـان

147. خـــراســــان ای مُـقــــامِ رادمـــــردان

148. به بدخـــواهــان نخــواهی داد جــولان

149. در آویـــزد هــر آن کـو با تــو پنجـــه

150. نــدارد حاصـــلی جـــز آه و حــرمــان

151. بپَــــروردی ابـــومسـلـم، بـه تـدبـیـر

152. بتـــازد تــا ز بَــر تــازی ، بدان ســان

153. هــراسان رفتــه از کـشور چو گــردی

154. ز نادرشــــاه تو “اشـرف” به ” افغــان

155.به غــیـرت مـنزل خــورشـــید پیـمـود

156.ســــرا آشـفـته بـــود و داد ســــامان

157.چـو ظلم روس وعثــمان کـرد طغیـان

158.بــر آورد او دمـــار از روس و عثـمـان

159.ولـی با این همـه بـر “هند” بَـد کـرد

160.چپــــــاول را چـه باید کرد عنــوان؟!!

161.بــه دهـلی کُـشـت نادر، تا تـوانـسـت

162.ز خــون ، یک شــــهر شــد دریای عمـان

163.شـــه هـنــدو چـــو شــد تســلـیم نـادر

164.به فــرمــــانی گــرفت آن ظلــم، پـایـان

165.چنان ســـرعـت به فرمان بـود…، گویی

166.کــه بادی بَروَزَد…، بَــر بـرگِ قَضــبان!!

167.پـس از آن ایـن مَثَـل در هـنـد باشـــد:

168.« مگـــــر از نادری داری تو فــرمـان؟!!»

169.به عصــیان، تیـــغ بر چشـم کـسان بُـرد

170.دَریـدَش ســینه آخــر…، تیـغِ عصـــیان

171.ولــــی ای پـادشــــــاهِ فـتـح و تــوفـیـق

172.نباشد کــس تــو را…، همــپا و همسـان

173.مبـادا جـــانت ازغــــــم هــا پـــریشــان

174.به دور از جـــان تـــو…، انــدوه و احزان

175.چه باید کـرد…؟ ایـن قانـون چــرخ است

176.گهــی شادی در آن ، گـاهی که افغــــان

177.بـه قــصــــــــدِ غــــــارتِ آرامِ دیـگـــــر

178.چـــو نــادر رفـــت…، آمــد انـگلــستان !

179.نــی ام خشــــنود از غــم هــای هنــــدو

180.مبـــادا این ستـــم…، هــرگــز به دوران

181.هــــرآن کس…، ظلـــم را نیکـــو شـمارد

182.حــرامی خــورده او…، شـیری ز پِـسـتان

183.خـــــدا را…، آرزو دارم کــــه رویـــــد

184.گُــلِ وحــدت…، جهــان گـــردد گلــستان

185.به گـــوشـــــم می رســــد از بـاره ی نور

186.صـــــــدای انـفــجــــاری…، در مــزینـان

187.گرانقـــدری که قــدرِ خـود گران داشت

188. گـــران سنـگی… که بر ما گشــته ارزان

189.تـپـــــد آن آســــــمــانی قـــلــبِ تـاریـخ

190.درونِ پــیـــکـــــــرِ فـــــــریــــادِ دوران

191.بــه ظـلم آری نـخواهم گفـت…، آری

192.ســرودِ قلـبِ تاریخ است این…، هان

193.گــــــــران لـــفــــــظِ دَریِّ نــاصـــــرِ تـو

194.قَبـــــای نـــــور بــاشــد… بـر قُبـــادان

195.به پــای جملـــــــه ی خـوکــــان نــریـزد

196.گــــهــر هــای دَری را…، گــر دهد جـان

197.به نفس خیـره پیـروز اســت…، ناصــر

198.بنـــــازد تا ابـــد…، زو خاکِ یَمــگـان

199. اگــر شـیـراز پـروردَه سـت ســعـدی

200. خـراسان را…، “نَزَاری” در” قَهسـتان”

201. خـراسـانی سـت …،” مـولانایِ بلخی “

202. به تاریـخ این حقیــقت هسـت عـریان

203. پـدر از بَلــــخ و ضِــدِ ظلــم و بیــداد

204. بَــری از دولــتِ ” خـــوارزمـشـــاهـان”

205. از این رو تــرکِ موطـــن کـرد با غــم

206. به ” قـــونیــه” بیـاوردی کــه اســکـان

207. ادب آمــــوزگـارِ مــا …، بهــار اســت

208. دبیـــر نظــــم و مـن، طــفـلِ دبســـتان

209. خراســان را گُـــهـر ری بَر گـرفـتـه

210. تبــرک گـشــــته خــاکِ ری ز ایشــان

211. فـروزانـفــــر…..، ادیبِ بی بـدیـلـــی

212. که بود اســتاد دانشــــــگاهِ تهــــران

213. هـنـــــر تــا زنــده در مُلـکِ کـمـــالـم

214. شـــدی از کِلـــکِ آن مَـردِ هُــنــردان

215. بســی صورتگـرانِ چیـــن، به حیـرت

216. همــی بگــرفتـه انگشـتان به دنـدان

217. به نیشــابور تو، جـان بُـرد و جـان داد

218. هنــــرمنــــدِ فَـرهـمَــنـدِ فَـــراهــان

219. اگـــر چـــه، زاده ی تبـــریـز باشــــد

220. کُلِنِل…، شـــــیر مَــردِ آلِ پســــــیان

221. ســــرش را داد، خــود در راهِ میهـن

222. به گـــاهِ جنـــگ، در اطـرافِ قوچــان

223. بـه عـطارت…، عـطارد مانده مبهـوت

224. دل پـروین ربـــوده پـیـرِ مســــتان!؟

225. به رودی زهــره او را در سرود است

226. بــه یغـمایـت…، درود آورده کــیـوان

227. بـدیـدم خــشــــت مــالِ شـــــاعـری را

228. به ســال شـصــت و یک در مـاهِ آبـان

229. به پایِ دوســــتان گــر جـان نهــــاد او

230. نبـــــودش ذرّه ای امـیـــــدِ جــبـران

231. فــــــرود آمـد به گــاهِ کـار بـــر خـاک

232. عـــرق هـــای جبینـش همچـــو بـاران

233. متـکایش ز خشــــت و بســتر از خاک

234. چنین قصــــرِ اَمَـــل را کــرد ویـــران

235. کــه تـا مــردم بَـری گـــردنـد از او

236. ستـم دیـوانه می خواندش به بُهـتــان

237. زده بـر پیکــرِ آن نازنـیـن…، ســـنگ

238. بـسـی نـادان کـه در کـــوی و خیـابـان

239. نـدانـستنـد…، آن مـــوج آفـــریـنـان

240. کجــا تـرسـد زِ مــوجی مُـرغِ طـوفـان

241. نه بهـرِ نـان خـــدا را می پــرســتید

242. نه از شـــوقِ بهشـت و حـور و غِلـمان

243. بــه سـخـتی نـان به کـف آورد یغمـــا

244. به سیمایش همه گِـل بـود و سیـمان

245. زِ بَر مـی خواند…، آیـاتِ الـهـی

246. سحرگاهان، چو مرغانِ خوش الحان

247. هـمانـا …،او به دانـایی کشـیـده

248. بـه اسلام ریـایـــی… خــــطِ بُطــلان

249. به دیوانِ عدالـت، مـرد یغمـاست

250. که عجزِ خـود بر او می بُرد دیـوان

251. مـرا، او هــم رفیق و پیر و اسـتاد

252. کــه کـــوه مشــکلاتم کرد، آســان

253. ازاو درگوشِ من این پند باقیست

254. زتو خواهم جوان، داری که اِمعان

255. کـه تـا چـرخت نـرنجاند تـو را تن

256. تـن خود را بـه کار، آری بـرنجـان

257. ز خــوی زشتِ حیـوانی حــذر بـاد

258. قفس را نیست هرگز جـای انسان

259. نشاید بود…، در خــاکِ خـراسان

260. نه زندانی نـه زندانبان نه زندان

261. من او را …شـاعری آزاده دیدم

262. که از مدحَت، چـو آهویی گریزان

263. از آن مَـردِ شـریف و نیـک پندار

264. نه تنـها من، فلک گردیده حیـران

265. عـزیـزا، ای جـوانِ کـوی خـورشـید

266. بــزرگـا، رهـــــــرو راهِ نیــــاکــان

267. نِـگـر ایران…، فضــایـی تـازه دارد

268. فضـــا را در نـوردیـدَه ست ایـران

269. تو را چوگانِ توفیق است در دست

270. دلیرا، با هـوشا، این گوی و مـیدان

271. بــه زیـرِ بــارِ بیگانـه ، مَـبَـر دوش

272. که دشـمن می نَهد بـر دوش پـالان

273. بـه دالانِ ســیاسـت، پا مَـنِه، زانک

274. شـــرف خــواهــد ز تو دلالِ دالان

275. بــه یـاران بهـــاری دل تـــو بـسـپار

276. قوی باش و به دورازضعف و خذلان

277. بهـــــار از پـی بَـرت آرد کـه گــــرما

278. ره آورد خـــزان باشـــد…، زمـسـتان

279. مبـــادا دیــو…. ،پنـــداری فــرشــته

280. مبـــادا ظلـم را خـوانی تـو احســـــان

281. مبادا گُـل به خـــــواری بـر کشـــــانی

282. مبــادا خــار…، جـایِ گُــل به گـلــدان

283. تو را گر دیدگان دشـــمن شـــناســد

284. نبینــد مــردمـــان…، ایــرانِ ویـران

285. بــه هـمــّت کــاخِ دانـش را بـنـا کــن

286. بمــانــد تا ابـد…، ایـن ســخت بنیـان

287. تـــو قَـدرِ دیــن خــود، آنگــه بدانــی

288. که بر چشـــمان نهـندش، جملـه ادیان

289. دویـی بگـذار و با وحـدت قــرین شــو

290. فــروریزی چـــنین، بنیــان شــیـطــان

291. چــراغ وحـــدت آخـــر روشـنی یافـت

292. به یک گـــام از خراســـان تا مریـوان

293. هـمــــانـا دیده انـد و… دیده ام مـن

294. ســیاهین پرچـمی…، بر دوش خـوبان

295. بــر اوجِ پــرچــمِ آنـان ، چـــه زیبـــــا

296. ســـرودِ عشــــق و آزادی…، نمــایـان

297. سـمـرقنـد و بخـــارا، مـرو و غــزنین

298. هــرات و بلخ، این شش بخش اســتان

299. قسـم بــرعشــــق ، من با ایـن قصیده

300. بــدون جـنگ ، آرم بــــر خراســـــان

301. به هـــر شــام و سحـر دارم دعــــایی

302. الــهی غـــم از آن ســامان بگــــردان

303. بــه ذرّه، ذرّه خـاکِ مُشـــک بــویـش

304. بـه مهـرت…؛ بذر شادی را بیفـشـان

305. بـــه درگــاهِ ســخـن، دَر بـانـی ام دِه

306. کـه آنــم بـه ز صد مُلـکِ ســـلیمان

307. کـه درگـاهِ سـخن را شـأن ایـن بـس

308. سـلـیمان ســـر بَـرَد بَــر خـاکِ دربان

309. چــراغ راهِ مــن، شـعـــــرِ کـهـن بـاد

310. فــــروزان بـــاد یـارب، آن فـــروزان

311. دِژِ نیــمـــایی ام چــون کــوه مُحــکـم

312. کـهــن را بوســه ی نیماســت، دژبان

313. نـی ام شـــاعـر ولی با شعــر دمسـاز

314. کـه کــردم بارها این نکـــته اِذعـان

315. خـــدا دانـــد کـــه در عالــم نـدارم

316. بـه غیـــر از دفتـر شـعـری به اَنبان

317. مــریـد هـمـــّتِ مـســـعـود شـاهــم

318. به وحـدت هستــم از مـستانِ ایشان

319. سُــکانِ کـشتیِ نَفسَــم به دستش

320. چـــو دریـایِ هـوس می کـرد طغیـان

321. -بـه شـوقِ وحدتِ ادیان، به گـیتی

322. مرا جاری ست،آری خون به شَـریان

323. شـعـوری جُسته ام در ذرّه ای خُــرد

324. که شـرح آن نمـی گنجــد به دیــوان

325. بـه سـیم و زر نبـستم دل، که دیـدم

326. بــرون آرد ز کـف دســتی به یک آن

327. هـــر آنـکــو گــفـت ایـــزد داده ام زَر

328. بدان آن گفته اش باشد که هَـــذیان

329. بـه تحقـیــق این حقیـقـت شد پدیدار

330. بجـــز دزدی نگـــــردد زَر فــراوان

331. تو را این نکتــه بس از چرخشِ چرخ

332. کجــا شـد کشـتیِ گنـــجِ “رضـاخان”!؟

333. خجـــل زیـن شعـرِ نا قابـل بـه تـوسـم

334. بســان زیـــره ای بُـــردن به کــرمـان

335. زِ صـد جز یک نگـفتم از تو ای پاک

336. که نتــوان این حقیقـت کـــرد کـــتمان

337. بمانا، تا کــه این چـرخ اسـت گـردان

338. فری بـاش و فـری زی و فـری ، مان

339. کـریمــان حـاجــتِ خــورشــید دادنـد

340. مـــرا رازی بـــود در ســـینـه پنـهـان

341. ز اوجِ چــــرخ “طارق” مـی ســـراید

342. مپوشان چشم، چـون من از خـراسـان

طارق خراسانی

بخش قصیده | پایگاه  خبری شاعر

منبع: سایت شعر ایران