وقــت خــواب نــاز، آن مــژگــان بــود خــونــریــزتــرپــشــت ایـن تــیــغ ســیـه تــاب اســت از دم تــیــزتــر***هـر کـه بـرگـش بـیـش، وقـت مـرگ لـر…
| وقــت خــواب نــاز، آن مــژگــان بــود خــونــریــزتــر | پــشــت ایـن تــیــغ ســیـه تــاب اســت از دم تــیــزتــر |
| *** | |
| هـر کـه بـرگـش بـیـش، وقـت مـرگ لـرزد بـیشـتـر | از پـــریــشـــانــی گــل صــد بـــرگ لــرزد بـــیــشــتـــر |
| *** | |
| هسـت حـاجـت در بـسـاط کـج کـلـاهـان بـیشـتـر | هـمــت از درویـش مــی جــویـنـد شــاهـان بــیـشــتــر |
| *** | |
| مـی رســد هـر دم مـرا از نـوخــطــان نـیـش دگــر | ریــش هــیــهــات اســـت گـــردد مــرهــم ریــش دگــر |
| *** | |
| بــر دل مـوری دریـن عــبــرت ســرا غـافـل مـخــور | دل بـخـور چـندان کـه می خـواهی، ولـی بـر دل مخـور |
| *** | |
| کــریــم ســایــل خــود را غــنــی کــنــد یــکــبـــار | دو بـــار لـــب نـــگـــشـــایــد صـــدف بـــه ابـــر بـــهــار |
| *** | |
| یــــکـــــی هـــــزار شـــــود داغ در دل افـــــگـــــار | زمـیـن ســوخــتــه، جــان مـی دهـد بــه تــخــم شـرار |
| *** | |
| نـــدیـــده ایـــم بــــه جــــز مـــاه روزه مـــاه دگــــر | کـــه از تــــمـــام بــــود نـــاقـــصـــش مـــبــــارک تــــر! |
| *** | |
| بــا چــهـره شــکـســتــه و بــا چــشـم اشــکـبــار | تــــه جــــرعـــه خـــزانـــم و ســـرجـــوش نـــوبــــهـــار |
| *** | |
| ســامــان دهــر را هــمــه اســبــاب غــم شــمــار | هــر چــیــز کــز تـــو فــوت شــود مــغــتـــنــم شــمــار |
| *** | |
| در دیـــده هـــا اگــــر چــــه بــــود راه هـــنــــد دور | نـــــزدیـــــکـــــتــــــر بــــــود ز در خـــــانـــــه صـــــدور! |
| *** | |
| مــخــور فــریـب مــحــبــت ز نــالــه هــمــه کــس | مـشــو چــو شــیـشــه مـی هـم پــیـالـه هـمـه کــس |
| *** | |
| بـرنیایی خـوش بـه اهل فـکر، ناخـوش هم مبـاش | گر سخـن کش نیستـی بـاری سخـن کش هم مبـاش |
| *** | |
| یـک سـر مـو مـنـت از اخــوان کـم فـرصـت مـکـش | گـر بــه چـه بــایـد فـتــاد از چـشـم خـود مـنـت مـکـش |
| *** | |
| از تـه دل نـیـسـت از هـمـصـحـبــتـان رنـجـیـدنـش | مـی دهـد یـاد از پــشـیـمـانـی بــه تـمـکـیـن رفـتـنـش |
| *** | |
| یار گندم گون جـوی نگذاشت در من عقل و هوش | خــرمـنـم را ســوخــت ایـن گـنـدم نـمـای جــوفــروش! |
| *** | |
| در کـهنـسـالـی نـیفـتـد کـافـر از سـامـان خـویش! | کـز تــهـیـدسـتــی چــنـار آتــش زنـد در جــان خـویـش |
| *** | |
| حـسـن هیهات اسـت بـردارد نـظـر از روی خـویش | گــل ز شــبــنــم مــی نـهـد آیـنـه بــر زانــوی خــویـش |
| *** | |
| صـنـوبــر قـامـتـی کـز خـاک مـی رویـد گـرفـتــارش | خـیابـان می کـشـد چـون سـرو قـد از شـوق رفـتـارش |
| *** | |
| در آن محـفـل که بـرخـیزد نقاب از روی گلپـوشـش | سـپـنـد از جـای خـود بــرخـاسـتـن گـردد فـرامـوشـش |
| *** | |
| تـماشای جـمال خود چنان بـرده است از هوشش | کــه بـــیــرون آورنــد از خــانــه آیــیــنــه بـــا دوشــش! |
| *** | |
| دل خـونـیـن چـنـان آمـیـخـت بــا فـولـاد پـیـکـانـش | کـه بــا جـوهـر یـکـی شـد پـیـچ و تـاب رشـتـه جـانـش |
| *** | |
| قـلم ماری اسـت کز رشـوت بـود افـسـون گیرایش | بـه ایـن افـسـون تـوان رسـت از گـزنـد روح فـرسـایـش |
| *** | |
| بــه دوری مـحــو از خــاطــر نـگـردد قـد رعــنـایـش | فـــرامـــوشـــی نــدارد مـــصـــرع مـــوزون بـــالـــایــش |
| *** | |
| سلیمانی است حسن، انگشتری از حلقه مویش | پـــریــزادی اســت دســت آمــوز، زلــف آشــنــارویــش |
| *** | |
| غـــوطـــه در زنــگ زد آیــیــنــه روشـــن گــهــرش | پــســتــه ای شـد ز خــط ســبــز لـب چــون شـکـرش |
| *** | |
| عـمر گـویی اسـت سـبـک، قـامت خـم چـوگـانش | کــه بـــه یــک زخـــم بـــرون مــی بـــرد از مــیــدانــش |
| *** | |
| بــه عـزم صـیـد چــنـان گـرم خـاسـت شـهـبــازش | کــه خـــنــده در دهــن کـــبـــک ســـوخـــت پـــروازش |
| *** | |
| مـــطـــرب مـــکـــن ز صـــافـــی آواز انـــتــــعـــاش | چـــون زلـــف بـــی شـــکـــن بــــود آواز بـــی خـــراش |
| *** | |
| مــحــو کــی از صــفــحــه دلــهـا شــود آثــار مـن؟ | مــن هـمــان ذوقــم کــه مــی یـابــنــد از افــکــار مــن |
| *** | |
| بـس کـه از دوران بـه سـخـتـی بـگـذرد احـوال من | مـی زنـد بــر ســیـنـه ســنـگ آیـیـنـه از تــمــثــال مـن |
| *** | |
| دارد از سـبـقـت ز چـشـم بــد خـطـرهـا جـان مـن | هـر کــه پــیـش افــتــد ز مـن، بــاشــد بــلـاگـردان مـن |
| *** | |
| از عـــلـــایــق دل ز آب و گـــل نــمــی آیــد بـــرون | پـــای ســـرو از گـــل ز بــــار دل نـــمـــی آیـــد بــــرون |
| *** | |
| آبـــروی دیــده هــا بـــاشـــد ز اشــک آتـــشــیــن | کــاســه دریـوزه مــی گــردد نـگــیـن دان بــی نـگــیـن |
| *** | |
| در جــبــیــن تــاک، نــور بــاده بــی غــش بــبــیـن | در تـــه بـــال ســـمــنــد شـــعـــلـــه آتـــش بـــبـــیــن |
| *** | |
| خـط مـشـکـیـن را بـه گـرد خـال آن مـهـوش بـبـین | جــنــگ مــوران بـــر ســر آن دانــه دلــکــش بـــبـــیــن |
| *** | |
| ز شـعـر خـویش نـتـوان فـیض شـعـر دیگـران بـردن | تــمــتــع بـــیــش از فــرزنــد مــردم مــی تــوان بـــردن |
| *** | |
| ز شـرم افـزون تـوان گـل از عـذار دلـسـتـان چـیدن | خـوشـا بـاغـی کـه گـل از بـاغـبـانش مـی تـوان چـیدن |
| *** | |
| ازان خــرســنـد گــردیـدم ز دیـدن هـا بــه نــادیـدن | کـه دیدن هـای رسـمـی نـیسـت جـز تـکـلـیف وا دیدن |
| *** | |
| ز اهل عـقـل همـواری بـه مـجـنونان فـزون تـر کـن | بـــه تـــرخـــانــان درگـــاه الــهــی بـــا ادب ســـر کـــن |
| *** | |
| جـوانی بـرد بـا خـود آنچـه می آمـد بـه کـار از مـن | خس و خاری بـه جـا مانده است از چـندین بـهار از من |
| *** | |
| نــبــاشــد در مــقــام دلــبــری نــازک نــهـال مــن | ز تــمــکــیـن ذوق گــل چــیـدن نـدارد خــردســال مــن |
| *** | |
| نــدارد حـــاجـــت تـــکــرار گــفــتـــار تـــمــام مــن | کـه پـیش از گـوش در دل نقـش مـی بـنـدد کـلـام مـن |
| *** | |
| بـه پـرگـار از تـوکـل شـد چـنـان بــرگ و نـوای مـن | کــه از خـــود آب چـــون دنــدان بـــرآرد آســـیــای مــن |
| *** | |
| تـــا ســر خــود بـــه گــریــبـــان نــتــوانــی بـــردن | گــــوی تــــوفــــیـــق ز مـــیـــدان نـــتــــوانـــی بــــردن |
| *** | |
| مـی گـشــایـد ز خــمـوشــان دل بــی کـیـنـه مـن | لـــب خــــامـــوش بــــود صــــیـــقـــل آیـــیـــنـــه مـــن |
| *** | |
| اگــر عـــزیــز تـــوان شـــد بـــه آبـــروی کـــســـان | نــمـــاز نــیــز قـــبـــول اســـت بـــا وضـــوی کـــســـان |
| *** | |
| تــوان بـــه خــامــشــی از عــمــر کــام دل بـــردن | دراز مـــی شــــود ایـــن رشــــتــــه از گــــره خــــوردن |
| *** | |
| بــه طــوق غــبــغــب ســیـمــیـن او نــظــر واکــن | هــــلــــال مــــاه در آغـــــوش را تـــــمــــاشـــــا کــــن |
| *** | |
| عـرق بـه چـهره اش از تـاب مـی نشـسـتـه بـبـین | بــه روی آیــنــه عــقــد گــهــر گــســســتــه بـــبــیــن |
| *** | |
| از تــوســت آنـچــه مـی دهـی آن را بــه دیـگــران | از دیــگــری اســت هــر چـــه گــره مــی زنــی بـــر آن |
| *** | |
| ز احــســان بــنــای دولــت خــود بـــاثــبـــات کــن | دســــت گــــشــــاده را ســــپـــــر حــــادثــــات کــــن |
| *** | |
| ای غـــنـــچـــه لـــب رعـــایــت اهــل نـــیــاز کـــن | گــر دل نــمــی دهــی بــه ســخــن، گــوش بــاز کــن |
| *** | |
| عــیـش جــهـان در آن لــب خــنــدان نـظــاره کــن | در چـــشـــم مــور مــلــک ســـلــیــمــان نــظــاره کــن |
| *** | |
| پـــهـــلـــو تـــهـــی ز نـــاوک آن دلـــربـــا مـــکـــن | در اســتـــخــوان مــضــایــقــه بـــا ایــن هــمــا مــکــن |
| *** | |
| بـــر جـــام بـــاده چـــشـــم نــدارد حـــبـــاب مــن | حـــســن بـــرشــتـــه اســـت شــراب و کــبـــاب مــن |
| *** | |
| در ســـوخـــتـــن زیـــاده شـــود آب و تــــاب مـــن | در آتــــش اســــت عــــالــــم آب (از) کــــبــــاب مــــن |
| *** | |
| مــتــراش خــط ز چــهــره خــود پـــر عــتـــاب مــن | بـــر روی خـــویـــش تـــیــغ مـــکـــش آفـــتـــاب مـــن! |
| *** | |
| آشــفــتــه مــی شــود ز نــصــیـحــت دمــاغ مــن | دســـت حـــمــایــت اســـت نــفــس بـــر چـــراغ مــن |
| *** | |
| در لـــعـــل یــار خـــنـــده دنـــدان نــمـــا بـــبـــیــن | در روز اگـــر ســــتــــاره نـــدیـــدی بــــیـــا بــــبــــیـــن |
| *** | |
| عـتــاب گـلـرخــان در پــرده دارد لـطــف پــنـهـانـی | کـه گـلـهـا مـی تـوان چـیـد از بـهـار غـنـچـه پـیشـانـی |
| *** | |
| زبـان در کـام کـش تـا خـامشـان را همـزبـان بـینی | بـپـوشـان چـشـم تـا پـوشـیـده رویـان را عـیـان بـیـنـی |
| *** | |
| کـند گـل جـمع خـود را چـون تـو در گـلزار می آیی | خـیـابــان مـی کـشـد قـد چـون تـو در رفـتـار مـی آیـی |
| *** | |
| ســوز داغ دلــم ای لــالــه تــو نــشــنــاخــتــه ای | ورقــی چــنــد بـــه بـــازیــچــه ســیــه ســاخــتـــه ای |
| *** | |
| بــوی گـل غـنـچـه شـود چـون تــو بــه گـلـزار آیـی | رنــگ یــوســف شــکــنــد چــون تـــو بـــه بـــازار آیــی |
| *** | |
| جــام جــم مـهـر خـمـوشـی اسـت اگـر بــیـنـایـی | لـــوح مـــحــــفــــوظ بــــود حــــیـــرت اگــــر دانـــایـــی |
| *** | |
| عــرق فـشــان رخ خــود از شــراب ســاخــتــه ای | ســــتــــاره روی کــــش آفــــتــــاب ســــاخــــتــــه ای |
| *** | |
| کــیــم، بـــه وادی فـــقــر و ســـلــوک نــزدیــکــی | چـــو تـــیـــغ کـــرده قـــنـــاعـــت بـــه آب بـــاریـــکـــی |
| *** | |
| عــبــیــر فــتــنــه بـــه زلــف ســیــاهــت ارزانــی! | گـــل شـــکـــســـت بـــه طـــرف کـــلــاهــت ارزانــی! |
| *** | |
| مـــخـــالـــفـــت نـــبـــود در جـــهــان تـــنــهــایــی | مــــن و مــــلــــازمــــت آســــتـــــان تــــنــــهــــایــــی |
| *** | |
| در مــــاه روزه ســــیـــر مــــه مــــا نــــکــــرده ای | چـــشــم گــرســنــه مــســت تـــمــاشــا نــکــرده ای |
| *** | |
| ای خـــط ســـبـــز کــز لــب جـــانــان دمــیــده ای | بــــر آب زنـــدگـــی خــــط بــــاطـــل کـــشــــیـــده ای |
| *** | |
| هـر لـحــظـه خـرابــم کـنـد آن چــشـم بــه رنـگـی | بــا فــتــنــه شــهـری چــنــد کــنــد خــانــه تــنــگــی؟ |
| *** | |
| بــــــا خــــــود پــــــرداز از مــــــنــــــزل طــــــرازی | کـــه خـــودســـازی بــــه اســـت از خــــانـــه ســـازی |
| *** | |
| گــر مــی نــمــی ســـتـــانــی ای زاهــد ریــایــی | بـــســتــان ز چــشــم ســاقــی پــیــمــانــه خــدایــی |
| *** | |
| در حـریمی کـه لب خـود بـه شـکـرخـنده گشـایی | از لــب بـــام کــنــنــد اهــل هــوس بـــوســه ربـــایــی |
| در بــســتــه حــجــاب بــود گــر چــه گــلـشــنـش | تــکــلــیـف بــوســه اســت دهـن غــنــچــه کــردنــش |
| *** | |
| بـر گردن اسـت خـون دو صـد کـشـتـه چـون منش | خــون خــوردن اســت بـــوســه گــرفــتــن ز گــردنــش |
| *** | |
| ماهی کـه عـرض می دهد از فـلـس، مال خـویش | مــحــضــر کــنــد درســت بــه خــون حــلــال خــویــش |
| *** | |
| از کــرم آن کــس کــه شـــهــرت اســـت مــرادش | کــــاســــه دریــــوزه اســـــت دســـــت گــــشــــادش |
| *** | |
| چـون آتــش اسـت رغـبــت بــی مـنـتـهـای حـرص | کــز ســـوخـــتـــن زیــاده شــود اشـــتـــهــای حـــرص |
| *** | |
| بــا قـد خــم گـشـتــه روگـردان مـشـو از راه حــق | بـــر در دیــگــر مــزن ایــن حــلــقــه جـــز درگــاه حـــق |
| *** | |
| بـی فـسـادی نیسـت گـر رو در صـلـاح آرنـد خـلـق | بـــهــر خــواب روز، شــب را زنــده مــی دارنــد خــلــق |
| *** | |
| مـرو از راه بــه احــســان خــســیـســانـه خــلــق | کــــه گــــلـــوگـــیـــرتــــر از دام بــــود دانـــه خــــلـــق |
| *** | |
| نــیــســـت از گــرد مــذلــت مــتـــواضـــع را بـــاک | هیچ کـس پـشـت کـمـان را نرسـانـده اسـت بـه خـاک |
| *** | |
| بــــــرات رزق تــــــرا از زراعــــــت ایــــــزد پــــــاک | بــه خــط سـبــز نـوشـتــه اسـت بــر صـحــیـفـه خــاک |
| *** | |
| مــی کــنـد عــیـب نـمــایـان را هـنـرپــرور کــمــال | تــنـگ چــشــمـی مـی شــود در دانـه گــوهـر کــمـال |
| *** | |
| روزگـــاری شـــد دل افـــســــرده دارم در بــــغـــل | جـــای دل چـــون لــالــه خـــون مــرده دارم در بـــغـــل |
| *** | |
| هـر کـه را از سـایـلـان نـاشـاد مـی سـازد بـخـیـل | در حــقــیــقــت بــنــده ای آزاد مــی ســازد بـــخــیــل |
| *** | |
| هـر کـه از لـاغـری انـگـشـت نـمـا شـد چـو هـلـال | چـــون مـــه بــــدر رســـد زود بـــه مـــعـــراج کـــمـــال |
| *** | |
| تـن گـران و جـان نـزار و دل کـبـاب اسـت از طـعـام | غفلت از خواب است و خواب از آب و آب است از طعام |
| *** | |
| لـازم یـکــدیـگــر افــتــاده اســت نـاکــامـی و کــام | بــیـشــتــر از فــصــل هـا در فـصــل گـل بــاشــد زکـام |
| *** | |
| حــرص کـرد از دعــوی فــقـر و فــنـا شــرمـنـده ام | بــــخـــیـــه از دنـــدان ســـگ دارد لـــبــــاس ژنـــده ام |
| *** | |
| مـی چــکـد چـون شـمـع آتــش از زبــان خـامـه ام | مــی کــشــد بــر ســیـخ مــرغ نــامــه بــر را نـامــه ام |
| *** | |
| اشـک خـونـین بـس کـه زد جـوش از دل دیوانـه ام | چـون نـگـیـن هـمـوار شـد بــا فـرش، سـقـف خـانـه ام |
| *** | |
| نــاز آن لــبــهـا ز خــط از قــدردانـی مــی کــشــم | از ســـیــاهــی نـــاز آب زنـــدگـــانــی مـــی کـــشـــم |
| *** | |
| گـر چـه در راه سـخـن کـرده اسـت از سـر پـا قـلم | ســرنــیــارد کــرد از خــجـــلــت هــمــان بـــالــا قــلــم |
| *** | |
| از خـمـوشـی مـا ز دسـت هرزه نـالـان رسـتـه ایم | مــا در مــنــزل بــه روی خــود ز بــیــرون بــســتــه ایـم |
| *** | |
| مـا بــه رنـجــش اکـتــفـا از تــنـدخـویـان کـرده ایـم | مـا بــه پــشــت کـار صــلـح از زشــت رویـان کـرده ایـم |
| *** | |
| غــم بـــه آه از ســـیــنــه افــگــار بـــرمــی آوریــم | مــا بـــه نــیــش عـــقــرب از دل خـــار بـــرمــی آوریــم |
| *** | |
| چـنـد دل ز انـدیـشـه بــیـش و کـم روزی خـوریـم؟ | دیــگـــران روزی خـــورنـــد و مـــا غـــم روزی خـــوریــم |
| *** | |
| بـر زمـیـن خـط از خـیـال سـرو قـدی مـی کـشـیـم | اول مــشــق جــنـون مــاســت، مــدی مـی کــشــیـم |
| *** | |
| کـجـا شـور قـیـامـت تـلـخ سـازد خـواب شـیرینـم؟ | کـه پـای سـیل مـی آید بـه سـنـگ از خـواب سـنگـینم |
| *** | |
| مـا نـه امـروز ز گـلـگـشــت چــمـن ســیـر شـدیـم | غــنــچــه بــودیــم دریــن بـــاغ کــه دلــگــیــر شــدیــم |
| *** | |
| چــنـان کـه جــمـلـه عـبــادات از وضـوسـت تــمـام | وجــــود آدم خــــاکــــی بــــه آبـــــروســــت تــــمــــام |
| *** | |
| نــجـــســت نــاوک آهــی درســت از شــســتـــم | بـــه غـــبـــغــب هــدفــی آشـــنــا نــشـــد دســـتـــم |
| *** | |
| مـرا کـه هـسـت مـیـسـر سـبــو بـه دوش کـشـم | چـــرا کـــبـــاده خـــمــیــازه تـــا بـــه گــوش کــشـــم؟ |
| *** | |
| بــه دســت چــون شــکــن زلـف او شــمـار کــنـم | مــگـــر ز عـــقـــده دل ســـبـــحـــه اخـــتـــیــار کـــنــم |
| *** | |
| کـجـاسـت مـشـت زری تـا چـو گـل بـه بـاد دهـیم | گــهــر کــجــاســت کــه ریــزش بــه ابـــر یــاد دهــیــم |
| *** | |
| دل را ز زلـــف آن بــــت پــــرفــــن گـــرفــــتــــه ام | ایــن ســـنــگ را ز چـــنــگ فـــلــاخـــن گـــرفـــتـــه ام |
| *** | |
| از بــس کــه بــی گــمــان بــه در دل رســیــده ام | بـــاور نــمـــی کـــنــم کـــه بـــه مـــنــزل رســـیــده ام |
| *** | |
| جــــان دگــــر ز بـــــوســــه دلــــدار یــــافــــتـــــم | عـــــمـــــر دوبـــــاره از دو لـــــب یـــــار یـــــافـــــتـــــم |
| *** | |
| از جـــــلـــــوه ات ز هــــوش مـــــن زار مــــی روم | چـــنــدان کـــه مـــی روی تـــو مـــن از کـــار مــی روم |
| *** | |
| مــــا در جــــهـــان قــــرار اقــــامـــت نـــداده ایـــم | چــون ســرو ســالـهـاســت بــه یـک پــا ســتــاده ایـم |
| *** | |
| ز اهــل کــرم بــه هــنــد کــســی را نــدیــده ایـم | از طـــوطـــیــان کـــریــم کـــریــمــی شـــنــیــده ایــم! |
| *** | |
| پــیـوســتــه مـا ز فــکــر دو عــالــم مـشــوشــیـم | مــا از دو خــانـه هـمـچــو کــمــان در کــشــاکــشــیـم |
| *** | |
| مــا آبـــروی فـــقـــر بـــه گــوهــر نــمــی دهــیــم | ســـد رمــق بـــه مــلــک ســـکــنــدر نــمــی دهــیــم |
| *** | |
| طـــرفـــی ز نــهــال قــد آن شـــوخ نــبـــســـتـــم | در ســایـه نــخــلــی کــه نــشــانــدم نــنــشــســتــم |
| *** | |
| از دل نـــــبـــــرد زنـــــگ الـــــم بـــــاد بـــــهــــارم | چــون گــرد یــتــیــمــی اســت زمــیـن گــیــر غــبــارم |
| *** | |
| مــا از لــب خـــامــش ز ســخــن داد گــرفــتـــیــم | بـــا شــیــشــه ســربـــســتـــه پـــریــزاد گــرفــتـــیــم |
| *** | |
| مـا هـمـچــو شــرر تــلـخــی غـربــت نـکـشـیـدیـم | در نـــقــــطــــه آغــــاز بــــه انــــجــــام رســــیـــدیـــم |
| *** | |
| یــک دم کــه بـــه کــف بـــاده گــلــرنــگ نــداریــم | بـــر چـــهــره چـــو مـــیــنــای تـــهــی، رنــگ نــداریــم |
| *** | |
| ز تــــن عــــضــــوی بــــود دلـــهـــای خــــودکــــام | کـــــــه رنـــــــگ بــــــــرگ دارد مـــــــیـــــــوه خـــــــام |
| *** | |
| روی خــوبــت زنـگ خـودبــیـنـی زدود از گـلـرخــان | کـــار صـــیــقـــل کـــرد ایــن آیــیــنــه بـــا آهــن دلـــان |
| *** | |
| حـلـقـه هـر در مـشـو بــا قـامـت هـمـچـون کـمـان | تـــا نـــگـــردی تـــیــر بـــاران مـــلـــامـــت را نـــشـــان |
| *** | |
| نـوشــهـا درج اســت در نـیـش عــتــاب آلــودگــان | پـــشـــه دارد حـــق بـــیــداری بـــه خـــواب آلــودگــان |
| *** | |
| عــیـب دنـیـا را نــمــی بــیـنــنــد کــوتــه دیـدگــان | گـر چـه بـی پـرده اسـت در چـشـم نـظـر پـوشـیـدگـان |
| *** | |
| دل چـو روشـن گـشـت در غـمـخـانـه دنـیـا مـمـان | خــرمـن خــود را چــو کــردی پــاک در صــحــرا مــمــان |
| *** | |
| شد چـو سـوزن خـشک، خـار از قرب گل پـیراهنان | رنـــج بـــاریــک آورد آمـــیـــزش ســـیــمـــیــن تـــنـــان |
| *** | |
| کـار صـوفـی چـیسـت، خـاطـر را مصـفـا سـاخـتـن | از قـــبــــول نـــقـــش هـــا آیـــیـــنـــه را پـــرداخـــتـــن |
| *** | |
| هـســت بــا قـد دو تــا بــرگ اقــامـت ســاخــتــن | زیــر دیــوار شــکــســتـــه رخـــت خــواب انــداخـــتـــن |
| *** | |
| مـی کــنـد آتــش زبــان دفــع گـزنـد خــویـشــتــن | مـصـرع بــرجـسـتـه خـود بــاشـد سـپــنـد خـویـشـتــن |
| *** | |
| تــا کـی از عـمـامـه خـواهـی کـوس دانـایـی زدن؟ | بـــر ســـر بـــازار شـــهـــرت طـــبـــل رســـوایـــی زدن |
| *** | |
| بــا دل پــر خــون بــرون زان زلـف شـبــگـون آمـدن | هــســت بـــا دســت تــهــی از هــنــد بــیــرون آمــدن |
| *** | |
| روی از عــــالـــم بــــگـــردان، روی در دیـــوار کـــن | وضـــع نــاهــمــوار عــالــم را بـــه خـــود هــمــوار کــن |
| *** | |
| شــانـه در خــط مـعـنـبــر ای صــنـم داخــل مـکـن | در خــط اســتــاد، بــی مـوجــب قــلــم داخــل مــکــن |
| *** | |
| در تــلــاش آفــریـن افــکــار خــود رنـگــیـن مــکــن | گــوش خــود را کــاســه دریــوزه تـــحــســیــن مــکــن |
| *** | |
| فـــارغ اســـت از دیـــو مـــردم خـــاطـــر آزاد مـــن | نــیــســـت از جـــوش پـــری ره در خـــیــال آبـــاد مــن |
| *** | |
| در جــوهــر نــهــفــتــه مــن ســرســری مــبــیــن | آیــیــنــه ام، بـــه جـــامــه خـــاکــســـتـــری مــبـــیــن |
| *** | |
| بـه هـیچ جـا نـرسـد زهـد خـشـک صـومـعـه داران | کـه پــای آبــلـه دارســت دســت ســبــحــه شــمـاران |
| *** | |
| چــون بـــرآیــد دل ز قــیــد زلــف عــنــبـــرفــام او؟ | دانـــه مـــی گـــردد گـــره در حـــلـــقـــه هـــای دام او |
| *** | |
| هـر چــه بــخـشـد عـالـم نـاسـاز مـی گـیـرد ز تــو | غــیـر عــبــرت هـر چــه گــیـری بــاز مــی گــیـرد ز تــو |
| *** | |
| گــر شــود گــویـا بــه ذکــر حــق لـب خــنـدان تــو | مــصـــحـــف نــاطــق شـــود ســـی پـــاره دنــدان تـــو |
| *** | |
| بــس کـه ســرزد شــکــوه رزق از لـب گـویـای تــو | شــد دل گــنــدم دو نــیــم از بــدگــمــانــی هــای تــو |
| *** | |
| قـامـت او چـون شـود در بـوسـتـان همدوش سـرو | حـلـقـه ها از طـوق قـمـری می کـشـد در گـوش سـرو |
| *** | |
| زیــنــهــار از درد و داغ عــشــق روگــردان مــشــو | بـــر چــراغــان تــجــلــی آســتــیــن افــشــان مــشــو |
| *** | |
| پــریـزادی اســت دســت آمـوز زلـف مـشـکـبــار او | کــه یـک دم بــر زمــیـن نـنـشــیـنـد از دوش و کــنـار او |
| *** | |
| یکـی صـد شـد ز خـط کـیـفـیـت چـشـم خـراب تـو | مــگــر خــط مـی کــنـد بــیـهـوشــدارو در شــراب تــو؟ |
| *** | |
| کـجـا سـرپـنجـه خـورشـید گـیرد جـای دسـت تـو؟ | بـه غـیر از بـهلـه دسـتـی نیسـت بـر بـالـای دسـت تـو |
| *** | |
| شـکـر را نی بـه نـاخـن مـی کـند دشـنام تـلـخ تـو | بــه شـور حـشـر چـشـمـک مـی زنـد بــادام تــلـخ تــو |
| *** | |
| ســــرونـــازی کــــه مـــنـــم مــــحــــو رخ انـــور او | هـــالـــه مـــه شـــود آغـــوش ز ســـیـــمـــیــن بـــر او |
| *** | |
| مـی چــکــد بــوســه ز لــعــل لــب مـیـخــواره تــو | مـــی زنـــد خــــون هـــوس جــــوش ز نـــظــــاره تــــو |
| *** | |
| اگـــر چــــه لـــالـــه طـــورســــت روی روشـــن او | چـــــــراغ روز بـــــــود بـــــــا بـــــــیــــــاض گــــــردن او |
| *** | |
| ز انــــفــــعــــال خـــــرام تـــــو آب گــــردد ســـــرو | ز طــــوق فــــاخــــتــــه پــــا در رکــــاب گـــردد ســــرو |
| *** | |
| صــد پــرده شــوخــتــر بـــود از چــشــم خــال تــو | ایـــن نـــافــــه پــــیـــش پــــیـــش دود از غــــزال تــــو |
| *** | |
| خـرقـه بــر دوشـان از فـرزنـد و زن بــگـسـیـخــتــه | شــوره پـــشــتـــانــنــد از بـــار گــران بـــگــریــخـــتـــه |
| *** | |
| در عـلـم ظـاهـری چــه کـنـی عـمـر خــود تــبــاه؟ | دل را ســفــیـد کــن، چــه ورق مــی کــنــی ســیـاه؟ |
| *** | |
| ز ذکـــر جـــهــر مــکــن مــنــع صـــوفـــیــان لــلــه | کـــه عـــاشـــقـــنــد بـــه بـــانــگ بـــلــنــد بـــرالـــلــه |
| *** | |
| از اشــــک بــــرد راه بــــه کــــوی تــــو نــــظــــاره | در بـــحـــر کـــنـــد ســـیـــر مـــعـــلـــم بـــه ســـتـــاره |
| *** | |
| زان لـــب نــتـــوان کـــرد بـــه دشـــنـــام کـــنـــاره | تـــــیـــــغ دو دم اوســـــت مـــــرا عـــــمـــــر دوبـــــاره |
| *** | |
| چـند غم از دل بـه اشـک لاله گون شوید کسـی؟ | تـا بـه کی از ساده لوحی خون بـه خون شوید کسی؟ |
| *** | |
| ای ز خــاک افــتــادگـان کــاکـلـت ســنـبــل یـکـی | از هـــواداران رخــــســـارت نـــســـیـــم گـــل یـــکـــی |
| *** | |
| قـــد رعـــنــای تـــرا تـــا دیــد، از شـــرمــنــدگــی | قــمــریـان را ســرو شــد ســوهــان طــوق بــنــدگــی |
| *** | |
| خـون تـاک از شـوق مـی جـوشـد اگـر سـاغـرزنی | غــنـچــه شــادی مـرگ مـی گــردد اگـر بــر ســر زنـی |
| *** | |
| ایـن کـه زاهـد کـرد پــهـلـوی خــود از دنـیـا تــهـی | کــاش در پــای گــلــی مــی کــرد یـک مــیـنــا تــهــی |
| *** | |
| خــضــاب تــازه ای هـر دم بــه روی کــار مـی آری | شـدی پـیر و همـان دسـت از سـیه کـاری نـمـی داری |
| *** | |
| مـیـم در جـام، اخـگـر در گـریـبــان اسـت پــنـداری | گـلـم در دســت، آتــش در نـیـسـتــان اسـت پــنـداری |
| *** | |
| گرفتم سال را پـنهان کنی، بـا مو چه می سازی؟ | گـرفـتـم مـوی را کـردی سـیه، بـا رو چـه مـی سـازی؟ |
| *** | |
| ز مسـتـی دیگران را می کنی تـکلیف می نوشی | بـه عـیب دیگران خـواهی که عـیب خـویش را پـوشـی |
| *** |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
