سمانه تیموریان (آسمان)
ضجه میزند در من
روح سرکش یک درد
کار هر شبم شعر و
فال حافظ و برگرد
پرسه میزند هرشب
توی خواب گیسوهات
روح خسته یک زن
توی باغ بازوهات
بی تو آسمان تنها
برکه ای پریشان است
حال و روز شعرهایش
انهدام باران است
سرنوشت من گویا
کوزه ای پر از خالیست
نیمه پر یک درد
دست خالی و فالیست
توی عمق درد خود
در خودم فقط مردم
پیله ای شدم پر درد
بوسه ای که خط خوردم
پشت کوچه ای بن بست
بعد بوسه از رویاش
دوره کرد مرا انگار
دست مرئی شعرهاش
آسمان مرا ول کرد
دل به دام شعرافتاد
شمس چشم پر شعرش
یک سبو به دستم داد
بعد آن غزل بوسه
آتش خیال یار
شعله میکشد هر بار
توی خواب یک بی دار
بخش چهار پاره | پایگاه خبری شاعر
منبع: سایت شعر ایران
